Με πατέρα σκηνοθέτη ιστορικών ντοκιμαντέρ και μητέρα συγγραφέα, το τελευταίο πράγμα που ήθελε ως παιδί ο Γιώργος Λαμπρινός ήταν να ασχοληθεί με τα επαγγέλματα των γονιών του. Μία από τις πιο έντονες παιδικές του αναμνήσεις είναι να βλέπει στο σινεμά το Life of Bryan των Monty Python με τη μητέρα του σε ηλικία που δε μπορούσε να διαβάσει υπότιτλους και να εντυπωσιάζεται από το χρώμα της αίθουσας και το ασταμάτητο γέλιο στην αίθουσα. Μεγαλώνοντας, ερωτεύθηκε τη μουσική τόσο ώστε να κάνει μαθήματα τρομπέτας και ύστερα ηλεκτρικού μπάσου. Άρχισε να παίρνει βινύλια -το πρώτο που αγόρασε ο ίδιος ήταν το soundtrack των Blues Brothers- και να κάνει "κυρίως θόρυβο" με το δικό του συγκρότημα, όπως παραδέχεται γελώντας. Τότε, άκουγε The Last Drive, Yell-O-Yell, Τρύπες, Λένα Πλάτωνος, Terror X crew, μουσικές που τον επηρεάζουν ακόμη στη δουλειά του.
Γύρω στα 18, όταν έπρεπε να καταλήξει με τι θα ασχολούνταν στη ζωή του, βρέθηκε από περιέργεια στα γυρίσματα διαφημιστικής εταιρείας φίλων του. Τον πήραν μαζί τους και στο μοντάζ, εκεί αισθάνθηκε σα να βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού του. "Ο μοντέρ κάνει παρόμοια δουλειά με τον μπασίστα, είναι ο συνδετικός κρίκος που δίνει τον τόνο", μου εξηγεί. Λίγο αργότερα, διάφορες καταστάσεις, αλλά και ένας έρωτας για μία Ελληνίδα στη Γαλλία τον έκαναν από τη μία μέρα στην άλλη να πουλήσει τους δίσκους του, να βγάλει ένα εισιτήριο και να φύγει για την πόλη του φωτός. Το ειδύλλιο μπορεί να μη διήρκεσε πολύ, η αγάπη του για το Παρίσι επίσης μπορεί να κλονίζεται που και που μετά από 22 χρόνια, όμως το πάθος του για το μοντάζ παραμένει ανεξίτηλο, μου λέει χαμογελώντας.
Σήμερα, ο Γιώργος Λαμπρινός, ο αυτοδίδακτος μοντέρ που θήτευσε δίπλα σε εξαιρετικούς επαγγελματίες, είναι υποψήφιος για Όσκαρ με την ταινία The Father του Florian Zeller και δύο ημέρες πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων μας μιλά ανοιχτά για όλα.