H Ελένη δεν παραλείπει να κάνει την αυτοκριτική της. "Με λένε παράξενη... Είμαι λίγο παράξενη. Ο άντρας μου, όταν πειραζόμαστε, μου λέει πολλές φορές «αγάπη μου, καλά που με βρήκες, γιατί νομίζω ελεύθερη θα 'σουν ακόμα. Δεν θα 'χες ταιριάξει με άλλον άνθρωπο». Είναι αλήθεια. Ίσως να μην είχα ταιριάξει με άλλον άνθρωπο. Έχω κάποιες παραξενιές, έχω κάποια κολλήματα... που τα θέλω έτσι. Κι άμα δεν είναι έτσι... Αλλά σε κάποια άλλα είμαι τόσο βολική στο να συμβιώνει κανείς μαζί μου, είτε είναι φίλος μου είτε είναι ο άντρας μου είτε είναι συνεργάτης μου, που νομίζω τα ζυγιάζει..."
Αλήθεια, είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε ότι θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής της; "Ότι είναι ο άντρας μου, όχι. Ότι θα μπορούσε να είναι ο άντρας μου, ναι. Όχι με την πρώτη ματιά. Μετά από τρία, τέσσερα, πέντε ραντεβού... έξι..Σαν χαρακτήρες δεν ταιριάζουμε. Πιστεύω όμως ότι γι' αυτό και ταιριάζουμε. Είμαστε αυτού του τύπου το ζευγάρι... που αλληλοσυμπληρώνονται. Έχουμε κοινά σημεία, άλλα είμαστε - αν το ψάξεις, αν μας μελετήσεις, αν μας ζήσεις... Και τι, τώρα; Περνώντας τα χρόνια, ξέρεις, έχουμε πάρει πολλά στοιχεία ο ένας από τον άλλον. Είμαστε πια μπερδεμένο πράγμα, ένα κράμα, δεν είμαστε όπως όταν πρωτογνωριστήκαμε ή στην αρχή, ακόμα και του γάμου. Ήμασταν τελείως διαφορετικοί. Είχαμε λίγα κοινά σημεία αναφοράς".
Η ίδια παραδέχεται ότι το πέρασμα του χρόνου δεν τη φοβίζει. "Αισθάνομαι κάθε χρόνο και καλύτερα με τον εαυτό μου.Κανιβαλίζομαι πολλές φορές και λέω: Παιδιά, ό,τι και να λέτε, μόνοι σας μεγαλώνετε. Εγώ δεν σκοπεύω να μεγαλώσω για τα επόμενα 20 χρόνια. Μπορεί τα χρόνια να περνάνε, αλλά εγώ νιώθω ότι είμαι... perfect."