Μήπως ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά για την Ελίνα Παπίλα;

Αθώα ή ένοχη; Ο Κωνσταντίνος Αντωνάτος γράφει για την Ελίνα Παπίλα.

@elinapapila

Όλα ξεκίνησαν από την ώρα που είδα την Ελίνα Παπίλα στη Φαίη Σκορδά. Όμορφη, ωριμότερη τηλεοπτικά, με μια ραδιοφωνική επιτυχία πασιφανή πια στα χέρια της και με την αυτοματοποιημένη σταθερά της καθημερινότητάς της. Και εφόσον τα έχει όλα η Ελίνα, γιατί δεν είναι στην τηλεόραση;

Είναι αστείο αλλά με την Ελίνα Παπίλα γνωρίστηκα πριν καν βγει στον αέρα το "Breakfast@Star”. Και μάλιστα σε ένα δοκιμαστικό για την εκπομπή που θα παρουσίαζε. Κλεισμένη πρωτοεμφανιζόμενη παρουσιάστρια εκείνη, ανασφαλής υποψήφιος συνεργάτης εγώ. Σε δανεικό πλατό, αυτό του "Happy Day”. Άντε τώρα δύο άνθρωποι να δείξουν τον χαρακτήρα τους μέσα σε αυτή την ομολογουμένως πιεστική συνθήκη. Κι όμως, η Ελίνα έδειχνε τον χαρακτήρα της από μακριά. Ετοιμόλογη και ετοιμοπόλεμη, πλήρης και χωρίς τεράστια αγωνία να φανεί, σοβαρότερη από τη φούσκα της τηλεοπτικής καριέρας, ουσιωδέστερη από τη θεματολογία που προφανώς θα καλούνταν να διαχειριστεί και πολύ πολύ διαφορετική από οτιδήποτε δεύτερο πήγε να παρασιτήσει πάνω στο άστρο της. Η Ελίνα Παπίλα τα είχε όλα αυτά, άμα τη εμφανίσει. Και το πλήρωσε.

Τι πήγε λάθος; Χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες, η Ελίνα Παπίλα γνωρίζω καλά πως αποφάσισε να είναι το καλό παιδί της ιστορίας σε μια χρονική στιγμή που ρίσκαρε το brand που έχτιζε μόλις κάποιους μήνες. Κακώς. Δεν έπρεπε να έχει υπάρξει το καλό παιδί. Κυρίως γιατί ξέρω πως καλά παιδιά σε έναν κακό χώρο δεν επιβιώνουν. Το να είσαι καλός μέχρι στη στιγμή που δεν απειλεί κανείς την ύπαρξή σου στη δουλειά είναι θεμιτό. Το να είσαι καλός όταν οι άλλοι ξεπερνούν τα όρια, είναι λάθος. Το Star της έδωσε την ασφάλεια να κάνει αυτό που ήθελε για ένα διάστημα και καλώς ή κακώς έχασε την ευκαιρία μέσα από τα χέρια της. Αν είχε φανεί πιο killer, τώρα δεν θα την κουνούσε κανείς από την πρωινή ζώνη.

Σε κάθε περίπτωση η εποχή του Star τελείωσε. Κανένας δεν μπορεί να πει ότι η Ελίνα δεν ήταν αρκετή σαν παρουσιάστρια, ούτε ότι οι διάδοχοί της ήταν ικανότεροι. Μπορεί να ήταν απλώς πιο τυχεροί ή σε καλύτερο timing – και για τους ίδιους και για τον σταθμό. Σε κάθε περίπτωση, η Ελίνα Παπίλα δεν ήταν αόρατη στον χώρο την επόμενη μέρα. Τουναντίον ο "ελεύθερος σκοπευτής" ΑΝΤ1, ένας Θεός ξέρει για ποιον λόγο, αποφάσισε στην πιο περίεργη στιγμή να τη δοκιμάσει σε μια εκπομπή που δεν κατάλαβε ποτέ κανείς τι σκοπό είχε. Ο ΑΝΤ1 ταλαιπώρησε την Ελίνα, είναι απορίας άξιο πώς βγήκε αλώβητη από τον επικοινωνιακό λαβύρινθο στον οποίο της εγκλώβισε. Το πώς βρέθηκε εκτός είναι αποτέλεσμα ενός διοικητικού bras de fer με τον χαμένο να παίρνει μαζί του και τις επιλογές του. Ακολούθησε η συνεργασία με τον Sfera, τον Θανάση Πασσά και φέτος τον Νικόλα Ράπτη. Όσο η τηλεόραση της έβαζε τρικλοποδιές, το ραδιόφωνο της αγκάλιαζε και της το έκανε πιο εύκολο. Ίσως γιατί ξέρει πως εκεί ήταν το γήπεδό της ανέκαθεν. Και καλά έκανε.

Πού είναι όμως η πραγματική Ελίνα μέσα σε όλα αυτά; Η Ελίνα κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερη και πιο ανεξάρτητη από αυτό που πιστεύει η τηλεόραση πως χρειάζεται. Αν ο κόσμος της τηλεόρασης καταλαβαίνει πως δεν εξαρτάσαι 100% από τη ματαιοδοξία και την αγωνία σου να πρωταγωνιστήσεις σε αυτόν, είναι σαν να σου δημιουργεί αυτοάνοσα. Μια γυναίκα με τρία παιδιά, με σύζυγο και ζωή ζηλευτή, με χαρακτήρα και καθημερινότητα που δεν εξαρτιόταν από τα ποσοστά της Nielsen ή τα ντεμέκ κοσμικά πηγαδάκια, με τι θα μπορούσε να "εκβιαστεί" από το κλειστό κύκλωμα της τηλεόρασης ώστε να μείνει δέσμια του μικρόκοσμου της και να φάει τη ζωή της προσπαθώντας να υπηρετήσει; Με τίποτα, σας απαντώ. Και εφόσον η μπάλα για το μέλλον της Ελίνας παιζόταν μεταξύ της ίδιας και του κοινού, η Ελίνα Παπίλα ήταν ένας πολύ δύσκολος παίκτης για τον κόσμο που διοικεί τα τηλεοπτικά δρώμενα.

Στη φάση που είναι τώρα η Ελίνα, που βλέπω πως και η ίδια έχει αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις κινήσεις στην τηλεοπτική σκακιέρα, είναι θέμα χρόνου να πρωταγωνιστήσει ξανά σε μια σκέψη, σε ένα σενάριο, σε μια διαπραγμάτευση. Μόνο που αυτή τη φορά η Ελίνα θα πρέπει να βάλει τους όρους της. Γιατί όπως ένα ανεξέλεγκτο παιδί γίνεται ένα κουραστικό αγκάθι σε μια καθημερινότητα, έτσι και μια ανεξέλεγκτη τηλεόραση γίνεται ένας καταστροφικός Taz που θα σε παρασύρει πάντα προς το κενό.