Κάποτε εμπορικό ραπ στην Ελλάδα ήταν οι Going Through και όσοι συνεργάζονταν μαζί τους. Το έβλεπες με συμπάθεια γιατί ήταν ένας σχηματισμός των 5-6 ατόμων και τραγουδούσαν με τη Μαριάντα Πιερίδη υπερχιτάρες της εποχής. Όλα ΟΚ με το τότε.
Αν ρωτήσεις αυτό το κύμα νεόκοπων stars που βρέθηκαν στα VIP των MAD Vma, το βράδυ της Πέμπτης, τι κάνουν εκεί, πιθανότατα να σου απαντήσουν κάτι σαν «πάταγο», «χαμό», «σαρώνω». Και δεν είμαι και σίγουρος αν τους αφορά οποιαδήποτε καταξίωση στα δικά μας μάτια, τα μάτια ημών που αν θέλουμε να διασκεδάσουμε θα πάμε να ακούσουμε live τον Ρέμο, τη Βίσση ή τον Αργυρό. Απλά πήγαν για να κερδίσουν και να μπουν ο ένας στο μάτι του άλλου.
Η αλήθεια είναι πως ο FY έκανε γνωστό το «Δεν με θέλουν» επειδή το τραγούδησε στο opening του MADWALK μαζί με την Ηλιάνα Παπαγεωργίου. Και ως εκεί είναι fun. Όμως τι γίνεται όταν χιλιάδες παιδάκια σε μια αρένα ουρλιάζουν σε εκνευριστικό βαθμό, ακόμα και όταν βλέπουν κάποιους από τους stars της γενιάς τους σε μία γιγαντοοθόνη;
Το πράγμα γινόταν χειρότερο όταν επίσης δεκάδες ανήλικοι έπαψαν να παρακολουθούν το act επί σκηνής (με την εξαιρετική Καίτη Γαρμπή και τους so hot right now Alcatrash) και ξεκίνησαν να παρακολουθούν ένα live action θέαμα με τον Light και τον SNIK να κινδυνεύουν να παίξουν ξύλο.
Σοβαρά τώρα; Εκεί φτάσαμε;
Θυμάμαι πριν περίπου δέκα χρόνια, το θέμα στο θέατρο «Βράχων» του Βύρωνα να είναι μήπως η Βίσση στραβοκοιτάξει τη Βανδή, όταν βρέθηκαν να τραγουδούν στην ίδια διοργάνωση και να κάθονται επικίνδυνα κοντά στις κερκίδες των θεατών. Από τις «καλλιτεχνικές» λοιπόν κόντρες, που οδηγούσαν στο «Στην Πυρά» και το «Υπάρχει Ζωή» αντίστοιχα, φθάσαμε να ακούμε τραγούδια με βρισιές, ανθρώπους που θέλουν να παίξουν ξύλο μέσα σε βραβεία και η όλη φάση να αποθεώνεται από μία μεγάλη μερίδα του ανίδεου κοινού.
Ως άνθρωπος λοιπόν που μεγάλωσα λατρεύοντας την ελληνική εμπορική μουσική, αισθάνθηκα άβολα. Όχι γιατί δεν μου αρέσει η μουσική των παιδιών αυτών (που κατά κανόνα μου φαίνεται κυρίως αδιάφορη) αλλά γιατί δεν μου αρέσουν ως πρότυπο για τα παιδάκια.
Μόδα θα μου πεις, που περνάει. Η μόδα θα περάσει, θα έρθει μια άλλη και η Γη σίγουρα θα συνεχίζει να γυρίζει. Όμως οι συμπεριφορές προτυποποιούνται και άθελά τους διδάσκουν μια νεόκοπη «παιδεία» που σίγουρα για κάποιους δεν θα βγει σε καλό.
Βέβαια, πολλές φορές η Τέχνη δίνει η ίδια την απάντηση για το «πολύ κακό για το τίποτα» που είναι πιο αληθινό από ποτέ. Και το πολύ κακό και κυρίως το τίποτα. Σε ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα FY, λέει τον στίχο:
Νιώθω ότι είμ ο Χριστός ή ο Kanye
Εχω 30κ followers ρωτάν που πάμε
Τους λέω δεν έχω ιδέα μα αυτοί με ακολουθάνε.
Τι κουβέντα να βρεις με αυτούς τους ανθρώπους και τι λογική να αναζητήσεις; Δικό σας.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
http://instagram.com/sirconstantino