Στις Rainbow Mermaids φιλοξενήθηκε αυτήν την εβδομάδα η Χρύσα Ρώπα, με τη γνωστή ηθοποιό να μιλά για την παιδική της ηλικία και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, μέχρι να μάθει ότι είναι υιοθετημένη από την οικογένειά της.
"Ούτε που θυμάμαι τι παιδί ήμουν. Μπορεί να το έχω αφήσει πίσω μου. Αν θεωρήσουμε ότι εννοείται παιδί μέχρι τα 12, ήμουν ένα παιδί χαμένο, δεν θυμάμαι να εκφράζομαι, θυμάμαι ότι κάποια παζλ γύρω μου δεν μπορούσαν να ολοκληρωθούν. Κάτι γινόταν που μου διέφευγε και το αισθάνομαι αυτό πάρα πολύ έντονα. Γυρίζω πίσω πολύ, άμα θέλουμε μαθαίνουμε από το παρελθόν, μπορεί και να μη θέλουμε να μαθαίνουμε, μπορεί να θέλουμε να κάνουμε πάλι τα ίδια λάθη. Πρέπει να κάνουμε λάθη, γιατί η γνώση δεν μεταδίδεται" δήλωσε αρχικά η Χρύσα Ρώπα.
Στη συνέχεια, η γνωστή ηθοποιός σημείωσε πως "Τώρα έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ η ψυχονευρωτική επιστήμη. Έχουν ανακαλύψει την πολύ σύγχρονη αρρώστια -η οποία υπήρχε από παλιά- την ναρκισσιστική διαταραχή. Πρακτικά έχεις έναν πολύ χειριστικό άνθρωπο απέναντί σου, που οι ψυχίατροι ονόμασαν αυτό που σου κάνει gaslighting. Μπορεί δηλαδή να σε τρελάνουν ότι δεν είναι έτσι, ενώ είναι έτσι. Εγώ το έζησα μέχρι τα 12. Ενώ έβλεπα ότι κάτι δεν πάει καλά, δεν καταλάβαινα τι δεν πάει καλά αλλά δεν τα παράτησα ποτέ, δεν το δέχτηκα ποτέ και δεν παραμυθιάστηκα ποτέ. Έμεινα εκεί και είμαι ευχαριστημένη με την αντίληψή μου ότι 'εδώ κάτι δεν κολλάει', αλλά δεν πειράζει".
Μιλώντας για την αποκάλυψή της ότι είναι υιοθετημένη, η Χρύσα Ρώπα υπογράμμισε ότι "Το πρόβλημά μου ήταν ότι μεγάλωσα σε ένα ψέμα, ότι 'Εγώ σε γέννησα', 'Από εδώ έφαγες γάλα'. Κι εγώ σκόπευα να υιοθετήσω. Έκανα ένα παιδί και ήθελα να υιοθετήσω και ένα άλλο αλλά μετά δεν μπόρεσα. Θέλω να πάω στα νέα ζευγάρια πως όταν παίρνουν παιδιά δεν πρέπει να τους λένε ψέματα, γενικώς τα ψέματα στη ζωή είναι πολύ κακό πράγμα. Το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ κακό. Την ώρα που το λέμε δεν το ξέρουμε, είναι σαν να φυτρώνουμε ένα ζουμπούλι που δεν φαίνεται, βλέπεις χώμα και κάποια στιγμή έρχεται η άνοιξη και βγαίνει το ζουμπούλι. Θα έρθει η πραγματικότητα, γιατί όταν κάτι δε δένει και έχει και στην ανησυχία που είχα εγώ... Επιβεβαιώθηκα ότι είχα δίκιο, ήταν μεγάλη λύτρωση".
"Όταν σε υποτιμούν, όταν σε απαξιώνουν, επειδή δεν έχεις τον τρόπο να τους αποδείξεις ότι αυτό που γίνεται μεταξύ μας είναι δράκος... Μιλάω για τις εκάστοτε σχέσεις -ερωτικές και φιλικές- νιώθεις και λίγο ενοχές. Όταν σε υποτιμούν, σε απαξιώνουν, ο χειρισμός γίνεται ολοφάνερος, επειδή εσύ δεν αντιδράς, αυτό το πράγμα αυξάνεται, μεγαλώνει γιατί σκέφτεσαι 'Μήπως δεν αξίζει και τον κόπο; Τι να του πεις του άλλου; Σε αγαπώ;' Εκεί έγινε το 'δεν άξιζα να αγαπηθώ'. Δεν χώραγα πουθενά, όπως ήμουν εγώ".