Όλα τα είχαμε, ήρθαν και οι νέοι παίκτες, λες και υπήρχε χώρος. Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω ότι βγαίνει ένα (ακόμα) νέο τηλεοπτικό πρόγραμμα σε μία έρμη prime time που όχι να βρει τα πατήματά της δεν μπορεί, αλλά ούτε και να ανασάνει.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: τόσα προγράμματα που μεταδίδονται πάνω κάτω μέσα στο ίδιο δύστυχο δίωρο θα ποδοπατηθούν. Ακριβώς όπως νιώθεις όταν μπαίνεις σε ένα γεμάτο βαγόνι τρένου στις 7 το απόγευμα. Μη ξεχνάτε άλλωστε πως οι νέοι παίκτες δεν συναντούν μόνο τους νέους ανταγωνιστές τους, αλλά και τις σταθερές του προγράμματος της τηλεόρασης που ήδη έχουν κοινό.
Στην περίπτωση του "X-Factor" τα πράγματα ήταν απλά. Είδαμε ένα εξαιρετικά καλοστημένο show, με ωραία εικόνα, πολύ πολύ χαλαρή κριτική επιτροπή, δύο φρέσκους παρουσιαστές που δεν σε ενοχλούν και πολλή πολλή μουσική. Η γεύση που σου αφήνει είναι πολύ ωραία, παρόλο που εγώ θα ήθελα όλοι οι κριτές να είναι στο επίπεδο του τηλεοπτικού δυναμισμού του Χρήστου Μάστορα. Ωστόσο από τα νούμερα καταλάβαμε πως τα τρία μικρά επεισόδια είναι καλή συνταγή για το MEGA (υποθέτοντας πως κάθε φορά θα κάνει γύρω στο 12% με 15%) αλλά είναι το μαρτύριο της σταγόνας για τον τηλεθεατή. Καλώς ή κακώς μάθαμε να βλέπουμε μπαμπάτσικα επεισόδια με πολλούς διαφορετικούς διαγωνιζόμενους (στο πρότυπο του MasterChef και του The Voice) και τώρα η μία ώρα μας φαίνεται λίγη.
Από την άλλη, ο Alpha δίνει στο κοινό μια άλλου είδους ψυχαγωγία. Είναι αυτό το είδος που ακροβατεί ανάμεσα στο παιχνίδι, στο reality, στο ακραίο, στο αστείο. Γιατί κακά τα ψέματα τόσο το "Black Out" όσο και το "Τι φάση" έχουν κοινό παρονομαστή την ελαφρά ψυχαγωγία, το παιχνίδι με τους τηλεθεατές που γίνονται κομμάτι της, το γέλιο, το ανούσιο τηλεοπτικό fun. Καθόλου κακό! Και μάλιστα με τρία πρόσωπα στην παρουσίαση που, παρόλο που δεν είναι επαγγελματίες παρουσιαστές, εμένα με έπεισαν. Ο Αναστάσιος Ράμμος έχει αυτό το στοιχείο της αλήτικης εκκεντρικότητας που επιβιώνει εντός και εκτός πίστας. Είναι συμπαθής, πικάντικος και τηλεοπτικός "ωραίος" κακά τα ψέματα. Την ίδια στιγμή, ο Γιώργος Τσαλίκης ξέρουμε καλά ποιος είναι, πόσο επικοινωνιακός μπορεί να γίνει και πως έχει ένα ταλέντο να ενώνει τις χημείες των ανθρώπων με άξονα την διασκεδαστική ψυχαγωγία. Όμως ακόμα περισσότερο μού άρεσε η Εβελίνα Νικόλιζα. Η τόσο παιχνιδιάρικη ιδιοσυγκρασία του "Τι φάση" ήρθε σε απόλυτη αρμονία με την αμεσότητα που της δίνει η ιδιότητας της social media star και του YouTube που θα έλεγα πως ήταν η πιο εύστοχη επιλογή για τη θέση αυτή.
Τι θα συμβεί όμως όταν μπει και το "Masked Singer" στην αρένα; Εκεί έχουμε ένα άξιο διάδοχο του "Your Face Sounds Familiar". Είναι ένα πολύ μοντέρνο show, μια τηλεοπτική εξτραβαγκάνζα που παίζει με στολές, διάσημους, μυστήριο κλπ. Έχει πλάκα, το καταλαβαίνεις κι εσύ. Τι περιθώριο θα μείνει να αναπνεύσει κι αυτό όμως όταν φέρει μαζί του τόσα γνωστά πρόσωπα και πιθανότατα να έρθει και να αναμετρηθεί με μερικά από τα πιο επιτυχημένα τηλεοπτικά προϊόντα της σεζόν; Καραμπόλα ξανά. Είναι ικανοποιημένη η τηλεοπτική αγορά άραγε με αυτά τα μίζερα 12% που συλλέγει το κάθε κανάλι; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος.