Στον καναπέ του "Καλύτερα δε Γίνεται" βρέθηκε ο Γιώργος Κωνσταντίνου το μεσημέρι του Σαββάτου, παραχωρώντας μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη, στην οποία μίλησε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια αλλά και για την αγάπη που δεν έλαβε ως παιδί αλλά λαμβάνει μέσω του επαγγέλματός του.
Ο επιτυχημένος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου εξομολογήθηκε πως "Ως παιδί δεν πήρα καθόλου αγάπη. Μόνο από την μητέρα μου, η οποία με λάτρευε. Γενικά τον καιρό εκείνο, μετά την κατοχή ειδικά, όλα τα παιδιά δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν υπήρχε μέλλον. Δεν υπήρχε μέλλον ούτε για τη χώρα. Κάθε άλλο παρά αγάπη υπήρχε. Υπήρχε αντιζηλία, ζήλια, κόμπλέξ. Όλα αυτά που δημιουργήθηκαν μέσα από τη στέρηση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου"
"Αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα, πραγματικά είναι συγκινητικό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε... Πρέπει κάποιος να καθίσει στο φουαγέ του θεάτρου την ώρα που βγαίνουμε. Έρχονται κάποιοι άνθρωποι και κλαίνε, κάνουν κάτι πράγματα απίστευτα, τα οποία μου γεμίζουν την ψυχή. Στη Θεσσαλονίκη, έρχονται και μου μιλούν στους δρόμους. Αυτή η αγάπη δεν έχει κερδηθεί ούτε από εγωιστική ανωτερότητα του καλλιτέχνη και όλα αυτά τα καβαλημένα καλάμια. Έχει γεννηθεί από μια απλότητα, από αυτό που ένιωθα. Είναι αυτό που λένε πως όπως παίζω στο θέατρο, και με 50 πυρετό, έτσι νιώθω και απέναντι στους ανθρώπους. Δεν προσπαθώ να προβάλω περισσότερο το 'Κοιτάξτε τι έκανε και είστε όλοι εσείς υποχρεωμένοι'. Προς Θεού, τίποτα από όλα αυτά" σημείωσε ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
Επιπλέον ανέφερε πως "Αυτό το πράγμα, που ξέρω ότι το κάνουν μέσα από την ψυχή τους και αυτοί, ταιριάζει με τη δική μου. Είναι το μεγαλύτερο κέρδος που είχα από αυτό το λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Δουλεύω 65 χρόνια και πραγματικά το είδα σαν λειτούργημα. Πιστέψτε με δεν μπόρεσα ποτέ μου, σε όλα αυτά τα χρόνια, να υποκριθώ. Δεν ήμουν υποκριτής πάνω στη σκηνή. Ζούσα αυτό που έκανα και το ζω. Και τώρα, μου δόθηκε η ευκαιρία με το έργο 'Κάθε Πέμπτη κε Γκρην' και έβγαλα τα απωθημένα της ψυχής μου.