Follow us

Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Γιώργου Πανόπουλου για τη μάχη του με τον κορονοϊό

Ο Γιώργος Πανόπουλος βιώνει δύσκολες στιγμές

Κλεοπάτρα Bright
ΓΡΑΦΕΙ: ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ BRIGHT
Γιώργος Πανόπουλος

Ο Γιώργος Πανόπουλος θέλησε να μιλήσει στο doctv.gr για τις δυσκολίες που είχε με τον κορονοϊό αλλά και το γεγονός πως νόσησε από οξεία πνευμονία.

Αρχικά, ο γνωστός αστρολόγος ανέφερε τον τρόπο που αντιμετώπιζει τη συγκεκριμένη ασθένεια λέγοντας πως:

"Ο covid-19 ως μεταφορά είναι αποκαλυπτικός ως προς την ώρα και το χρόνο που χτύπησε τις κοινωνίες. Χτυπάει το αναπνευστικό: "Δεν μπορώ να αναπνεύσω" είπε ο Τζορτζ Φλόιντ πεθαίνοντας από ασφυξία, όταν ένας αστυνομικός της Μινεάπολης του πατάει τον σβέρκο με το γόνατο στο οδόστρωμα. Οι πολίτες του πλανήτη δεν μπορούν να αναπνεύσουν. Ο πολιτισμός του ναρκισσισμού, ένας πολιτισμός παθολογίας έχει φτάσει στα όριά του. Ζούμε εδώ και δεκαετίες την αποθέωση ενός ξέφρενου ατομικισμού για τον οποίο οι ασθένειες και το γήρας συνιστούν βλάβες και ο θάνατος κατασκευαστικό ελάττωμα. Όσο περισσότερο κάθε άτομο εξοπλίζεται με όλα τα αγαθά που θέλει φτιάχνοντας μια πανοπλία τόσο λιγότερο ευαισθητοποιείται στην αθλιότητα και την τρωτότητα των συνανθρώπων του. Γοητεία ασκούν μονάχα η δημοσιότητα και ο πλούτος. Το μαζί παρακμάζει, οι σχέσεις σε ελεύθερη πτώση -κενότητα, κατάθλιψη βίαιες παλινδρομήσεις της αυτοεκτίμησης και μια ανικανότητα να πάρεις ικανοποίηση και χαρά από τη ζωή. Κύρια επιδίωξη στα κοινωνικά δίκτυα που κατάπιαν την πραγματικότητα αποτελεί η διαχείριση των εντυπώσεων που προκαλείς στους άλλους: άπληστος για θαυμασμό, περιφρονητικός σε αυτούς που χειραγωγείς για να στον δώσουν, πεινασμένος για συναισθηματικές εμπειρίες που αποφεύγεις. Ο Νάρκισσος που βλέπει το είδωλό του στα νερά μιας πηγής είναι τόσο γοητευμένος με το είδωλό του που συνεχίζει να κοιτιέται μέχρι να πεθάνει. Η εικόνα του Νάρκισσου στο νερό είναι η εικόνα κάποιου που πνίγεται. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε πια. Κι αρρωσταίνουμε".

Στη συνέχεια, μίλησε για τη νοσηλεία του στο νοσοκομείο, ενώ είπε ότι:

"Όταν ήρθε η ώρα να σηκωθώ από το κρεβάτι χρειάστηκε να με κρατάνε δύο φυσιοθεραπευτές. Το πρώτο πέρα δώθε στο θάλαμο ήταν σαν να είχα πάει με τα πόδια στη Θεσσαλονίκη κι επέστρεψα: ήταν τρομακτικό. Καμία αντοχή, κατευθείαν οξυγόνο με το που τέλειωσε η βόλτα, ασκήσεις για την αναπνοή, προσπάθεια να μείνω όρθιος. Τα κατάφερα -έχοντας χάσει οκτώ κιλά και με τη φρίκη στα μάτια. Μόνος μου; Όχι. Η κυρία Κρανιδιώτη και ο κύριος Παναγόπουλος, οι δύο γιατροί μου, ο Αντρέας και η Ελευθερία πήραν ένα σώμα θρυμματισμένο και μου το έδωσαν πίσω ολόκληρο. Τώρα που γράφω για αυτούς σκέφτομαι ότι είναι μάγοι κι η θεραπεία τους μαγεία: είναι γιατροί που αγαπάνε βαθιά το ανθρώπινο του ανθρώπου. Ήταν εκεί -ενθαρρύνοντας, αγωνιώντας, χαμογελώντας, επιμένοντας, σίγουροι ότι τα θαύματα συνεχίζουν να γίνονται κάθε μέρα-και γίνονται. Δεν είμαι απλώς ευγνώμων: εύχομαι τόσα καλά γι’ αυτούς όσα εύχομαι και για τον εαυτό μου. Και οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες: μέρα νύχτα εκεί μέσα στον πόλεμο, με διαρκώς καινούργιους ασθενείς, εξαντλημένοι, με το κράτος απέναντί τους εχθρικό και αναίσθητο, με πολλούς μεταξύ τους να έχουν ασθενήσει οι ίδιοι, με αληθινό νοιάξιμο, με τις αφόρητες στολές αστροναύτη που μονώνουν το σώμα σε τέτοιο βαθμό που αρχίζει να ιδρώνει τρελά χάνοντας καθημερινά βάρος και μυϊκή μάζα συν διπλά γάντια, γυαλιά, μάσκα, ασπίδα: τους φιλώ τα χέρια. (Και ναι -ο Νεριτάν, ο Αβραάμ, ο Βασίλης συνεπιβάτες ασθενείς στο ταξίδι του τρόμου ήταν ένα φως στο σκοτάδι- μαζί εκεί να παλεύουμε και να αντέχουμε και πότε πότε να βγάζουμε τη γλώσσα στην αρρώστια)".

Κλείνοντας, ο ίδιος συμπέρανε ότι "είμαι αυτός που πληγώθηκε αφάνταστα. Έγινα ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος της ύπαρξής μου. Γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα αυτό που μού συνέβη και πώς αντιμετώπισα τα βάσανα που μου έτυχαν. Πέρασα από τη σύγχυση στη διαύγεια" -λέει ο Boris Cyrulnic. Μέσα στον κίνδυνο, στο έρεβος, αυτό που με κράτησε ζωντανό ήταν η συμφιλίωσή μου με τον πεντάχρονο Γιώργο που τον κρατάω πια τρυφερά από το χέρι και η επιθυμία να αγαπήσω και να αγαπηθώ- μια κοινοτοπία πιθανόν αλλά που λειτούργησε σαν ξόρκι που απομάκρυνε τον θάνατο. Οι άνθρωποι ήταν η σανίδα που κρατήθηκα".

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr