Στο YouTube κανάλι των Rainbow Mermaids φιλοξενήθηκε ο Φάνης Μουρατίδης, ο οποίος παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη, στην οποία μίλησε -μεταξύ άλλων- για την απώλεια της αδερφής του και πώς αυτή τον επηρέασε στη ζωή τους.
Μιλώντας για την οικογένειά του, ο Φάνης Μουρατίδης ανέφερε πως "Είμαστε δύο αδέρφια στην οικογένεια, είχαμε άλλη μία αδερφή αλλά συγχωρέθηκε όταν ήμουν μικρός. Η αδερφή μου ήρθε πολύ αργότερα, ήμουν κοντά στα 12. Θυμάμαι πολύ το κλίμα όταν έχασα την πρώτη μου αδερφή. Είναι παράδοξο ότι ήμουν τόσο μικρός και το θυμάμαι τόσο έντονα, γιατί πιστεύω ότι στη μνήμη χαράζονται πράγματα που έχουν να κάνουν πολύ με το συναίσθημα και αυτά μένουν ανεξίτηλα".
Συνεχίζοντας την περιγραφή για την απώλεια της αδερφής του, ο γνωστός πρωταγωνιστής δήλωσε πως "Ήμουν πολύ μικρός ηλικιακά, αν και νόμιζα ότι ήμουν μεγαλύτερος. Ήμουν 2,5-3 χρονών και η αδερφή μου ήταν 1,5 χρονών. Είχα τρομερά μεγάλη εικόνα, γιατί θυμάμαι όλο το οδοιπορικό από τη μέρα που ξύπνησα και είδα να είναι το μισό πρόσωπό της μελανιασμένο. Έφυγε από μηνιγγίτιδα είναι και με τις παρωπίδες της εποχής οι γονείς μου δεν μπορούσαν να δουν, δεν καταλάβαιναν τι είναι η μηνιγγίτιδα. Το δεύτερο κομμάτι ήταν ότι τους τρόμαζε να έρθουν ενάντια στο σύστημα. Προφανώς είχε κάνει το εμβόλιο της μηνιγγίτιδας πιο πριν, που τελικά αυτό της γύρισε μπούμερανγκ και φτιάχτηκε μια ενδοοικογενειακή δεισιδαιμονία ότι είναι από ένα κρύωμα, γιατί δεν μπορούσε το μυαλό να αποδεχτεί αυτό το γεγονός και έψαχνε να βρουν τι συνέβη, γιατί δεν μπορούσε να σκεφτούν ότι η πολιτεία έκανε το λάθος".
Επιπλέον, ο Φάνης Μουρατίδης εξήγησε πως "Τελικά έφυγε και αυτό ήταν πολύ έντονο, με την έννοια ότι θυμάμαι ακόμα μέχρι σήμερα τη μητέρα μου όταν γύρισε από τον νοσοκομείο ότι άλλαξε όλο το σπίτι. Ήταν η πρώτη φορά που το συνειδητοποίησα σαν παιδί. Επειδή ζήλευα που ήταν η αδυναμία του μπαμπά μου, στην αρχή αισθάνθηκα ότι 'ok, τώρα είμαστε εμείς το χωριό' αλλά μετά από 10-15 μέρες άρχισα να αισθάνομαι τρομακτικά μόνος χωρίς αυτήν, να συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου λείπει, άρχισε αυτό να γίνεται αβάσταχτο όσο περνούσε ο καιρός. Προσπαθούσα να βρω τρόπους να την έχω στον χώρο, έπαιζα τότε με τα παιχνίδια της, έπαιρνα τις κούκλες της ότι και καλά είναι εκεί και παίζουμε μαζί. Προσπαθούσα να φέρνω την παρουσία της στον χώρο, γιατί μετά ήμουν πάρα πολύ μόνος. Έπεσε και ένας φόβος επάνω μου 'Μην πάθει τίποτα το παιδί'. Εγώ την γλίτωσα από θαύμα, γιατί η μηνιγγίτιδα είναι μεταδιδόμενη, τότε μας χώρισαν και ένιωθα ότι κάτι έχω κάνει εγώ".
"Συνειδητοποίησα μετά από πάρα πολλά χρόνια ότι πάντα αυτό με καθόριζε. Είχα πάντα μια αγωνία για τους αγαπημένος μου ανθρώπους, όταν έφευγαν από το σπίτι, γιατί πάντα όταν έφευγε κάποιος από το σπίτι το δικό μου δεν ήξερα αν θα ξαναγυρίσει. Έφευγε ο πατέρας μου και πήγαινε να πιάσει τον κλέφτη. Ήξερα αν θα ξαναγυρίσει; Έφυγε η αδερφή μου και δεν ήξερα αν θα ξαναγυρίσει. Για 40 μέρες πήγαινε σε ένα νοσοκομείο και δεν ήξερα πότε θα ξαναγυρίσει, οπότε δεν ήξερα ποτέ αυτός που φεύγει αν θα ξαναγυρίσει και μέσα μου αυτό το κομμάτι γιγαντώθηκε πάρα πολύ" είπε καταληκτικά ο ηθοποιός.