Η Παναγιώτα Βλαντή δηλώνει πως δεν είναι ο συνηθισμένος τύπος γυναίκας. «Είμαι λίγο αντράκι. Μου τη σπάνε αφάνταστα οι γυναίκες που νιαουρίζουν. Στις ιδιωτικές μου στιγμές κάποιες φορές μπορεί να είμαι γατούλα, αλλά αυτό είναι άλλο». Μιλώντας για τον τύπο των γυναικών, όπως η Σιλβί στα «Μαύρα Μεσάνυχτα», λέει: «Οι άντρες βρίσκουν κάτι ερωτικό σε αυτές τις γυναίκες. Κάτι υπάρχει στην ατάκα, το ύφος, το περπάτημα μιας bitch που τους τραβάει»
Σχετικά με την αναγνωρισιμότητά της από τον κόσμο και με το κατά πόσο αυτό τη χαροποιεί, η ηθοποιός δηλώνει: «Εννοείται ότι μου αρέσει να με αναγνωρίζουν, να μου λένε "γεια σου, ρε Παναγιώτα" να δίνω αυτόγραφα. Μου δίνει χαρά. Γιατί έγινα ηθοποιός;». Βέβαια, όπως η ίδια λέει, δεν έχει ψωνιστεί, αφού «ποτέ δεν θα πλασάρει το εγώ της. Σε κανέναν», ενώ, αναφερόμενη και στον αντίκτυπο της αναγνωρισιμότητάς της πάνω στη σχέση της, η ίδια δηλώνει: «Οι άντρες έχουν μια περίεργη ανασφάλεια και αν προσπαθήσεις να τους καπελώσεις αισθάνονται ευνουχισμένοι. (...) Εγώ, δεν θέλω να ευνουχίσω τον άλλον, θέλω να είμαι ερωτευμένη μαζί του κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου». Η ίδια δεν είναι κατά του γάμου. «Εγώ ζω χρόνια με έναν άνθρωπο με τον οποίο είναι σαν να είμαστε παντρεμένοι, οπότε είτε συμβεί είτε δεν συμβεί το τυπικό μέρος, είναι το ίδιο. Νιώθω παντρεμένη».
Η Παναγιώτα δεν διστάζει να αναφερθεί και στο θέμα των υψηλών- σε κάποιες περιπτώσεις- μισθών των ηθοποιών εν τω μέσω οικονομικής κρίσης, λέγοντας: «Δεν αμειβόμαστε με τα ποσά που φαντάζονται κάποιοι. Αμειβόμαστε με αξιοπρεπή ποσά, στα οποία έχουν γίνει περικοπές». Βέβαια, όμως δήλωσε, είναι άδικο να γκρινιάζει και να παραπονιέται συγκριτικά με την αμοιβή του μέσου Έλληνα.
Ως προς το τι είναι εκείνο που την εξοργίζει στην αντρική συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες, η Παναγιώτα λέει πως σιχαίνεται τους φαλλοκράτες «Από το οικογενειακό περιβάλλον μέχρι το επαγγελματικό. Φτάνεις μέχρι το όριο που ανέχονται κι από κει και πέρα απαγορεύεται να ανέβεις. Γι' αυτό μετατρέπονται σε άντρες οι γυναίκες».
Πλησιάζει τα 40 με «λιγότερο άγχος από αυτό που είχε πριν πλησιάσει τα 30», ενώ θα ήθελε να παραμείνει στη δουλειά του ηθοποιού και μετά τα 50 της χρόνια. Τέλος, ως προς το αν «η τέχνη ξορκίζει τις φοβίες της», η ίδια απαντά, «Όλες, εκτός από μία, το θάνατο. Εκεί, δεν τα έχει καταφέρει ούτε η τέχνη ούτε η ψυχοθεραπεία».