Μια εξομολογητική συνέντευξη για την ιστορία της οικογένειάς της και το πώς έζησε η ίδια έχοντας για πατέρα τον Μίκη Θεοδωράκη, παραχώρησε η Μαργαρίτα Θεοδωράκη στο "Στούντιο 4" το μεσημέρι της Πρωτομαγιάς, αποκαλύπτοντας τον τρόπο που όλη της η οικογένεια φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό για να ξεφύγει από τη Χούντα.
Μιλώντας αρχικά για τον Μίκη Θεοδωράκη, η Μαργαρίτα Θεοδωράκη ανέφερε πως "Ήταν πολύ μπαμπάς. Ήταν ένας απλός άνθρωπος δεν ήταν αυτό που λέμε οι διάσημοι σταρ. Ήταν πατροπαράδοτος πατέρας, πολύ κοντά στα παιδιά του. Η παιδική μας ηλικία έτυχε να είναι την εποχή της Χούντας και έτσι ζήσαμε έναν Θεοδωράκιη επαναστάτη, να κρύβεται, να φυλακίζεται, να βασανίζεται. Πήγαμε και μαζί του εξορία. Τα παιδικά μας χρόνια τα ζήσαμε δίπλα στον αγωνιστή Θεοδωράκη".
Αναφερόμενη στα χρόνια που έζησαν στο εξωτερικό, η ίδια σημείωσε ότι "Μετά την Μακρόνησο, που παντρεύτηκε ο πατέρας με τη μητέρα μου, κατάφεραν και πήγαν στο Παρίσι και εκεί ξεκίνησε ο πατέρας μου την καριέρα του στη συμφωνική μουσική και η μαμά μου δούλευε ως γιατρός. Εκεί γεννήθηκα. Τελικά ήρθαν πίσω το '62. Βέβαια στην Χούντα ξαναπήγαμε στο Παρίσι. Το Παρίσι είναι ένας πολύ σημαντικός προορισμός και για τους γονείς μου και για εμένα, εκεί τελείωσα το σχολείο και μετά ξεκίνησα τις σπουδές".
Επιπλέον, η Μαργαρίτα Θεοδωράκη μίλησε για το πώς όλη η οικογένεια του μουσικοσυνθέτη έφυγε από τη χώρα, αποκαλύπτοντας πως "Όταν ήμασταν στη Νέα Σμύρνη παιδιά, κατά το '60 που ξεκίνησαν οι μεγάλες επιτυχίες του μπαμπά -μία από αυτές ήταν η Μαργαρίτα η Μαργαρώ, ήμουν τεσσάρων χρονών- πάντα ήξερα ότι ο μπαμπάς είναι πολύ σπουδαίος άνθρωπος. Ερχόταν μετά τις διαδηλώσεις, ερχόταν, όταν κάναμε την πορεία ειρήνης στον Μαραθώνα, με τα πόδια πρησμένα. Ξέραμε ποιος είναι ο πατέρας μου, ήταν και βουλευτής. Τα θυμάμαι αυτά. Είναι και ένας πολύ σπουδαίος μουσικός που τον λάτρευε ο κόσμος. Υπάρχει μία ροή από το '67 μέχρι το '70 που φύγαμε και εμείς, σκαστοί από την Ελλάδα. Τον πατέρα μου τον πήρε ο Jean-Jacques Sempé από το νοσοκομείο Άγιος Παύλος της Νίκαιας. Πίστευαν οι χουντικοί ότι έχει καρκίνο και έτσι τον πήρε και μετά μας φυγάδεψαν Πρωτομαγιά του '70. Την Πρωτομαγιά του '70 το σκάσαμε".
Στο ίδιο πλαίσιο σημείωσε ότι "Ενώ ο πατέρας μου έφυγε 22 Απριλίου, εμάς μας είχαν όμηρους εδώ. Στη χούντα δεν τον άφηναν να μιλήσει ελεύθερα, γιατί σου λέει 'η οικογένειά σου είναι εκεί'. Ήρθανε πάλι Γάλλοι κομάντος, ένα ζευγάρι, νοίκιασαν ένα ταχύπλοο και κάναμε δήθεν κρουαζιέρα. Πήγαμε στη Χίο -η μαμά με περούκα και ψεύτικα διαβατήρια- και από εκεί μεταφερθήκαμε στο Τσεσμέ, όπου εκεί ήταν η πατρίδα της μαμάς του πατέρα μου. Και από εκεί στη Σμύρνη που ήταν η πατρίδα της μητέρας μου. Φοβερή περιπέτεια. Φόβος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ο πατέρας μου είχε φόβο. Στην αρχή εμείς δεν το ξέραμε μας, έλεγαν ότι ο μπαμπάς ήταν στο Λονδίνο αλλά κάποια στιγμή το μάθαμε από τη γειτονιά ότι ο μπαμπάς είναι στη φυλακή. Παρακολουθούσαμε. Μετά που βγήκε από τη φυλακή τον Γενάρη του '68 ήταν κοντά μας. Ήταν πάντα κοντά μας".