Τα τέσσερα χρόνια που σας χωρίζουν θεωρείτε ότι αποτελούν μεγάλο χάσμα για δύο αδέρφια;
K.M.: Δε θα το έλεγα καν χάσμα. Μεγαλώσαμε σε μια φυσιολογική αδερφική σχέση. Τσακωθήκαμε, αγαπηθήκαμε, προστατέψαμε ο ένας τον άλλον. Απέναντι στους έξω ήμασταν πάντα ενωμένοι. Είχαμε μια φυσιολογική και πολύ αγαπησιάρικη παιδική ηλικία.
Η δική σου εφηβεία, Δημήτρη, ήταν πιο άγρια;
Δ.Μ.: Επειδή είμαι εσωστρεφής, ό,τι συμβαίνει το περνάω μέσα μου. Επομένως, η εφηβεία μου μπορεί να μην επηρέασε τους άλλους και φαινομενικά να ήταν ήρεμη, αλλά στην ουσία δεν ήταν.
Οι σχέσεις σας πότε αποκαταστάθηκαν;
Δ.Μ.: Μετά την εφηβεία ζήσαμε μακριά ο ένας από τον άλλον. Εγώ έφυγα για το πρώτο μου πτυχίο, ενώ ο Κωνσταντίνος έμεινε εδώ. Μετά, έφυγε ο Κωνσταντίνος και γύρισα εγώ. Κι όταν επέστρεψε εκείνος, έφυγα ξανά εγώ. Έτσι, δεν καταφέραμε να συντονιστούμε.
K.M.: Περάσαμε σχεδόν μια δεκαετία που δε ζούσαμε στο ίδιο μέρος.
Ωστόσο, νοιαζόσασταν ο ένας για τον άλλον και είχατε επικοινωνία μεταξύ σας;
K.M.: Σαφώς, χωρίς όμως τα «κολλητιλίκια» που έχουν άλλα αδέρφια. Αλλά μετά απ’ αυτό το μεγάλο διάστημα που ζήσαμε μακριά, συγκατοικήσαμε.
Κι αυτή η συγκατοίκηση πώς ήταν;
K.M.: Δύσκολη και για τους δύο. Ο Δημήτρης είναι πολύ τακτικός. Εγώ, πάλι, είμαι ακατάστατος. Όταν φάω, μπορεί ν’ αφήσω το πιάτο και να το πλύνω το πρωί. Ο Δημήτρης δεν μπορεί να βλέπει ένα πιάτο πάνω στο τραπέζι μπροστά στην τηλεόραση. Εγώ θα μπω στο σπίτι, θα βγάλω το σακάκι μου και θα το πετάξω στον καναπέ. Ο Δημήτρης θα το βάλει στην κρεμάστρα και στη θέση του.
Περισσότερα στο HELLO! που κυκλοφορεί.