Σε μια συγκινητική και ιδιαίτερα προσωπική εξομολόγηση προχώρησε ο Τζώνη Καλημέρης το πρωί της Τετάρτης 24 Δεκεμβρίου μέσα από την εκπομπή "Πρωινό", μιλώντας ανοιχτά για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο και την προσέγγισή του απέναντι στις δυσκολίες της ζωής.
Ο γνωστός παράγοντας της τηλεόρασης εξήγησε πως πολλές φορές στη ζωή του χρειάστηκε να παλέψει με την υγεία του, ωστόσο ποτέ δεν φοβήθηκε για τη ζωή του. Παράλληλα, μοιράστηκε τη διαφορά που ένιωσε σε σχέση με προηγούμενες δύσκολες περιόδους, όπως το διαζύγιό του από την πρώτη σύζυγο.
Οι περιπέτειες υγείας και η ψυχολογική στήριξη μετά το διαζύγιο
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά:
"Είχα χτυπήσει με τη μηχανή, έσπασα τη σπονδυλική μου στήλη, έπαθα συντριπτικό κάταγμα τη χρονιά που γεννήθηκε ο μικρότερός μου γιος. Έμεινα δυομιση μήνες ακίνητος, ταύλα. Πολύ κοντά έφτασα στο να κοπεί. Αν κοβόταν αλλιώς θα ήμασταν τώρα. Είμαι της άποψης ότι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Έχω παλέψει πολλές φορές στη ζωή μου με την υγεία μου, αλλά πάντα μένω ψύχραιμος.
Ο ίδιος αναφέρθηκε στις προσωπικές του καταφυγές στα δύσκολα: "Η οικογένεια και τα παιδιά μου είναι το καταφύγιό μου. Δεν είμαι θρήσκος, πιστεύω όμως στον Θεό. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω αλλά στη διαδικασία αν θες έχω μερικές ενστάσεις".
Ο Τζώνη Καλημέρης συνέχισε αναφερόμενος στη στάση που κράτησε απέναντι στη νόσο:
"Όταν χώρισα από την προηγούμενη σύζυγό μου, πήγα σε ψυχολόγο λόγω των παιδιών. Μετά από 15 χρόνια να χωρίζεις αλλάζει και η δική σου κοσμοθεωρία. Ήταν πολύ μικρός ο γιος μου αν τον ρωτήσεις και τώρα δεν έχει αναμνήσεις από τη μητέρα του και εμένα".
Η εμπειρία με τον καρκίνο
Για την εποχή που νόσησε με καρκίνο το 2004 είπε: "Όταν νόσησα από καρκίνο, δεν χρειάστηκα ψυχολογική βοήθεια. Όταν διαγνώστηκα, μου πρότειναν συνέχεια να πάω σε ψυχολόγο για υποστήριξη, αλλά δεν πήγα. Με το που μου ανακοίνωσε η γιατρός ότι έχω κάτι κακό μου είπε ότι "υπάρχουν ομάδες υποστήριξης". Λέω "τι να τις κάνω". Και στην Αμερική που πήγα για να κάνω τις θεραπείες και τις ακτινοβολίες, μου είπαν το ίδιο, αλλά δεν θεώρησα ότι πρέπει να πάω σε ομάδα υποστήριξης. Δεν φοβήθηκα για τη ζωή μου, κόντυνα λίγο από άποψη αυτοπεποίθησης, ήξερα ότι δεν είναι μεταστατικός και ότι αυτό που θα κάνω εκεί θα βοηθήσει ώστε να παραμείνει ο καρκίνος σε ύφεση. Εκεί έχασα λίγο "ύψος”!".