Κάθε Δευτέρα, λοιπόν, μόλις ο δείκτης του ρολογιού δείξει εννιά, οι σκέψεις που πολιορκούν το μυαλό μου είναι δύο: αν θα τσακωθούν («είσαι ηλίιιιιθια», «όχι, εσύ είσαι ηλίιιιθια»), και ένα άγχος για το πόσο σέξι θα βγει στη φωτογράφιση η Δήμητρα. Γενικότερα το θέμα είναι ποια θα κράξει ποια, τι αντίδραση θα έχουν αν κάποια άλλη τολμήσει να κερδίσει τη δοκιμασία, πόσο ύπουλη θα γίνει η ματιά τους αν δουν ότι η διπλανή τους έχει την καλύτερη φωτογραφία της εβδομάδας. Χτες την είχε η Δήμητρα, φυσικά, αφού το θέμα ήταν σέξι από μόνο του: ένα κρεβάτι, ένας άντρας κι ένα μάτσο πούπουλα να αιωρούνται.
Βέβαια, πρέπει να παραδεχτώ, ότι από τότε που έφυγαν η Ανθή και η Αρετή, το show δεν είναι το ίδιο. Οι τσακωμοί ελαττώθηκαν, ακόμα και η Δήμητρα σταμάτησε να κάνει στριπτίζ πασαρέλα με τα εσώρουχά της. Τον τελευταίο καιρό, μερικές έχουν ρίξει τους τόνους τόσο, ώστε να φτάνουν σε ήπια μορφή μοντελοκατάθλιψης. Η Νάιλα, κάθε φορά που της λένε κάτι απειροελάχιστα κακό, είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα, η Μόνικα την παλεύει και δεν την παλεύει, και για κερασάκι στην τούρτα, η Ραμόνα αποφασίζει να φύγει οικειοθελώς πριν καν ανακοινώσουν την απόφασή τους οι κριτές! Και δεν θα την έδιωχναν κιόλας, θα έδιωχναν εκείνη τη μελαχρινή που όλο ξεχνάω το όνομά της. Χριστίνα. Ναι, Χριστίνα.
Anyway, κρίμα, ρε συ Ραμόνα μου, πολύ σε συμπαθούσα. Έκανες όλες τις δουλειές του σπιτιού, δεν έθαβες καμία, ήσουν τυπάκι και, ρε παιδί μου, θα σε ήθελα για κολλητή μου, να σου λέω τα δικά μου, να μου λες εσύ πόσα παιδιά θες να κάνεις με τον Χρήστο σου. Θα μου πεις τι σχέση έχουν όλα αυτά με το μόντελινγκ. Καμία. So what?
Αναλύοντας, λοιπόν, το χθεσινό επεισόδιο, καταλήγω σε μία και μόνο απορία: Τι τους κάνουν εκεί μέσα πια και είναι τόσο πρόθυμες να αποχωρήσουν; Τέτοιο κλάμα, τέτοια ταλαιπωρία, τέτοιο dramaqueenισμό δεν είχαμε δει ούτε στα νεογέννητα realities, όπου οι συμμετέχοντες είχαν τότε, πες, ένα λόγο να παραπονιούνται. Τους είχαν κλειδαμπαρωμένους σε ένα σπίτι για 2-3 μήνες και το highlight της (βαρετής) ημέρας τους ήταν όταν έβαζαν το μαύρο γυαλί και με ύφος «όχου, άσε με τώρα» καθόντουσαν όλοι μαζί στον καναπέ.
Εδώ, οι κοπέλες βγαίνουν έξω, φουσκώνουν την αυτοεκτίμησή τους με στιλιζαρισμένες φωτογραφίσεις, παίρνουν ακριβά δώρα, τις βάφουν, τις χτενίζουν, τις περιποιούνται και σε κάθε ευκαιρία τους υπενθυμίζουν πόσο όμορφες είναι. Σόρι κιόλας, αλλά αυτό δεν είναι και το (ενδόμυχο) όνειρο κάθε γυναίκας; Γιατί λοιπόν, χαλάνε το παιχνίδι και φεύγουν; Ποιο είναι το πρόβλημα τους; Ας ήμουν εγώ 1.80 και all of the above κι ας με έδερνε η Καγιά off camera...