Δεν υπάρχει μια γενική παραδοχή ποια απ’αυτά είναι έμφυτα και ποια τα μαθαίνουμε απ’την κοινωνία και τον πολιτισμό. Ωστόσο, είναι ευρέως αποδεκτό, ότι υπάρχουν 8 κύρια έμφυτα συναισθήματα. Αυτά είναι ο θυμός, η θλίψη, ο φόβος, η χαρά, το ενδιαφέρον, η έκπληξη, η αηδία κι η ντροπή. Αυτά αντικατοπτρίζονται σε διαφορετικές παραλλαγές. Για παράδειγμα, η δυσαρέσκεια κι η βία, συχνά, προέρχονται από θυμό και το άγχος, συχνά, συνδέεται με το φόβο.
Τα δευτερογενή συναισθήματα συνδέονται πάντα μ’αυτά τα 8 πρωταρχικά κι αντικατοπτρίζουν τη συναισθηματική μας αντίδραση σ’αυτά. Τα δευτερογενή τα μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας. Για παράδειγμα, ένα παιδί που τιμωρείται λόγω μιας νευρικής κατάρρευσης, ανησυχεί μήπως τιμωρηθεί ξανά την επόμενη φορά που θα νευριάσει. Ένα παιδί που γελοιοποιήθηκε, επειδή έδειξε ότι φοβάται, ίσως, αισθανθεί ντροπή την επόμενη φορά που θα φοβηβεί.
Μ’άλλα λόγια, το πώς αντιδράμε στα συναισθήματα των παιδιών μας, έχει αντίκτυπο στην ανάπτυξη της συναισθηματικής τους νοημοσύνης.
Η συναισθηματική ακύρωση εμποδίζει τα παιδιά να μάθουν πώς να τα διαχειρίζονται. Κανονικά πρέπει να διδάσκουμε στα παιδιά να τα «καταλαβαίνουν». Αυτό σημαίνει να τους δίνουμε ένα πλαίσιο που να εξηγεί τι είναι αυτό που αισθάνονται. Έτσι, τα διευκολύνουμε να τ’αντιμετωπίσουν μ’έναν, κοινωνικά, κατάλληλο τρόπο.