Οι "αγανακτισμένοι" άνθρωποι που έχουν βγει στους δρόμους της Βαρκελώνης και διαμαρτύρονται. Διαμαρτύρονται για πολλά πράγματα, γιατί κακά τα ψέματα, η ζωή τους έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Και όταν λέμε ότι έχει αλλάξει, εννοούμε πως έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Η ανεργία που μαστίζει τους νέους (έχει ανέβει 30% συγκριτικά με την προηγούμενη πενταετία), τα προβλήματα στο εκπαιδευτικό σύστημα, η μείωση των μισθών (ήδη τα συνδικάτα κάνουν τρελή φασαρία και πιέζουν τις κυβερνήσεις για κατώτατο όριο μισθών) και η αντίδραση του κόσμου απέναντι στις επιταγές του καπιταλιστικού συστήματος, έχουν βγάλει τον κόσμο έξω στο δρόμο.
Οι συνελεύσεις είναι πλέον καθημερινές, η Πλάθα Καταλούνια, η δικιά τους Πλατεία Συντάγματος, είναι γεμάτη από κόσμο. Από κόσμο κάθε ηλικίας. Χαρακτηριστικό είναι πως, η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε τουλάχιστον αυτή ήταν, δεν είναι μια εξέγερση (μόνο) των νέων. Στην Πλάθα Καταλούνια θα δεις τον συνταξιούχο, την δημόσιο υπάλληλο στην ηλικία των 40, πολλούς χίπηδες, διάφορους μαθητές και γενικά κόσμο που έχει τσαντιστεί με την παρούσα κατάσταση. Eκεί, με το που φτάνεις, νιώθεις πως έχεις μπει σε μια κομούνα, σε έναν αυτοδιαχειριζόμενο καταυλισμό νέων. Έχουν πολλές σκηνές, αφού κοιμούνται εκεί το βράδυ, έχουν φτιάξει ειδικό μέρος για φαγητό, όπου διάφοροι/ες μαγειρεύουν για όλους και αφήνεις ότι έχεις ευχαρίστηση, από οικονομικής άποψης. Και με αυτά που μαζεύουν, φτιάχνουν ακόμα καλύτερα τις συνθήκες διαβίωσής τους στην πλατεία.
Η Βαρκελώνη, απ' ότι έμαθα συζητώντας με κάτι Ισπανούς, είναι πιο δυναμική από τη Μαδρίτη, η οποία βρίσκεται και αυτή στις επάλξεις τις τελευταίες ημέρες. Αυτό, όπως μου εξήγησαν, οφείλεται στο γεγονός πως τα συνδικάτα εδώ είναι πιο δυναμικά, έχουν άλλη παρουσία και ασκούν πολλές και διαφορετικές μορφές πίεσης, για να περάσει το δικό τους.
Προχτές το βράδυ, μάλιστα έγινε ο κακός χαμός. Μετά από μια συνέλευση με άπειρο κόσμο στην πλατεία, δυνάμεις καταστολής βγήκαν και έκαναν επίθεσεις στους indignados. Πλαστικές σφαίρες πέτυχαν κόσμο, πολλοί πήγαν στο νοσοκομείο, στήθηκαν οδοφράγματα και για λίγη ώρα η πόλη ήταν σε πόλεμο. Αργά το βράδυ διαλύθηκε το πλήθος. Μάλιστα, το Σάββατο προσπάθησαν να διώξουν τους indignados από την Πλατεία ελέω τελικού Τσάμπιονς Λιγκ, επειδή αν το έπαιρνε η Μπαρτσελόνα (όπως και έγινε) θα έβγαινε όλη η πόλη στο δρόμο.
Ναι και έτσι έγινε. Βγήκε.
Αλλά η διαφορά είναι πως όλοι στην πόλη αισθάνονται indignados. Όλοι έχουν τα παράπονά τους και βλέπουν με εχθρικό μάτι την κυβέρνηση και την αστυνομία. Στα πανηγύρια έγιναν διάφορα έκτροπα αργά τη νύχτα, αλλά όχι κάτι που θύμιζε την κατάσταση την προχτεσινή με τους τραυματίες.
Όσον αφορά το φεστιβάλ, το Primavera Sound, πολλά συγκροτήματα αφιέρωσαν τραγούδια τους ή εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους αγανακτισμένους. Όπως για παράδειγμα ο Τζάρβις Κόκερ, που τους αφιέρωσε το Common People.
Kαι όντως, είναι Common People, που ζητούν από όλους να βγουν στο δρόμο.