Ελιάνα Χρυσικοπούλου: H προσωπική εξομολόγηση: «Οι πρώτοι έξι μήνες με την κόρη μου»

Πρώτος μήνας (a.k.a. ο μήνας της επιβίωσης)

Της επιβίωσης του μωρού αλλά και της δικής σου. Χαμένη, αποπροσανατολισμένη, χειρουργημένη (για όσες κάναμε καισαρική), με ορμόνες να χορεύουν Χάλι Γκάλι (ή και σκέτο χάλι) και μέσα σε ένα ντελίριο αϋπνίας, κάθε κύτταρο του κορμιού σου μπαίνει σε survival mode για να την παλέψει τον πρώτο μήνα ζωής του βρέφους. Οι μέρες και οι νύχτες μοιάζουν ατελείωτες, με την ημερήσια διάταξη να περιλαμβάνει ύπνο (μωρού), σίτιση (μωρού), μπάνιο (μωρού), αλλαγή πάνας (μωρού και δικής σου). Για τριάντα και βάλε μέρες παρακολουθείς σοκαρισμένη ένα πλάσμα 3-4 κιλών να διαλύει κομμάτι-κομμάτι τη ζωή σου όπως την ήξερες. Και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το τραβάς φωτογραφίες.

Το καλύτερο: οι στιγμές που κοιμάται ευτυχισμένο πάνω στο στήθος σου και εσύ προσπαθείς να αναπνέεις όσο το δυνατόν πιο ήρεμα ώστε να μην το ξυπνήσεις.

Το χειρότερο: ο θηλασμός. Ώρες συνεχόμενες με το μωρό στο στήθος, σκισμένες θηλές,πόνος, αφυδάτωση, αγωνία, προσπάθεια, εξάντληση. Είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που θα κληθείς ποτέ να κάνεις. Αλλά, την ίδια στιγμή, είναι ένα από εκείνα για τα οποία θα αισθάνεσαι περισσότερο υπερήφανη, εάν τα καταφέρεις. Υπομονή, μετά τονπρώτο μήνα όλα φτιάχνουν.