Τότε που πέφτει το σκοτάδι, που τα πάντα ησυχάζουν, που η φασαρία του δρόμου κοπάζει. Τότε που δεν «ακούει» τη μαμά να πηγαινονέρχεται, τότε που η ασφάλεια των θορύβων του σπιτιού δεν υπάρχει. Τότε που όλα κοιμούνται «ξυπνά» η ανησυχία και η ανάγκη «θέλω τη μαμά» γίνεται πιο επιτακτική.
Ατελείωτα ξενύχτια, όχι με κλάμματα και πυρετούς. Δεν θα πω γι’ αυτά. Με παρέα, αγκαλίτσες, αστειάκια, χάδια. Με «;άναψέ μου το φως», «είδα μια σκιά». Με παιδικά ξυπόλητα ποδαράκια να σουλατσάρουν στο διάδρομο, στο πάτωμα, για να βρουν την αγκαλιά.
Δες περισσότερα στο themamagers.gr