Η Eurovision είναι ένα τηλεοπτικό project που πραγματικά μου αρέσει. Την... "έμαθα” όπως οι περισσότεροι τότε με τους Antique και έκτοτε συνεχίζω να είμαι φαν. Όχι τρελός, από αυτούς που μαθαίνουν και την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά ένθερμος υπό την έννοια πως παθιάζομαι να πάμε καλά πάντα.
Τα τελευταία χρόνια, στη μετά Φουρέιρα εποχή, υπάρχει ένα debate. Με έχω πιάσει πάμπολλες φορές να υποστηρίζω περισσότερο την Κύπρο και όχι την Ελλάδα. Ο λόγος είναι απλός: δεν ξέρω τους καλλιτέχνες που μας εκπροσωπούν. Και γιατί να τους ξέρω; Αφού μετά τη Demy κανένας δεν ήταν πραγματικά γνωστός στην Ελλάδα. Αντίθετα, όσοι πήγαν με την Κύπρο τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον απασχολούν τα εγχώρια μουσικά πράγματα.
Φέτος έχουμε ακόμα μία... νεόφερτη. Και ξέρετε κάτι ρε παιδιά εκεί στην ΕΡΤ; Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ξέρω πως το τραγούδι μας δεν θα χορευτεί από κανένα, βαρέθηκα να προσπαθώ να κάνω τρίβια για να συστήσω στον κόσμο ακόμα ένα κοριτσάκι υπερταλαντούχο που δεν ξέρει να συντάξει μια ολοκληρωμένη πρόταση στα ελληνικά, βαρέθηκα να ψάχνω να βρω ποια είναι η κοπέλα που θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision.
Και ξέρετε κάτι ακόμα; Βαρέθηκα να μην διασκεδάζω πια με τον διαγωνισμό. Η Eurovision αν πέτυχε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στην Ελλάδα ήταν γιατί κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν πως ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος να λάμψουν επαγγελματίες του χώρου της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ μουσικής σκηνής λίγο περισσότερο κάθε χρονιά. Και αυτό γινόταν: η Έλενα Παπαρίζου, η Άννα Βίσση, ο Σάκης Ρουβάς, η Καλομοίρα, ακόμα και ο Σαρμπέλ πήγαν στη Eurovision γιατί έκαναν θραύση στην Ελλάδα.
Σοβαρά τώρα, ποιος ξέρει τη Stefania και την Amanda; Δεν μου φταίνε σε τίποτα, αλλά για εμένα είναι ακόμα... δύο κορίτσια σαν την Κατερίνα Ντούσκα που αυτή τη στιγμή δεν θυμάται κανείς. Και γιατί να τη θυμάται; Όταν η μισή Ελλάδα ακούει Κωνσταντίνο Αργυρό και η άλλη μισή Δέσποινα Βανδή, εμείς σκεφτόμαστε πως η Eurovision θέλει νέο αίμα και ψάχνουμε νεαρά ταλέντα λες και είμαστε ο Οικονομίδης, το "Να η Ευκαιρία” ή έστω το The Voice.
Εντάξει, το καταλαβαίνω, κανένας πραγματικά διάσημος δεν θέλει να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά, να τα πάει άσχημα στον τελικό και τελικά να ακούσει όσα δεν του έχουν σούρει, αλλά πόσο νεόφερτο ταλέντο πια θα στείλουμε για να καταλάβουμε πως η Eurovision θέλει στοιχειώδη επαγγελματισμό και κυρίως να έχεις την εμπιστοσύνη του κοινού της χώρας που εκπροσωπείς. Και γιατί δεν την έχεις; Γιατί πολύ απλά, εκπροσωπείς μια χώρα στην οποία δεν σε ξέρει κανείς. Και αυτό από κάθε άποψη είναι λάθος. Γνωμούλα μου.
Υ.Γ. Όσο εσείς ψάχνετε ταλέντα στα πέρατα της γης, ο Στέφανος Πιτσίνιαγκας κάνει θραύση σε όλα τα ραδιόφωνα, όλοι συζητάνε για το "Τα-Τα-Τα", παίζει σε κάθε κλαμπ που παίζει ελληνικά (Γιατί άραγε; Ηello, είμαστε στην Ελλάδα) και τον κάνει establish η Ελένη Μενεγάκη. Αδέλφια, Eurovision είναι, όχι το Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Και προσωπικά εμένα δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν η εκπρόσωπος μας στην Eurovision είναι τελειόφοιτος Ιατρικής και δουλεύει σε νοσοκομείο covid στη Νορβηγία. Προτιμώ να έχει πτυχίο στο Posidonio, μπας και διασκεδάσουμε κάποια στιγμή.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
