Όλο αυτό συμβαίνει ενώ βρίσκομαι σε εστιατόριο στο Λουξεμβούργο με οικογένειες και ενώ όλα τα Γαλλάκια, Βελγιδάκια, Λουξάκια, Γερμανάκια κ.λ.π τρώνε χωρίς να κάνουν φασαρία, τα δικά μου τρέχουν, φωνάζουν, γελάνε, χαμογελάνε στους σερβιτόρους, ανεβαίνουν στους καναπέδες, χτυπάνε τα μαχαιροπίρουνα, μας αγκαλιάζουν και φωνάζουν σ’αγαπώ μαμά! σ’αγαπώ μπαμπά και από παντού βλέμματα. Συνήθως ακολουθούνται από δειλά χαμόγελα που το μυαλό μου τα μεταφράζει: πώς αντέχεις; Από πού είστε; -από ποιο πλανήτη δηλαδή;
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr