Η Κέλλυ Κελεκίδου βρέθηκε το πρωί της Τρίτης καλεσμένη στο "Happy Day" και μίλησε με συγκίνηση για τη σχέση με τη μητέρα της, τις έντονες στιγμές που τις ένωναν ακόμα και μετά τον θάνατό της, αλλά και για την τρυφερή σχέση που έχει αναπτύξει με τη δεύτερη σύζυγο του πατέρα της.
"Η μητέρα μου με έχει προστατεύσει πολλές φορές"
Η τραγουδίστρια αναφέρθηκε με βαθιά συγκίνηση στη μητέρα της, η οποία –όπως είπε– εξακολουθεί να αποτελεί μια προστατευτική παρουσία στη ζωή της:
"Η μητέρα μου θεωρώ ότι πολλές φορές με έχει προστατεύσει. Όσες φορές τη βλέπω μου στέλνει κάποιο μήνυμα και πάντα προσπαθώ να το ψάχνω. Με έχει σώσει από μια κακοτοπιά όταν μου είπε "πρόσεχε” στον ύπνο μου. Προστατεύθηκα από μια πολύ δύσκολη στιγμή. Όλοι έχουμε τους αγγέλους μας", εξομολογήθηκε.
Η απώλεια της μητέρας της ήταν ένα βαθύ πλήγμα, ειδικά επειδή συνέβη σε περίοδο γιορτών:
"Μου λείπουν πολύ οι γονείς μου σε δύσκολες στιγμές. Έτυχε η μητέρα μου να φύγει Χριστούγεννα. Μεγαλώσαμε με πολλές αναμνήσεις από τους γονείς μας", ανέφερε.
Αγάπη και σεβασμός για τη δεύτερη σύζυγο του πατέρα της
Με ιδιαίτερη τρυφερότητα μίλησε και για τη νέα σύντροφο και σύζυγο του πατέρα της, την Εύη, την οποία η ίδια θεωρεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας:
"Χαίρομαι που ο πατέρας μου παντρεύτηκε με μια κυρία πολύ καλή που ζει στο χωριό, κρατάει το σπίτι ζωντανό και είναι σαν δεύτερη μαμά μας. Κανείς στη ζωή δεν πρέπει να μένει μόνος. Ειδικά μετά από χρόνια νιώθω την Εύη σαν δεύτερη μαμά μου", είπε.
Μάλιστα αποκάλυψε ότι η Εύη θα τη βοηθήσει έμπρακτα το επόμενο διάστημα:
"Τώρα που θα φύγω στην Αυστραλία τέλη Γενάρη, θα ’ρθει να κρατήσει τα παιδιά· θα πάμε στο χωριό να φάμε, να κοιμηθούμε".
"Πλέον δεν κάνω σχέσεις γιατί πρέπει"
Η Κέλλυ Κελεκίδου μίλησε και για την προσωπική της φιλοσοφία απέναντι στις σχέσεις και τα συναισθήματα, τονίζοντας πως έχει πλέον αλλάξει ο τρόπος που βλέπει τους ανθρώπους:
"Στη ζωή μου πλέον δεν κάνω σχέσεις γιατί πρέπει. Όταν νιώθω την αγάπη, ανταποδίδω την αγάπη εις διπλούν και εις τριπλούν. Όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και πρέπει να τα δεχόμαστε στους ανθρώπους. Στην πορεία κατάλαβα ότι ακόμα και αυτή η σκέψη ήταν λάθος. Αυτός ο άνθρωπος κράτησε συντροφιά στον πατέρα μου, τον νοιαζόταν, τον αγαπούσε, όταν αρρώστησε τον στήριξε πολύ. Πώς θα μπορούσα λοιπόν να μην της δώσω μια θέση;".