Κάθε φορά που πάω στο MadWalk, στα MAD VMA ή μια άλλη ανάλογη εκδήλωση – άρα υπάρχουν πια; - έχω μια αγωνία. Θα περάσω καλά; Πόσο θα κουραστώ; Μήπως θα τελειώσω στις 2 τη νύχτα και μετά θα πρέπει να δουλέψω κιόλας; Ναι, αυτά μας απασχολούν ενώ μας βλέπετε να ποζάρουμε υπέρλαμπροι στα κόκκινα χαλιά.
Η αλήθεια είναι πως αυτό που δεν σκέφτεται το ευρύ κοινό είναι πως το 65% των ανθρώπων που παρακολουθούμε τέτοιες εκδηλώσεις δεν το κάνουμε ακριβώς για διασκέδαση. Είναι σίγουρα μια αποστολή για τη δουλειά αλλά και ένα σημείο αυτοπροβολής. Όταν μιλάμε για εργαζόμενους στον χώρο του θεάματος λοιπόν, η εμφάνιση σε ένα κόκκινο χαλί είναι μια μίνι κούρσα ανάδειξης του ego μας έναντι των υπολοίπων.
Ας πούμε και πέντε αλήθειες... Το να κάθεσαι ολοένα και πιο κοντά στα τηλεοπτικά πρόσωπα, να μπορείς πιο απρόσκοπτα να έχεις υλικό για τα επαγγελματικά ή τα προσωπικά σου social media, να γνωρίζεις τους ανθρώπους που συμμετέχουν μέσα σε αυτό και να εξασφαλίζεις πληροφορίες που δεν έχουν οι άλλοι, ο ανταγωνισμός ή τα κανάλια, είναι όπλο ενός δημοσιογράφου (ή και μη δημοσιογράφου) που κινείται σε αυτό το φάσμα της δουλειάς. Άρα το MadWalk, πέρα από ένα λαμπερό θέαμα, είναι και ένα μίνι... survivor. Όσο πιο μπροστά, τόσο πιο καλά. Αστείο, αλλά συμβαίνει.
Τώρα για το show. Είναι 7-8 χρόνια που το παρακολουθώ, αν σκεφτείς πως δουλεύω συνολικά 10. Άρα πια έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Το φετινό δεν ήταν από αυτά που θα θυμάσαι για λάθος λόγους. Να σας πω, αν με ρωτάτε, πως το σκηνικό ήταν από μόνο του πολύ εντυπωσιακό και άκρως τηλέοπτικό. Το line up ήταν ενδιαφέρον, αλλά εγώ θα ξεχωρίσω το νέο αίμα. Εντάξει και την Ελένη Φουρέιρα τη ξέρεις, και την Τάμτα τη ξέρεις, και την Έλενα Παπαρίζου τη ξέρεις και σ' αρέσει μάλιστα. Όμως την Κόνι Μεταξά την έχεις δει λίγο σε τέτοιες σκηνές, την Josephine δεν την έχεις χαρεί ως A-list όνομα επειδή έσκασαν οι καραντίνες και όλα αυτά έχασαν το ρυθμό τους. Τον Γιώργο Κακοσαίο πού τον πας; Θα γελάσετε, αλλά εγώ κάθε φορά που πάω σε μια MAD διοργάνωση ακούω τα ουρλιαχτά από τα κοριτσάκια όταν σκάει ένα νέο τεκνό πίστας και καταλαβαίνω ποιος έχει μέλλον και ποιος όχι. Έχει συμβεί σε αρκετούς να ακουστούν ιαχές στο πέρασμά τους. Έτσι και χθες, ο νεαρός Γιώργος τραγούδησε Μαρινέλλα κάνοντας κάποια κοριτσάκια γεννημένα πιθανότατα μετά τη νίκη της Παπαρίζου στη Eurovision να τσιρίξουν από χαρά!
Όσο για τη Δούκισσα Νομικού, όταν τη βλέπεις είναι απίθανη! Τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά, τόσο σίγουρη για το εκτόπισμά της πάνω στην πασαρέλα που ο ρόλος της σαν παρουσιάστρια θα λέγαμε πως ήταν η επιβράβευση για το πόσο εντυπωσιακή υπήρξε ως μοντέλο στο MadWalk τα προηγούμενα χρόνια. Το τηλεοπτικό της εκτόπισμα είναι γνωστό. Εκθαμβωτική και μετρημένη, φωτογενής και γλυκιά, είναι από τις γυναίκες που μαγνητίζουν την κάμερα και δεν ξεφεύγουν από τη βίβλο του σκηνοθέτη τους. Φέρνει εις πέρας τη δουλειά και επιστρέφει στο βασίλειο της ξανθής κόμης της.
Και επιτέλους πάρτε το απόφαση. Τα MadWalk και όλα αυτά τα hyper-show γίνονται για να περνάμε καλά. Το κοινό σε πρώτη φάση, αλλά και όλοι εμείς, εμείς που γυρνάμε γύρω από τον άξονα της showbiz, η ίδια η showbiz, οι συνεργάτες της showbiz και το ίδιο το είδωλο των συμμετεχόντων. Σε αυτή τη βάση λοιπόν, ολα καλά, και του χρόνου παιδιά. Τα καταφέραμε και φέτος!