Είσαι ο μοναδικός στιχουργός που καταφέρνει να συνεργάζεται με τον Νταλάρα, την Πρωτοψάλτη, την Αρβανιτάκη και παράλληλα, με τον Ρέμο, τον Χατζηγιάννη κ.ά. Είσαι διαφορετικός κάθε φορά;
Ναι, είμαι διαφορετικός, αλλά, πάντα, είμαι εγώ. Είναι σαν να βγούμε μια φορά έξω και να γυρίσεις να πεις «ρε παιδί μου, δεν σε είχα για τόσο γλεντζέ!» ή μία άλλη φορά να πεις «ρε συ, γιατί είσαι τόσο κατηφής;». Όλες αυτές είναι πλευρές του εαυτού μου, εντελώς διαφορετικές, αλλά είναι δικές μου. Αυτό, όμως, που τις ενοποιεί, είναι η κοινή αισθητική. Όσο κι αν αλλάζει η γλώσσα, τα συναισθήματα, ο τρόπος γραφής, θέλω να παραμένει μια αισθητική που να είμαι εγώ.
Έχεις αυτό που θα λέγαμε μια «ήσυχη ζωή». Είσαι παντρεμένος, έχεις ένα παιδί, πολλοί θα αναρωτηθούν «πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος να γράφει για μοιραίους έρωτες, για πάθη, για χωρισμούς, για μεγάλες αγάπες;».
Γιατί τα πραγματικά ηφαίστεια εκρήγνυνται μέσα μας. Είμαι χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, αλλά μπορεί μέσα μου να χω-
ρίζω καθημερινά και να τον ερωτεύομαι από την αρχή. Ένας δημιουργός δεν είναι αυτό που φαίνεται. Δεν πρέπει να είσαι «καταραμένος» για να γράψεις με πάθος. Δεν χρειάζεται να βάλεις φωτιά στο σπίτι σου για να γράψεις για την καταστροφή και την απώλεια, ούτε να το γεμίσεις με λουλούδια για να γράψεις ένα χαρούμενο κομμάτι. Ο εσωτερικός μας κόσμος ανταριάζει και ησυχάζει και ξαναφουρτουνιάζει - και αυτό γίνεται συνέχεια.
Αναλύοντας το άκρως επαγγελματικό σκέλος των συνεργασιών σου, πώς «παντρεύεις» τον Χατζηγιάννη με την Αρβανιτάκη ή τον Ρέμο με την Πρωτοψάλτη; Πώς διατηρείς τις ισορροπίες ανάμεσα στο χώρο του εμπορικού και του έντεχνου τραγουδιού;
Μα, δεν είναι ανάγκη να παντρευτούν αυτοί οι χώροι. Δεν έχω καμία διάθεση να τους παντρέψω με το ζόρι. Απλώς συνεργάζομαι όπου νιώθω καλά.
Είσαι φίλος με τον Ρέμο και τον Χατζηγιάννη που συνεργάζεστε εδώ και αρκετά χρόνια;
Όχι, δεν είμαστε φίλοι. Κοίτα, για να είσαι εντάξει σε αυτό που κάνουμε -πες το δουλειά, πες το τέχνη, χόμπι ή όπως αλλιώς θες- πρέπει να διαχωρίσεις το προσωπικό κομμάτι από το επαγγελματικό. Δεν θέλω να έρθει κανένας συνθέτης και να μου πάρει ένα στίχο επειδή είμαστε φίλοι και κανένας τραγουδιστής να πει κάποιο κομμάτι μου για τον ίδιο λόγο. Τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι τους πιστεύω πολύ. Καιδένομαι μαζί τους, τους εκτιμώ, τρέφω αισθήματα γι’ αυτούς. Αλλά δεν είναι οι άνθρωποι τους οποίους θα πάρω να πω ένα πρόβλημά μου. Γι’ αυτό είναι οι
φίλοι.
Το κομμάτι του Αντώνη Ρέμου «Tα Σάββατα», από την αρχή -σχεδόν- της κυκλοφορίας του, βρίσκεται στο No1 των ραδιοφώνων, αλλά και των itunes. Κι όμως, πολλοί αναρωτιούνται και δεν καταλαβαίνουν «τι θέλουν να πουν οι στίχοι;».
Καταρχάς, «Τα Σάββατα» ξεκίνησαν από το γνωστό σύνθημα -και θέλω να το διευκρινίσω αυτό, γιατί, κατά μία έννοια, το «μοιράζομαι». «Τα Σάββατα» είναι το είδος της επιτυχίας που ονειρευόμουν να κάνω πάντα. Δηλαδή, το να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της περιόδου και οι μισοί να μην καταλαβαίνουν τον στίχο. Είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα στιχουργό.
Πρόσφατα δήλωσες ότι δεν θα συνεργαζόσουν ξανά με την Πέγκυ Ζήνα. Για ποιο λόγο, δεδομένου ότι κάνατε τρεις μεγάλες επιτυχίες μαζί;
Δεν είπα αφοριστικά «δεν συνεργάζομαι», είπα κάτι νομίζω πιο ουσιαστικό: επειδή ζω και γράφω σε μια εποχή που δεν υπάρχει στέρεο έδαφος, αλλά μόνο αφανή όρια ανάμεσα στο εμπορικό και στο έντεχνο τραγούδι, αναγκάζομαι να χτίσω τον προσωπικό μου χώρο από την αρχή. Είναι σαν να βαδίζεις σε έναν ομιχλώδη βάλτο βήμα-βήμα. Προσέχεις πού πατάς. Κάνεις ένα βήμα λίγο πιο έξω από τα γνώριμά σου εδάφη, πατάς ελαφριά το πόδι σου -αυτό συνέβη στην αρχή με τον Ρέμο- ύστερα νιώθεις στέρεο το έδαφος και πατάς και το άλλο πόδι, λες «εδώ είμαι ασφαλής, είναι γερά!». Μετά πατάς σε κάποιο άλλο άγνωστο σημείο και αισθάνεσαι ότι το έδαφος δεν σε σηκώνει. Είναι αυτονόητο ότι θα κάνεις ένα βήμα πίσω.
Δηλαδή τον Αντώνη Ρέμο δεν τον πίστεψες από την αρχή; Είχες επιφυλάξεις;
Πρώτα απ’ όλα δεν ήξερα αν μπορούσε ο λόγος μου να είναι χρήσιμος στον Ρέμο, αν μπορούσε να του ταιριάξει. Σου θυμίζω ότι εγώ δεν πήγα στον Ρέμο την περίοδο που μεσουρανούσε. Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα τότε, αν θα μπορέσει ο Ρέμος, έχοντας ολοκληρώσει μια πρώτη περίοδο μεγάλης επιτυχίας, να περάσει σε μια νέα «πίστα». Και τα κατάφερε. Άλλωστε, οι μεγάλοι τραγουδιστές είναι εκείνοι που έχουν ολοκληρώσει πολλές «πίστες» στη ζωή τους.
Υπάρχουν κάποια περιστατικά από τις συνεργασίες σου που θα θυμάσαι πάντα;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά στο στούντιο με τη Δήμητρα Γαλάνη. Ήμουν σε πλήρη σύγχυση, δεν είχα ξαναζήσει κάτι παρόμοιο. Ήμουν ανάμεσα στους μύθους μου. Όπως, επίσης, όταν ήρθε η Άλκηστη Πρωτοψάλτη, στο σπίτι μου στην Τζιά με ένα φουσκωτό, έχοντας μαζί της το demo του «Άγγελου». Το βάλαμε σε ένα χαλασμένο cd-player και προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν μεγάλο τραγούδι κι εγώ δεν το καταλάβαινα. Δεν το άκουγα καλά το κομμάτι κι η Άλκηστη κόντευε να «δαγκώσει» το μηχάνημα!
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
