Πρόκειται για ένα ριάλιτι στο οποίο ένας οικονομικός σύμβουλος αναλαμβάνει να βοηθήσει μια οικογένεια να ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα. Τα οποία αναλύονται στην κάμερα. Κάθονται δηλαδή κάτω και λένε «χρωστάτε τόσα» και «βγάζετε τόσα» και ψάχνουν να βρουν τρόπους να ρυθμίσουν τα οικονομικά του νοικοκυριού. Δεν ακούγεται και πολύ συναρπαστικό, και το αφασικό «νεανικό κοινό» ούτε πρόκειται να καταλάβει περί τίνος πρόκειται, αλλά είναι. Ω ναι, είναι.
Ο οικονομικός σύμβουλος είναι ο Νίκος Σαμοΐλης, ο τύπος που έλεγε τα νέα του χρηματιστηρίου live από κάποιο μικρό κανάλι σε ταξιτζήδες, τις χρυσές εποχές που οι ταξιτζήδες έστελναν τις γυναίκες τους να δουλέψουν το ταξί κι αυτοί κάθονταν μέσα στα τηλέφωνα αγοράζοντας και πουλώντας μετοχές — και βλέποντας Σαμοΐλη. Αν και μου τη σπάει επειδή πρέπει να πατάω το «W» με το «shift» για να βάλω και τόνο και διαλυτικά στο όνομά του, ο Σαμοΐλης είναι συμπαθής και καλός οικονομικός συντάκτης, και στο ριάλιτι τα λέει απλά και κατανοητά για να καταλάβουν οι νοικοκυραίοι σε πόσο βαθιά σκατά είναι χωμένοι.
Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, οι νοικοκυραίοι ήταν ένα ζευγάρι που είχε πέντε παιδιά, χρώσταγε 50 χιλιάδες ευρώ, και είχε μηνιαία έσοδα 1800 ευρώ και έξοδα 3500 ή περίπου. Πράγμα που σημαίνει κλάφτα Χαράλαμπε. Πολύ γρήγορα βεβαίως έγινε προφανές το πώς έφτασαν σ' αυτή την κατάσταση. H οικογένεια έμενε σε διαμέρισμα της Γλυφάδας στο νοίκι, την ώρα που είχε ένα παλιό ιδιόκτητο σπίτι στη Δραπετσώνα, άδειο. Το τι βγήκε απ' το στόμα της κυρίας όταν τέθηκε το θέμα της μετακόμισης πρέπει να τ' ακούσεις για να το πιστέψεις. Κατάλαβες αμέσως περί τίνος πρόκειται — κι ένιωσες ένα βουβό οίκτο για τον ταλαίπωρο άβουλο σύζυγο.
Είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν προχειροφτιαγμένο, κακομονταρισμένο και με όλα τα κακά των ελληνικών παραγωγών, αλλά είναι θαυμάσιο γιατί είναι εξαιρετικά διδακτικό. Για πρώτη φορά δείχνει μια πραγματική εικόνα του αληθινού ελληνικού νοικοκυριού και της οικονομικής του κατάστασης. Γιατί εκεί έξω σίγουρα υπάρχουν ιστορίες τραγικές, από ανθρώπους και οικογένειες που έχουν βιώσει τραγωδίες, αλλά μην έχεις καμία αμφιβολία: Οι ιστορίες αυτές είναι μια μειοψηφία, και μια μειοψηφία ισχνή. Ο Έλλην αρέσκεται να γκρινιάζει για τη «φτώχια του κοσμάκη» υποθέτοντας πως εξωγενείς σκοτεινοί παράγοντες (το κράτος! οι Αμερικάνοι! οι τράπεζες!) την προκαλούν, ενώ στην πραγματικότητα στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η «φτώχια του κοσμάκη» οφείλεται στις τραγικές επιλογές ζωής του κοσμάκη. Ως λαός δεν ξέρουμε τι πάει να πει «οικιακή οικονομία», το να κάνουμε κουμάντο στα του σπιτιού μας, κι έτσι βλέπεις έναν εκπληκτικό αριθμό ανθρώπων να κάνει βλακώδεις επιλογές, να καταναλώνει σαν νήπιο, να διαχειρίζεται τα έσοδά του σαν να πρόκειται για λεφτά της «Μονόπολι». Βλέπεις στουρνάρια σαν την κυρία της εκπομπής, που χρωστάει τα κέρατά της να αρνείται να μετακομίσει στο ιδιόκτητο σπίτι της οικογένειας στη Δραπετσώνα αν πρώτα δεν ανακαινιστεί ριζικά, με ξύλινα πατώματα και τζάκι (αν και θυσίασε την «τεχνοτροπία που έχει φανταστεί για την οροφή»), με κόστος 70 χιλιάρικα που δεν έχει.
Είναι πολύ χρήσιμο να τα βλέπουμε αυτά τα πράγματα στην τηλεόραση, και θα ήταν πολύ χρήσιμο να τα βλέπαμε περισσότερο, να βλέπουμε κάθε μέρα τέτοιες ιστορίες. Θα έπρεπε να τα δείχνουν στα σχολεία. Γιατί ο άνθρωπος Έλληνας προφανώς δεν ξέρει ενστικτωδώς το σωστό και το λάθος σ' αυτά τα πράγματα. Βλέποντας το λάθος ξανά και ξανά, όλο και περισσότερα λάθη ανθρώπων της διπλανής πόρτας, μπορεί να μάθει να ζει πιο ορθολογικά. Ενδεχομένως.
Και ο άλλος λόγος που μου άρεσε αυτή η εκπομπή: Δεν είχε happy end. Στο τέλος, με την κυρία χαμένη στην κοσμάρα της και τον άβουλο σύζυγο-έρμαιο ανήμπορο να αντιδράσει, ο Νίκος Σαμοΐλης είπε λίγο-πολύ «καλά, εγώ φεύγω, βρείτε τα». Εντελώς anticlimax κι αντιτηλεοπτικό, αλλά πολύ «Άι σιχτίρ» ελληνικό. Γιατί μερικοί δεν μπορούν να καταλάβουν το πρόβλημά τους ακόμα κι αν έρθει να τους το τρίψει στα μούτρα ο Νίκος Σαμοΐλης. Είναι πολλοί, και είναι καταδικασμένοι.