Η Βούλα Πατουλίδου διανύει μια δύσκολη περίοδο στη ζωή της καθώς στις 29 Ιουλίου έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος ζωής της και ολυμπιονίκης άρσης βαρών, Δημήτρης Ζαρζαβατσίδης.
Σήμερα, Τετάρτη 6 Αυγούστου, συμπληρώνεται η επέτειος της ημέρας που η Βούλα Πατουλίδου έγραψε ιστορία, κατακτώντας το Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Σε εκείνη τη θρυλική στιγμή – αλλά και σε κάθε βήμα της ζωής και της καριέρας της – δίπλα της στεκόταν ο άντρας της ζωής της, ο σιωπηλός της ήρωας, στηρίζοντάς την με αγάπη και δύναμη. Η Βούλα Πατουλίδου έκανε μια ιδιαίτερα συγκινητική ανάρτηση με αφορμή το γεγονός αυτό που της θυμίζει περισσότερο την απώλεια.
"6 Αυγούστου. Για μένα, είσαι εδώ. Όπως κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου ξύπνησα ψάχνοντας το χέρι σου! Το δωμάτιο ήταν άδειο. Ο καφές δεν με περίμενε στο τραπεζάκι μας, μπροστά στο παράθυρο. Κανείς δεν μου είπε "σαν σήμερα, τους άφησες όλους άφωνους". Κι όμως, σε άκουσα. Άκουσα τη φωνή σου μέσα μου. Όπως πάντα. Η 6η Αυγούστου είναι η μέρα που άλλαξε η ζωή μου. Εσύ… εσύ την είχες αλλάξει πριν φτάσω στη Βαρκελώνη. Ήσουν εκεί, σε όλα. Πριν απ’ τη δόξα. Πριν απ’ το μετάλλιο. Πριν απ’ το φως. Ήσουν το χρυσό μου, πριν από το χρυσό.
Θυμάμαι, μου είχες πει: "Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς πριν κλείσεις τα μάτια σου, θα είναι στο βάθρο, η ελληνική σημαία να κυματίζει". Κι εγώ σου λέω σήμερα πως, πίσω απ’ αυτή τη σημαία, βλέπω εσένα. Μακάρι να ήξερα τι σκέφτηκες εσύ λίγο πριν φύγεις. Ο γιος μας, με βλέμμα σταθερό και ψυχή ώριμη πριν την ώρα της, σε σήκωσε μαζί με τους αθλητές σου. Τα παιδιά σου — αυτοί που δεν τους έμαθες μόνο τεχνική, αλλά χαρακτήρα. Αυτοί που τους δίδαξες να στέκονται όρθιοι, να σέβονται, να κοιτούν τους ανθρώπους στα μάτια. Σε σήκωσαν με τα χέρια τους, μα πιο πολύ σε σήκωσαν με την καρδιά τους. Σε σήκωσαν όπως σου άξιζε: με αγάπη, σιωπή και τιμή", έγραψε μεταξύ άλλων η Βούλα Πατουλίδου.