Το πρωί της 19ης Ιουλίου θα το θυμάμαι για πολύ καιρό. Η είδηση του θανάτου του Τόλη Βοσκόπουλου με έκανε πραγματικά να στεναχωρηθώ. Ποιος μπορεί να πιστέψει πως ο Βοσκόπουλος έφυγε από τη ζωή; Δεν γίνεται.
Τα τελευταία χρόνια άκουγα για τα προβλήματα της υγείας του, όμως επέμενα να λοξοκοιτάζω προς το παράθυρο του γραφείου μου. Δεν θες να δεχθείς πως δεν είναι καλά ο άνθρωπος που σε έκανε να στρέψεις το βλέμμα σου προς τον χώρο του θεάματος, που έντυσε με τα τραγούδια του κυριολεκτικά όλη σου τη ζωή. Και κάπως έτσι αρνείσαι την είδηση. Και του προβλήματος και μετέπειτα του τέλους.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος για εμένα ήταν ένα role model. Μην μπερδεύεστε, ήταν ηθοποιός και τραγουδιστής, ένας πολυτάλαντος performer, που κατέκτησε το star system σαν ερωτευμένο θηλυκό που το έκανε δικό του. Χορτασμένος από επιτυχία, δόξα, χρήματα και φυσικά έρωτα, ο Τόλης διένυσε μέχρι τα 81 του μια πορεία λαμπρή. Από τη μέρα που ο φακός τον εντόπισε μέχρι το τελευταίο πλάνο της λαμπρής ζωής του δεν έγινε ποτέ δεύτερος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ήταν ένας και μοναδικός.
Θυμάμαι να θαυμάζω τις εμφανίσεις του στο "Μαριχουάνα Στοπ", στιλιστικά και ερμηνευτικά. Προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω το σενάριο πίσω από την ταινία αυτή. Το "Μαριχουάνα Στοπ” είναι ένα αφιέρωμα στο προσωπικό του brand. Σεναριακά έχει ενταχθεί πως μια πάμπλουτη γυναίκα θέλει να αγοράσει ένα νεοκλασικό στην Πλάκα μόνο και μόνο για χάρη του. Ο Τόλης Βοσκόπουλος στην ταινία παίζει απλά τον εαυτό του, θεωρείται λογικό ένα θεατρικό και μια ταινία να στηρίζεται σεναριακά στο brand "Τόλης”. Και όλα αυτά στη "μικρή" κοινωνία της Ελλάδας του '70. Που τα είδωλα ήταν συγκεκριμένα, τεράστια, αλλά η σκέψη κάπως κλειστή και ξύλινη.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος ήταν πράγματι larger than life. Ένα όνομα που δεν συγκρινόταν με κανένα άλλο. Για παράδειγμα, επιτυχίες στην εποχή του μπορούσαν να κάνουν πολύ, τόσο μεγάλες όμως μόνο αυτό. Επέλεξε να μπλέξει την ιδιότητα του σαν ηθοποιός τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου με την ανερχόμενη δύναμη της νυχτερινής ζωής από τη δεκαετία του 70 και μετά, και παρά τις αντιξοότητες αυτοί οι δύο κόσμοι ενώθηκαν για χάρη του. Καλοραμμένα κοστούμια, γραβάτες και ποσέτ, όλα στοιχισμένα προς μία κατεύθυνση: την λαμπρότητα του πρίγκιπα.
Ως γαλαζοαίματος της εγχώριας καλλιτεχνικής ζωής, φυσικά είχε και σκάνδαλα. Οι τέσσερις γάμοι του, τα επικά love stories, η Ζωή Λάσκαρη, η αλήστου μνήμης σκηνή με το "Φεγγάρι πάνωθέ μου”, η Τζούλια, η Χαρά. Και μετά την καταιγίδα, το ουράνιο τόξο: η Άντζελα Γκερέκου και η Μαρία. Η γαλανομάτα μάγισσα που τον κατέκτησε στα τέλη του '90, τελικά ήρθε όχι σαν μάγισσα, αλλά σαν καλή νεράιδα να του προσφέρει όλα όσα δεν είχε βιώσει μέχρι τότε. Την οικογενειακή ζωή, τη γαλήνη, την πατρότητα και φυσικά το class της ολοκλήρωσης μιας καριέρας σωστά. Δίχως άσχετες μολυβιές.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος έγινε μύθος. Όχι άκοπα, όχι τυχαία. Και αυτό που του παραδέχομαι, σε αντίθεση με πολλούς άλλους συναδέλφους του, είναι πως δεν το "πέταξε” ούτε ένα λεπτό. Το να γίνεις διάσημος, το να είσαι σταρ, μπορεί να σου έρθει. Όμως ο Τόλης το καλοδέχθηκε, το κράτησε, δεν το χάρισε και δεν το υπονόμευσε ποτέ. Και αυτό είναι που χάρηκα εγώ σε εκείνον: Μας έμαθε να γουστάρουμε. Τη ζωή μας, τη δουλειά μας, το όνομά μας, την πάρτη μας. Και αυτό είναι που τον έκανε ανεπανάληπτο.
Ο Τόλης στον καθρέφτη του ήταν θαυμαστής του. Και εγώ αυτό το λάτρευα.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
