Όταν ο Νίκος Μουρατίδης χτυπούσε (μάταια) κάτω τα πλοκάμια του γιατί δεν του προτάθηκε καν να είναι στην επιτροπή του νέου Χ-Factor έλεγε κάτι που μπορεί στο πρώτο άκουσμα να ήταν γκρινίτσα, αλλά τελικά έλεγε και μια μεγάλη αλήθεια. Ουσιαστικά έλεγε πως οι καλλιτέχνες -για τους δικούς τους λόγους ο καθένας- δεν είναι απόλυτα άξιοι να σταθούν απέναντι από μια κάμερα και να τα πουν όπως πρέπει.
Παγκοσμίως, η μετά «Voice» εποχή θέλει τους τραγουδιστές να τους κρίνουν τραγουδιστές και όχι managers, διευθυντές δισκογραφικών, στιχουργοί ή συνθέτες. Καλώς ή κακώς, η λάμψη της Jennifer Lopez στην κριτική επιτροπή του American Idol δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με τη σταθερή αξία του Simon Cowell. Εντός συνόρων, μπορώ να σας θυμίσω πως πολύ σοφά σε κριτική επιτροπή βρέθηκαν ο Ηλίας Ψινάκης, η Ναταλία Γερμανού, η Κατερίνα Γκαγκάκη και ο Γιώργος Θεοφάνους. Όλοι τους είναι άνθρωποι που ξέρουν να στήνουν ένα καλλιτέχνη από το μετερίζι τους.
Ωστόσο, τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία βρίσκουμε οκτώ κορυφαίους καλλιτέχνες να βρίσκονται σε δύο κριτικές επιτροπές, κρίνοντας ταλέντα και ταλέντα. Κάποιοι απέδειξαν πως μπορούν να επιχειρηματολογήσουν, κάποιοι πως μπορούν να γοητεύσουν τον φακό και κάποιοι να κάνουν show off της καριέρας τους. Κάποιοι άλλοι όμως απέδειξαν πως δεν είναι φτιαγμένοι ακριβώς γι' αυτό το πράγμα.
Ο δημόσιος λόγος θέλει παιδεία, απαιτεί σωστά ελληνικά, βασική επιχειρηματολογία και γνώση της ελληνικής μουσικής. Κορυφαία αυτού του μοντέλου από την πρώτη στιγμή ήταν η Δέσποινα Βανδή. Τόσο στο Voice, όσο και στο Rising Star απέδειξε πως κάθε της κίνηση έχει λόγο και αιτία, έχει επιχείρημα και (συνήθως) δίκαιη κρίση. Ο Αντώνης Ρέμος μπορεί να χάθηκε λίγο στην πρόθεσή του για χαβαλέ και ψυχαγωγία, ωστόσο η τελική του γνώμη είναι στιβαρή, σχεδόν ηγετική. Οπότε, αυτούς μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε «Αγαπημένους Καθηγητές».
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων σε κριτικές επιτροπές του σήμερα που στηρίζεται στο performance. Ο Πάνος Μουζουράκης και ο Χρήστος Μάστορας είναι δύο άξιοι εκπρόσωποι του «κερδίζω τις εντυπώσεις» με το χιούμορ, το επικοινωνιακό τους χάρισμα και την τηλεοπτική τους στόφα. Κάτι τέτοιο είχε ξεκινήσει να κάνει και ο Μιχάλης των Stavento, αλλά κάπου το ισορροπούσε. Φέτος, έχουμε δύο talent shows που το καθένα κρύβει το δικό του «one man show». Ακόμα, και αν λένε άσχετα. Ότι, ας πούμε, όταν ήταν μικροί λιποθυμούσαν από το κακό τους.
Από την άλλη, υπάρχει και η κατηγορία του «καλού Σαμαρείτη». Ο Κωστής Μαραβέγιας, αλλά και ο Κώστας Μακεδόνας βρίσκονται στις επιτροπές για να πουν αυτά που ξέρουν, αυτά που θέλουν και κυρίως αυτά που βολεύουν ώστε να μη χαλάσει το «σωστό» δημόσιο προφίλ που έχουν και κατ' επέκταση η σχέση τους με το κοινό.
Στην άλλη άκρη της σκηνής, όμως, υπάρχουν και οι stars. Αυτοί βρίσκονται εκεί για να λέει το κανάλι πως τους έχει στην επιτροπή. Δεν πέρασαν από δοκιμαστικό, δεν έκαναν προσπάθεια να δουλέψουν πάνω σε αυτό το project, ενδεχομένως να ασχολούνται με αυτό μόνο για το fun που τους χαρίζει η συμμετοχή τους στο show. Όμως ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί, οι από εδώ και οι από εκεί.
Σε αυτή την κατηγορία, στους stars, για να μιλήσω ευθέως, ανήκουν ο Σάκης Ρουβάς, η Έλενα Παπαρίζου και ο Θοδωρής Μαραντίνης. Όμως αυτοί οι τρεις σχεδόν παρόμοιοι άνθρωποι έχουν βασικές τεχνικές διαφορές που τους κάνουν να βγαίνουν νικητές ή χαμένοι.
Ο Σάκης Ρουβάς, για παράδειγμα, είναι ο κορυφαίος Έλληνας σταρ. Από τον κορυφαίο δεν ζητάς και πολλά, γιατί σε κοιτάει ούτως ή άλλως αφ' υψηλού. Ο Σάκης δεν πάτησε, ωστόσο, τη μπανανόφλουδα και είναι ο καλύτερος Σάκης στην τηλεοπτική του ιστορία. Πιο cool από ποτέ, πιο συγκαταβατικός, πιο ανθρώπινος. Αντιμετωπίζει τους διαγωνιζόμενους με μια χαλαρή διάθεση, χωρίς ίχνος κομπασμού, ενώ ξέρει να βάζει και στη θέση του όποιον πάει να τον... κοροϊδέψει και να του «κάψει τον εγκέφαλο».
Ο Θοδωρής Μαραντίνης, από την άλλη, έγινε star μέσα στο X-Factor. Το έχτιζε σιγά σιγά, αλλά εκεί του βγήκε όλο το επικοινωνιακό. Δεν έκανε όμως show, σου έδινε να καταλάβεις πως έχει βαθιά γνώση της τεχνικής που χρειάζεται για να βοηθήσεις τα groups να αναδείξουν τα ταλέντα τους, να διορθώσουν τις ατέλειές τους και -γιατί όχι;- να φτάσουν στον τελικό. Το κατάφερε με τους Stereo Soul.
Για το τέλος του κειμένου κράτησα το μαργαριτάρι της σεζόν, την Έλενα Παπαρίζου. Η Miss #1, η Έλενα της καρδιάς μας, είναι πιο απολαυστική από ποτέ. Με τις αντιδράσεις της, τα αστεία της, την εντυπωσιακή της εμφάνιση και όσα καλά έχει πάνω της. Είναι όμορφη, έχει πλάκα, είναι κοσμογυρισμένη. Αλλά κάπου το χάνει. Το χάνει στις ελλείπείς της γνώσεις πάνω στην ελληνική μουσική, το χάνει και με τον χειμαρρώδη τρόπο που θέλει να πει αυτά που σκέφτεται αλλά τα πετάει σαν επαναληπτική καραμπίνα χωρίς να σκέφτεται πόσο γαζώνει τους τηλεθεατές. Κρίμα, και θα μπορούσε να είναι η αποκάλυψη της σεζόν.
Και εκεί ακριβώς έρχομαι να αναρωτηθώ, αρκεί μια λαμπρή καριέρα στην πίστα για να λες τη γνώμη σου στο prime time; Μπορεί και να αρκεί, αν οι τηλεθεατές ήταν παθητικοί δέκτες και δέχονταν αμάσητο ό,τι τους πάσαρες στο γυαλί. Όμως, σε ένα show, που ανοίγεις online παράθυρο με το feed του twitter, δεν αρκεί.
Η καριέρα κάνει τον καλλιτέχνη, αλλά η παρουσία του στο show κρίνει ακόμα και τον ίδιο τον κριτή.
Κ.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://www.snapchat.com/add/SirConstantino