Ο πρωταγωνιστής της σειράς «Γυναίκα Χωρίς Όνομα» μίλησε στο Θεόδουλο Παπαβασιλείου και το περιοδικό «Plan Be» που κυκλοφορεί με τον «Ελεύθερο Τύπο».
Μέσα σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο της ταχύτητας των τελευταίων ετών, έρχεται και ένα παιδί. Αυτό τι συναισθήματα σού προκαλεί;
Πολλές ευθύνες, τεράστια χαρά και ανυπομονησία.
Βρέθηκε κάποιος κολλητός σου – όλοι έχουμε έναν "μαλάκα" κολλητό...
Όχι, μην τον λες "μαλάκα"... Ένας πραγματικός κολλητός... Γιατί, όπως έχει πει ο Ντοστογιέφσκι, «Να έχεις φίλους που θα σου στρώσουν σε σκληρό στρώμα, όχι σε μαλακό»...
Ναι, δεν άκουσες τη συνέχεια όμως...
Να μου πει «Πώς έκανες αυτό το λάθος;»...
Να σου πει «Πού πας, ρε φίλε, να μπλέξεις με οικογένειες και παιδιά, τώρα που θα είναι όλες οι γυναίκες στα πόδια σου, τώρα που ξεκινάνε όλα;»
Αυτό με τις γυναίκες στα πόδια μου δεν με νοιάζει καθόλου. Αν θα μου 'λεγε φίλος, ότι ίσως είναι πολύ σύντομο το χρονικό διάστημα που είμαι με τη Βίβιαν, αυτό ίσως να ήταν θέμα συζήτησης... Που νομίζω όσοι με ξέρουν, ξέρουν τι άνθρωπος είμαι και τι επιλογές έχω κάνει στη ζωή μου και καταλαβαίνουν ότι για να αποφασίσω στη δεδομένη χρονική περίοδο να αποκτήσω παιδί, πάει να πει ότι ήταν δική μου εσωτερική ανάγκη και χαρά.
Σου γεννά ανασφάλειες ο ερχομός του παιδιού;
Στο είπα και πριν, ευθύνες πάρα πολλές, όχι ανασφάλειες. Αυτό που περιμένω είναι ότι θα γεννηθεί ένα παιδί που θα είναι "συνοδοιπόρος". Εγώ έτσι το βλέπω. Γιατί οι περισσότεροι –αυτό είναι το λάθος– βλέπουν ένα παιδί σαν "βάρος". Εγώ δεν βλέπω το παιδί σαν "βάρος". Έρχεται ένας φίλος, ο καλύτερός μου φίλος, που ταυτόχρονα δεν είναι φίλος, είναι το παιδί μου...
Περιμένουμε σύντομα και γάμο-βάφτιση;
Όχι ακόμα. Κάποια στιγμή σίγουρα, αλλά όχι ακόμα.
Ξέρω ότι ήσουν ένα παιδί που έκανες και δυο και τρεις δουλειές, ώστε να καλύψεις τα δίδακτρά σου, δούλευες πάρα πολύ...
Και συνεχίζω να δουλεύω πάρα πολύ...
Ακριβώς. Τώρα, όταν θα προκύψει το δίλημμα «πολλή δουλειά για να μην στερήσω τίποτα στο παιδί μου» ή «λιγότερη δουλειά για να χαρώ το παιδί μου όσο μεγαλώνει»...;
Είναι μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Σαν σχοινοβάτης θα πηγαίνω. Σίγουρα δεν θέλω να χάσω δευτερόλεπτο από τη ζωή του – και τώρα πρώτη φορά μιλάω για το παιδί μου έτσι ανοιχτά σε κάποιον και σε συνέντευξη και συγκινούμαι... Δευτερόλεπτο δεν θέλω, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να δουλέψω αρκετά, γιατί δεν πρέπει να του λείψει τίποτα και δεν έχω από τους γονείς μου κάποια "πλάτη", ας το πούμε.