Η εκπομπή Στον Ενικό είναι αναμφίβολα η σταρ της βραδιάς. Βασίζεται στην πιο απλή και τη λιγότερο πρωτότυπη ιδέα γύρω από την οποία μπορεί να στηθεί ένα, ας πούμε, κοινωνικό talk show -το κοινό, οι πολίτες, να αντιμετωπίζουν πρόσωπο με πρόσωπο τον εκάστοτε καλεσμένο πολιτικό- αλλά λειτουργεί πρωτόγνωρα καλά. Κυρίως, γιατί καταφέρνει να αναδεικνύει πέρα από τις θέσεις των καλεσμένων κι ένα ποσοστό της προσωπικότητάς τους. Ο Νίκος Χατζηνικολάου έχει το status που του επιτρέπει να φέρνει στο πλατό του τον υπουργό οικονομικών και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την εμπειρία να διευθύνει μια δύσκολη κι εξ ορισμού άνιση συζήτηση (όλοι εναντίον ενός), το ώριμο προσωπικό κριτήριο να τη διατηρεί νευρώδη αλλά χωρίς νεύρα και τα χιλιόμετρα που του δίνουν το δικαίωμα να προσθέτει λίγο βιτριόλι στο παραδοσιακά μετρημένο χιούμορ του και ενίοτε να βάζει στη θέση του τόσο τους μεν (το κοινό) όσο και τον δε (τον καλεσμένο).
Τέλος πάντων, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, το Στον Ενικό είναι μια εκπομπή που υποχρεώνει όλους τους συντελεστές της (το κοινό, τον καλεσμένο και τον παρουσιαστή) να αυτοσχεδιάσουν και να εκτεθούν λίγο παραπάνω. Ο Χατζηνικολάου δίνει ως οικοδεσπότης το «καλό παράδειγμα» και η κάμερα καταγράφει τα υπόλοιπα: τις σημειώσεις των καλεσμένων, τα ποτήρια τους που θολώνουν, την κούρασή τους προς το τέλος της βραδιάς. Η παράξενη και λίγο εξωγήινη περσόνα του Γιάννη Στουρνάρα στην πρεμιέρα της εκπομπής έδωσε πολύ καθαρά αυτό το υποβολιμιαίο στίγμα της, η hype άνεση του Αλέξη Τσίπρα το «κλείδωσε» - και μετά ήρθε ο Άδωνις.
Μαζί του ήρθε κι ένας άβολος λόξυγγας. Απ' τη μία, ok, είναι ο Υπουργός Υγείας. Διευθύνει έναν τομέα που χειμάζεται απ' την κρίση και απ' τον οποίο εξαρτώνται -στην κυρολεξία- οι ζωές μας. Απ' την άλλη, είναι ο Άδωνις. Η πιο «τηλεοπτική» φιγούρα της πολιτικής. Υπερεκτεθειμένος σε βαθμό καψίματος, με εκατομμύρια ώρες πτήσης στον αέρα της μικρής οθόνης. Ως τελάλης βιβλίων με γυαλιστερά εξώφυλλα, ως σύζυγος της Ευγενίας, ως resident των εκπομπών του Αυτιά, ως μπαρουτοκαπνισμένος βετεράνος οποιουδήποτε πάνελ, οποιασδήποτε ζώνης.
Το βράδυ της Δευτέρας κλήθηκε στον Ενικό ως Υπουργός Υγείας. Ο Χατζηνικολάου έκανε ό,τι μπορούσε για να διαλσφαλίσει ότι θα διαλεχθεί ως τέτοιος. Φρόντισε ακόμα και το κοινό να μην είναι «σκέτοι» πολίτες – είχε καλέσει εκπροσώπους των εργαζομένων στον τομέα της υγείας (κάποιοι εκ των οποίων, μεταξύ μας, δε φαίνονταν και πολύ υγιείς). Ο υπουργός τον τίμησε φορώντας το καλό του Rolex και περνώντας στο μαλλί του ένα χέρι που του έδινε ένα σκούρο, επίσημο τόνο, ταιριαστό σε κάθε βραδινό κάλεσμα. Και ώρες – ώρες σου έδινε την αίσθηση ότι το παλεύει. Να είναι εκεί σαν υπουργός. Μέχρι που κάποια στιγμή, αργούτσικα είναι η αλήθεια, ο Άδωνις αποφάσισε να παρέμβει στη συζήτηση. Το ξέσπασμά του -«Μάλλον με έχετε μπερδέψει με άλλον. Με έχετε ακούσει να είμαι αντιμνημονιακός ένα δευτερόλεπτο της ζωής μου; Είμαι ο πιο μνημονιακός βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου με διαφορά. Με είπατε αντιμνημονιακό. Μη μου το ξαναπείτε. Αυτό είναι βρισιά για μένα! Αυτό είναι για δικαστήριο! Μα, να με πείτε αντιμνημονιακό; Για ποιον με περάσατε;» - ήταν κωμικό (screwball κι έτσι, όχι τίποτα ψαγμένο), θλιβερό, κακόγουστο (οδηγεί σε πικρούς συνειρμούς τύπου: «εμένα είπες εργαζόμενο, ρε;», «συνταξιούχο να πεις τη μάνα σου» κλπ) και -πέρα απ' όλα- διδακτικό. Επιβεβαίωσε δύο μεγάλες σύγχρονες αλήθειες.
Α. Μπορείς για λίγο να βγάλεις τον Υπουργό μέσα από τον Άδωνι, αλλά ποτέ δε θα βγάλεις τον Άδωνι μέσα από τον Υπουργό.
Β. Το επίπεδο του διαλόγου το ορίζει πάντα ο ισχυρός. Ο θεσμικός πόλος. Όταν ο θεσμικός πόλος ξεστομίζει ένα «Μα, να με πείτε αντιμνημονιακό; Για ποιον με περάσατε;» συνοδευμένο με μούτες Βασίλη Αυλωνίτη και κινησιολογία μπουλουκτζή, ο διάλογος, η πολιτική και οι όποιες καλές προθέσεις υποβιβάζονται σε κάλπικη λίρα.
Το video:
Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Το Άγχος Της Δούκισσας Και Η Ευτυχής Απώλεια: Ένα γρήγορο review του χθεσινού «Dancing With The Stars» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Είναι Η Φαίη Έγκυος Και Ο Πετράν Φτωχός;: «Σκέψεις μιας Παρασκευής που στάζει αισιοδοξία» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Το Tρέιλερ Tου «Dancing» Kαι Η Φωνούλα Της Δούκισσας: «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιο σκηνοθέτη» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Η Ομοιοπαθητική Μέθοδος Του Νέου Ελληνικού Σινεμά: «Ποτέ κάτι τόσο καταθλιπτικό δεν ήταν τόσο φέρελπες» από τη Μαριλλέλα Αντωνοπούλου