Ελιάνα Χρυσικοπούλου: Το ταξίδι στη Μύκονο: «48 ώρες χωρίς την κόρη μου»

1. Ο αποχαιρετισμός είναι δύσκολος. Θυμάσαι τότε που τα είχες με εκείνον τον τύπο που έφυγε φαντάρος; Ε, πάρε εκείνη τη στεναχώρια του αποχωρισμού, πολλαπλασίασέ τη επί 100 και ίσως καταλάβεις πως είναι να βλέπεις το μωρό σου επάνω σε ένα πλοίο που αναχωρεί μακριά σου (την είχαμε μαζί μας για μια εβδομάδα στην Μύκονο και τη στείλαμε, για τις τελευταίες δύο μέρες, πίσω στην Αθήνα). Παρηγορήσου με τη σκέψη πως το μωρό – σε αντίθεση με τον φαντάρο – περνάει υπέροχα και χωρίς εσένα.

2. Το drama είναι αναπόφευκτο. Στο τελευταίο μας καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα, πήρα αγκαλιά με το μωρό και κοιτούσαμε τον ήλιο να χαϊδεύει τη θάλασσα, σαν μονοπλάνο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Παράλληλα η σκηνή είχε και ολίγη από Χριστόφορο Παπακαλιάτη, με εμένα να του φιλάω το κεφαλάκι (του μωρού, όχι του Παπακαλιάτη) και να του ψιθυρίζω στο αυτί βαρύγδουπα γλυκόλογα, όπως «μόνο για λίγο θα χωρίσουμε εμείς οι δυο». Too much drama, χωρίς λόγο.