Οι συμπεριφορές τους, παρότι είναι δυσάρεστες ή επιθετικές, είναι αντιδράσεις. Άρα έχουν αιτίες. Το παιδί δεν αντιδρά έτσι ούτε τυχαία ούτε με σκοπό να βλάψει. Το να λέμε λοιπόν δυνατά την ερώτηση «τι συμβαίνει;» θα είναι η φράση-κλειδί που θα μας βοηθήσει να εμποδίσουμε τους αυτοματισμούς μας, να σκεφτούμε, να αναπνεύσουμε και να προχωρήσουμε στην ανάλυση της κατάστασης.
Είναι σημαντικό να μην πέφτουμε στην παγίδα της ιδέας ότι είναι δυνατή μόνο μία στάση και μία λύση.
Δεν πρέπει να αναζητάμε σε καμία περίπτωση την «καλή» λύση. Όχι. Κάθε λύση έχει τις συνέπειές της. Συχνά υπάρχουν πολλοί δρόμοι για την επίτευξη του ίδιου σκοπού. Η ιδέα ότι πρέπει να κάνουμε κάτι «καλό» σε κάθε περίσταση δημιουργεί ένα αίσθημα ανοχής στους γονείς, που είναι εντελώς άχρηστο και καταστρεπτικό. Αφού επιλέξουμε μια συμπεριφορά αυτή είναι η σωστή. Τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα άμεσα, ιδίως αν αλλάζουμε τακτικά στιλ διδασκαλίας. Πολλές νέες ικανότητες ανατροφής έχουν άμεσες επιδράσεις. Για άλλες περνάει λίγος χρόνος κατά τον οποίο το παιδί διατηρεί τις άμυνές του.
Εκτός από το σχολείο, με το οποίο ασχολούμαι σε άλλο βιβλίο μου, δεν έχω ασχοληθεί με πολλά ζητήματα σε αυτές τις σελίδες. Αυτά που αφορούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για παράδειγμα. Γιατί αν και δεν τα θεωρούμε ικανά, τα παιδιά που είναι μικρότερα των δεκατριών ετών, πολλοί νέοι των έντεκα ή δέκα ετών λένε ψέματα για την ηλικία τους στο facebook και βάζουν ήδη φωτογραφίες και σχόλια στη σελίδα τους. Τα παιδιά αποκτούν κινητό τηλέφωνο όλο και πιο μικρά και το χρησιμοποιούν για να παίζουν, αλλά και για να επικοινωνούν…
Αυτό όμως που ονομάζεται επικοινωνία σήμερα περισσότερο μοιάζει με διαφήμιση παρά με ανταλλαγή απόψεων και συναισθημάτων. Τα κορίτσια στέλνουν«σέλφι», χαμογελαστές φωτογραφίες που έβγαλαν μόνα τους σαν να βρίσκονται σε μια μόνιμη παράσταση, πράγμα καταστρεπτικό για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Ο μόνος τρόπος για να περιορίσουμε την πρόσβασή τους σε ηλεκτρονικά είδη είναι να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί τους. Γιατί να μην αφήσουμε το παιδί να μας οδηγήσει; Αυτό ξέρει τι χρειάζεται. Φυσικά δεν έχουνε χρόνο. Ισχύει αυτό. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε μια ανασκόπηση στις προτεραιότητές μας; Καθημερινά, παιδιά αρρωσταίνουν, παθαίνουν ατυχήματα, πεθαίνουν. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα στο παιδί του Άλλου. Όταν χάνεται ένα παιδί δεν θυμόμαστε τους κακούς βαθμούς του, ούτε την απροθυμία του να βάλει σκούπα. Θυμόμαστε τις τρυφερές στιγμές, τα παιχνίδια, τις στιγμές κοινής χαράς.