Κάθε φορά που η τηλεόραση μπαίνει μπροστά σε μία περίοδο κρίσης, όπως αυτή της κακοκαιρίας, θυμάται το αιώνιο και αξεπέραστο εραστή της, τον λαϊκισμό. Και ενώ περιμένεις από τους ανθρώπους που ηγούνται κάθε προγράμματος μια ψύχραιμη αναμετάδοση των γεγονότων, βλέπεις ένα διαρκές ριάλιτι show με τηλεφωνήματα τηλεθεατών που λένε δικαίως τον πόνο τους και ζητάνε να καούν στην πυρά οι ανεπαρκείς απανταχού υπεύθυνοι. Όμως αυτό τελικά βοηθά σε κάτι;
Ναι, στην τηλεθέαση.
Κακά τα ψέματα, αυτοί που πρέπει να ακούσουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν κάθονται να δουν ούτε την Κατερίνα Καινούργιου, ούτε τον Γιώργο Λιάγκα, πόσο μάλλον να ακούσουν τον Βαγγέλη Περρή. Που είχε δικαίωμα να ομιλεί γιατί έπαθε, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο τηλεοπτικά. Γιατί κακά τα ψέματα, άμα ειδικεύεσαι να σχολιάζεις αν ο Τσακατσούκας παίζει καθαρά στο Survivor ή αν η Ιωάννα Μαλέσκου είναι άξια διάδοχος της Ελένης Μενεγάκη (ούτε στο τρίτο όνειρό της, μην παίρνετε αέρα), συγγνώμη αλλά μην περιμένεις ξαφνικά να σε δω σαν τον Μεσσία της ενημέρωσης. Όχι πως οι... ψυχαγωγικοί δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν ενημέρωση. Φυσικά και έχουν, εφόσον μπορούν να παραμείνουν ψύχραιμοι. Αλλά επειδή ξέρουν να κάνουν show και όχι ειδήσεις, η μπάλα χάνεται.
Η ευκολότερη λύση στην υπόθεση αυτή λοιπόν ήταν να στήσουμε ένα τηλεφωνικό show απελπισίας σε κάθε εκπομπή. Ας μην κρυβόμαστε, ο ανθρώπινος πόνος στην τηλεόραση πουλάει πάντα και διαχρονικά. Δεν είναι μοντέρνο τηλεοπτικό κουσούρι. Για αυτό και το "Επιτέλους μαζί" του Μικρούτσικου αποτέλεσε ένα πρόγραμμα που άλλαξε για πάντα την ελληνική τηλεόραση. Ακολουθώντας λοιπόν την παλιά, καλή συνταγή τηλεόρασης, οι εκπομπές αποφάσισαν να βγάζουν θεατές με τίτλους "Κύριος Παναγιώτης – Γέρακας" για να λένε πως τους έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού. Και μετά λέμε ότι ξεπεράσαμε την εποχή του "Γυάλινου Τοίχου". Δεν ήταν μία και δυο οι εκπομπές. Λόγου χάρη, όταν βγάζεις στον αέρα του "Πρωινού" μια γυναίκα σε απόγνωση, που πλαντάζει στο κλάμα, προσπαθείς να την προστατεύσεις και δεν τη βγάζεις καθόλου στον αέρα. Παίρνεις -ως σταθμός- έναν υπεύθυνο και ζητάς, αν μπορεί, να ενδιαφερθεί γιατί υπάρχει ένας άνθρωπος σε πανικό σε ένα σπίτι. Δεν τον μετατρέπεις σε show και μετά λες "ηρεμήστε, ηρεμήστε" και διακόπτεις την επικοινωνία για να μην το παρακάνεις. Για να μη θυμηθώ τη στιγμή που ο Νίκος Ευαγγελάτος ρωτούσε έναν αυτόπτη μάρτυρα του περιστατικού με το φέρετρο στο χιόνι, αν έπεσε ο νεκρός στο χιόνι και τον μετέφεραν με κουβέρτα γιατί... δεν καταλάβαινε.
Με εξαίρεση λοιπόν τον Γιώργο Λιάγκα, που ο ίδιος και μόνο έδειξε μια αξιοσημείωτη μεταστροφή αλλά με υπερβολικό τρόπο που εμένα με χάλασε, το σύνολο των... infotainment ενημερωτικών μαραθωνίων εμένα δεν με έπεισε. Μέσα σε όλα αυτά είχαμε και τους... "καλαμπουρτζήδες" της εκπομπής "Κοινωνία Ώρα MEGA", που αποφάσισαν να κάνουν πλακίτσα με σόμπα στο πλατό.
Αντίθετα, υπήρξαν τηλεοπτικά προγράμματα που με κράτησαν συντονισμένο με αξιοπρέπεια. Για παράδειγμα, ο Γιώργος Ευγενίδης και ο Σπύρος Λάμπρου στο STAR ή οι διευρυμένοι "Αταίριαστοι" στον ΣΚΑΪ ήταν μετρημένοι, χωρίς φαμφάρες και αίσθηση πολέμου. Γιατί όταν θες να ενημερώσεις, δεν κάνεις show.