Στον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα και το Down Town παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη η Μαρία Εκμεκτσίογλου, η οποία -μεταξύ άλλων- μίλησε για τον θάνατο του αδερφού της και το πόσο την επηρέασε.
Αναφερόμενη στα παιδικά της χρόνια στην Κωνσταντινούπολη αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η ίδια και η οικογένειά της, η γνωστή μαγείρισσα δήλωσε ότι "Μεγάλωσα σε μια μεγάλη οικογένεια σε ένα παραμυθένιο σπίτι, με υπέροχες κουζίνες, που μαγείρευαν ασταμάτητα οι γιαγιάδες, οι προγιαγιάδες, οι θείες. Νοσταλγώ με αγάπη τις εκπληκτικές βεγγέρες μας. Θυμάμαι πάντοτε τις διακοπές μας τα καλοκαίρια στο σπίτι μας στα Πριγκηπόνησα. Πέρασα ονειρεμένα παιδικά χρόνια".
Στο ίδιο πλαίσιο, υπογράμμισε ότι "Οι τραγικές στιγμές σημαδεύτηκαν με τις απανωτές απώλειες της ζωής μου. Έχασα πρώτα την προγιαγιά μου, τη στιγμή που την τάιζα κρέμα. Είχε ζητήσει από τη μαμά μου να της φτιάξει "μουχαλεμπί" (σ.σ. μία κρέμα με ροδόνερο) και επειδή εκείνη την ημέρα είχε πλυντήριο που τότε ήταν μία δύσκολη υπόθεση υπήρχαν στο σπίτι γυναίκες που τη βοηθούσαν. Έτσι μου έδωσε την κρέμα για να βοηθήσω την προγιαγιά μου την Πολυξένη να φάει. Πέθανε λοιπόν, ενώ την τάιζα και εγώ νόμιζα πώς κοιμήθηκε"
Ο δημοσιογράφος σχολίασε πως αυτό ήταν σοκαριστικό, με την Μαρία Εκμεκτσίογλου να σημειώνει: "Ναι. Ήμουν πάρα πολύ μικρή και ακόμη έχω στην σκέψη μου εντονότατα σαν σε όνειρο την τελευταία στιγμή της. Θυμάμαι φώναξα τη μητέρα μου. Της είπα "Ενώ τάιζα τη γιαγιά, κοιμήθηκε". Σκέψου, τη μάλωνα! Της έλεγα: "Γιατί κοιμάσαι γιαγιά". Δεν ήξερα τι σημαίνει θάνατος. Έπειτα ότι πιο τραγικό έζησα, ήταν το δυστύχημα του αδελφού μου. Είχαμε δεκαπέντε χρόνια διαφορά. Ήμουν δεκαέξι ετών και μέσα σε μία νύχτα "μεγάλωσα". Έγινα από παιδί γυναίκα. Ήταν για εμένα ένα κομβικό σημείο, που άλλαξε όλη τη ζωή μου. Αργότερα έχασα τη μαμά μου. Στις τόσες πολλές οδύνες, η χαρά ήρθε με τη γέννηση των παιδιών μου"
Όσον αφορά το θάνατο του αδερφού της, η γνωστή μαγείρισσα ανέφερε ότι "Την ημέρα που έμαθα για το δυστύχημα, βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη. Είχα μετακομίσει για να συνεχίσω εκεί τις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου και να μείνω κοντά στον αδελφό μου. Στις 26 Οκτωβρίου, την ημέρα του Αγίου Δημητρίου, επειδή γιόρταζε αποφάσισε με την παρέα του τις συζύγους και τα παιδιά τους να πάνε στα μπουζούκια στην Αθήνα. Εγώ μαζί με δύο ξαδέρφια μου θα πήγαινα στην Χαλκιδική. Το δυστύχημα έγινε την νύχτα και το επόμενο πρωί με ειδοποίησε η νύφη μου, η οποία ήταν τραυματισμένη. Το μόνο που ρώτησα τους γιατρούς ήταν αν πόνεσε και μου απάντησαν πώς δεν κατάλαβε τίποτα. Ήταν ακαριαίο. Αυτός ο διάλογος έμεινε για πάντα χαραγμένος στην καρδιά μου".
Συμπλήρωσε, μάλιστα πως "Ο αδελφός μου ήταν για μένα το ίνδαλμα μου, ο ήρωάς μου, ο άνθρωπος που λάτρευα. Μια ψυχή ζωντανή, έντονη, ένας άνδρας που έφθανε με το ιστιοφόρο από τη Θεσσαλονίκη, ως τον Εύξεινο Πόντο και δεν τον ένοιαζε αν είχε καταιγίδες ή αέρα. Ένας άνθρωπος που πήγαινε σε πρωταθλήματα ταχύτητας μοτοσικλετών σκοτώθηκε σε ένα δυστύχημα, που το κοντέρ έγραφε 60 χιλιόμετρα".
Επιπλέον, δήλωσε ότι "Το τραγικό είναι ότι λέγαμε ψέματα στη μαμά μου για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα γιατί ήταν ο λατρεμένος της γιος. Είχε τεράστιο δέσιμο μαζί του. Ήταν ο μοναχογιός της, ο γιόκας της. Παίζαμε θέατρο για δύο χρόνια. Αρχικά της είπαμε πώς ήταν σε νοσοκομείο στην Αθήνα και έπειτα πλάσαμε ένα φανταστικό ταξίδι στην Αμερική. Η μητέρα μου ήθελε σαν τρελή να έρθει στην Ελλάδα και συνέχεια βρίσκαμε μία αιτιολογία για να μη συμβεί".