Στον Δημήτρη Πανόπουλο και του "Weekenders" παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη ο Χάρης Ρώμας, στην οποία μίλησε ανοιχτά για την σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκε από σκηνοθέτη, όσο ο ίδιος ήταν νεαρός ηθοποιός, όσο και για τα όσα έχει μάθει σχετικά με κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο της υποκριτικής
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε αρχικά για τη μεγάλη τηλεοπτική του επιτυχία λέγοντας πως "Το Κωνσταντίνου και Ελένης έχει μπει στα παγκόσμια ρεκόρ γκίνες για την non stop επαναληπτικότητα Ούτε μια μέρα δεν έχει σταματήσει. Η επιτυχία οφείλεται στο οτι οι σχέσεις των ηρώων ήταν καλά ζυγισμένες και υπήρχε ένα αυθόρμητο χιούμορ. Ήταν και η εποχή της αθωότητας, δεν αυτολογοκρινόμασταν τόσο πολύ όσο τώρα, με το political correct. Υπάρχει ιδέα για το πώς μπορούν να ξανασυναντηθούν αυτοί οι άνθρωποι αλλά δεν νομίζω ότι θα το έκανα".
Όσον αφορά τις κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο της υποκριτικής, η Χάρης Ρώμας σημείωσε ότι "Δεν είναι λεπτός ο διαχωρισμός, είναι μεγάλος. Όσοι περνάνε στην άλλη όχθη και είναι κακοποιητές, έχουν πρόβλημα με τον χαρακτήρα τους. Και στις πρόβες η ένταση θα υπάρχει αλλά είναι άλλο να κάνει τον άλλο κουρέλι και να το εννοείς, γιατί είσαι και κομπλεξικός. Με έχει κάνει κάποιος να νιώσω έτσι, όταν ήμουν πιο μικρός αλλά δεν το άφησα να περάσει. Φυσικά είχα πάντα ένα όριο και σε σχέση με την παρενόχληση".
Προσέθεσε, μάλιστα, πως "Έχω υποστεί παρενόχληση. Κι εμένα μου έχει συμβεί ως νέο αγόρι να μου την πέσουν. Είπα 'δε θέλω' κανονικά και παγωτικά. Είπα στον σκηνοθέτη ότι 'δεν πάει εκεί που το πηγαίνετε' και μου απάντησε: 'Τότε δε θα πάρεις τον ρόλο'. Ο άνθρωπος αυτός, που τώρα δεν είναι εν ζωή, αργότερα όταν έγινα 'φιρμα', του ζήτησα να με σκηνοθετήσει. Είμαι σε θέση να συγχωρώ τα πάθη των ανθρώπων, όταν και οι ίδιοι συνειδητοποιούν τι γίνεται. Πάντα πρέπει να δίνουμε ευκαιρία σε ανθρώπους αλλά για κακοποιητές που κατ' επανάληψη έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση συναδέλφους, όχι. Υπάρχουν περιπτώσεις. Δεν μπορείς να βάζει χέρι, δεν μπορείς να την κλοτσήσεις, να προσπαθήσεις να τη βιάσεις και να την πετάξεις από το αυτοκίνητο, όπως μου έχουν διηγηθεί. Υπάρχουν ιστορίες που αν μιλάγανε άνθρωποι που δε θέλουν να μιλήσουν... Άνθρωποι που τώρα προσπαθούν να βγουν καθαροί, που δεν μπορώ να ξέρω την πραγματικότητα, ο,τι αποφασίσει η Δικαιοσύνη, θα το ακούσω και θα το αποδεχτώ, αλλά ξέρω ιστορίες ανθρώπων που δεν μιλάνε. Δε θέλουν να μιλήσουν και να πουν ακραία πράγματα που τους έχουν συμβεί γιατί αισθάνονται ότι θα εκτεθούν. Είναι άβολο να πηγαίνεις σε δικαστήριο και να σε ρωτάνε 'Μήπως του κουνιόσασταν; μήπως φορούσατε τάνγκα;' Καταλαβαίνεις ότι είναι ένας δύσκολος δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει ένα θύμα".