Η Δάφνη Καραβοκύρη συναντήθηκε με την Άριελ Κωνσταντινίδη στο vidcast της "Real Talks For Real Bodies", με τη γνωστή ηθοποιό να μιλά για το πώς απέκτησε ψυχοσωματικά, τη σχέση που είχε με την μητέρα της αλλά και το ποιες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν στο σπίτι της.
Η δημοφιλής ηθοποιός δήλωσε πως "Από ψυχοσωματικά έχω παρουσιάσει κολικούς εντέρου, πονάει πάρα πολύ. Ξεκίνησε στην εφηβεία, λίγο μετά το γυμνάσιο και τώρα μου έγινε λίγο συνειδητό, που βγήκαν οι τελευταίες μελέτες για το πότε παρουσιάζονται τα ψυχοσωματικά και λένε ότι χρειάζονται τουλάχιστον δύο χρόνια για το σώμα για να το εκφράσει. Άρα κοίταξα να δω τι έχει συμβεί περίπου δύο χρόνια πριν, τώρα ήρθε να ξεσκεπαστεί".
Στο ίδιο πλαίσιο, η Άριελ Κωνσταντινίδη προσέθεσε ότι "Ήταν δύο χρόνια πριν, που άγαρμπα, ξαφνικά και χωρίς εγώ να πάρω καθόλου θέση -δηλαδή δεν ρωτήθηκα καν- η μαμά με τον μπαμπά με πήραν από την Βουγιουκλάκη, γιατί συνέχιζα σε παραστάσεις μαζί της, Έκαναν ένα τηλεφώνημα και είπαν ότι 'Κουράζεται, να συνεχίσει το σχολείο της κανονικά' που εγώ πήγαινα κανονικά, όλα κανονικά ήταν. Δεν αποχαιρετιστήκαμε και τελικά δεν εκδήλωσα ποτέ τη στεναχώρια. μπορούσα μία χαρά να το βάλω σε λέξεις και προτάσεις, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να αντισταθώ σε αυτό που η μητέρα μου έλεγε ότι έτσι πρέπει να γίνει και επίσης σε αυτόν τον ανταγωνισμό και σε όλον αυτόν τον κύκλο ψυχολογικής βίας, που μου ασκούσε στο σπίτι".
Μιλώντας αναλυτικότερα για το σπίτι και την οικογένειά της, η γνωστή ηθοποιός υπογράμμισε πως "Σε αυτό το σπίτι γεννιέται το τρίτο παιδί, μετά από πολλά χρόνια. Έχω μεγάλη διαφορά ηλικιακά από τις αδερφές μου, περίπου 14-15 χρόνια, ήταν στην εφηβεία. Αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον έρχομαι σαν σωτήρας γενικότερος, με πολύ χαρά και πολύ παρακαλί από τον μπαμπά, για όλες τις προηγούμενες κυήσεις της μαμάς, τις οποίες σταματούσε. Το άκουγα και σαν ιστορία, το έπιανα στον αέρα, αλλά δεν ήθελα... Η μητέρα μου έκανε εκτρώσεις, γιατί δεν ήθελε. Δεν λέω ότι έχει να κάνει με το σώμα, αν και υπήρχε και αυτή η αφήγηση αλλά πιο πολύ για τις αδερφές μου. Εμένα δεν με κατηγορούσε τόσο πολύ, είτε για το στήθος, είτε για τη μέση της. Θυμάμαι όμως πολύ χαρακτηριστικά ότι ήταν ένα περιβάλλον πάρα πολύ λυπημένο. Υπήρχε πολλή λύπη. Αυτή η λύπη δεν έφυγε ποτέ από εκείνους, εγώ τότε το μετέφραζα ως μοναξιά".