Το MasterChef Σαρώνει, Το Survivor Πατώνει: Γιατί οι μάγειρες νικούν όταν τα reality καταποντίζονται;

Για ακόμα μία χρονιά το MasterChef σαρώνει, αλλά κανείς (;) δεν καταλαβαίνει γιατί όταν αυτό χτυπάει 30άρια, το Survivor μένει στην πεδιάδα των προσπαθειών του 15+%.

Η αλήθεια είναι ότι το μαγειρικό ριάλιτι του Star έχει κάθε λόγο να βρίσκεται στην κορυφή. Είναι μια καλογυρισμένη παραγωγή, ένα έντιμο τηλεοπτικό προϊόν που δεν επαναπαύθηκε στη συνταγή της επιτυχίας του.

Ο τρίτος κατά σειρά κύκλος του MasterChef δουλεύτηκε σαν να σχεδιάστηκε από «λευκό χαρτί». Μόλις στις πρώτες 3 εβδομάδες είδαμε στοιχεία που δεν είχαμε δει ποτέ ξανά στους πάγκους με τις τηλεοπτικές κατσαρόλες. Οι ομάδες με τους μέντορες, οι λίγες audition, η άμεση εισαγωγή στο σπίτι και οι νέες, απαιτητικές δοκιμασίες έκαναν τον τηλεθεατή να ξυπνήσει άμεσα από τον πάγο της «πρώτης γνωριμίας» με τους νέους παίκτες.

Την ίδια στιγμή το Star είχε φροντίσει ο τηλεθεατής να εθιστεί με το ίδιο το πρόγραμμα, πέρα από τους παίκτες κάθε κύκλου. Οι τηλεθεατές βλέπουν το reality για τον Κοντιζά, τον Ιωαννίδη και τον Κουτσόπουλο. Περιμένουν τις αντιδράσεις τους, τα σχόλιά τους, ακόμα και αν αυτά οδηγούν το show σε ακραία τηλεοπτικά ένστικτα. Αντίθετα με το «μπαμ» που κάνουν οι πολύ προκλητικοί παίκτες κάθε κύκλου, το MasterChef παραμένει ένα αρκετά ενδιαφέρον project που σε κερδίζει με τις διαδικασίες του.

Αντίθετα, το Survivor βιώνει μία βαρετή επανάληψη. Το concept είναι χιλιοειπωμένο, το «Ελλάδα- Τουρκία» για μένα απαράδεκτο, αλλά αντικειμενικά βαρετό. Όπως σε κάθε concept του Acun, ο δεύτερος κύκλος είναι πιο αδιάφορος από τον συνήθως επιτυχημένο πρώτο. Αυτό έγινε και με το Survivor, που στον τρίτο κύκλο του πια δείχνει να είναι στη σκιά του Ντάνου, ο οποίος ακόμα και σήμερα είναι ό,τι καλύτερο πέρασε από ανάλογο reality.

Τα reality του ΣΚΑΪ, καλώς ή κακώς, στηρίζονται στις υπερβολικές αντιδράσεις συνήθως ενός ή δύο παικτών, αποκτούν τρελό ενδιαφέρον για ένα διάστημα της προβολής τους, μετά κάνουν μία τεράστια κοιλιά και στο τέλος αποδεικνύουν πως τα νούμερα τα έφερνε το εξαιρετικό κάστινγκ και όχι το ίδιο το reality.

Δηλαδή ακριβώς το αντίθετο με τα reality του Star. Ακόμα και το GNTM, που στήθηκε με μπούσουλα το περυσινό MasterChef, φρόντισε τα φώτα από τα πρώτα κιόλας επεισόδια να στραφούν στους κριτές και όχι στους παίκτες που σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Σαφέστατα είχε εθιστικούς χαρακτήρες για να κολλήσουν οι τηλεθεατές, αλλά όλοι μίλησαν πρώτα για τους κριτές, μετά για τα φυντάνια.

Συνεπώς δεν περνάμε στην εποχή της κάμψης των reality. Διανύουμε ακριβώς την ίδια εποχή που τα (ξανά)συναντήσαμε. Μας κάνει εντύπωση οτιδήποτε έχει ενδιαφέρον να μας εθίσει. Είτε αυτό λέγεται MasterChef, είτε λέγεται «Για την Παρέα», είτε λέγεται «Μη Ψαρώνεις».

Συμβουλή προς ναυτιλλομένους: Κάντε ενδιαφέρουσα και καλή τηλεόραση, μην προσπαθείτε απλά την επιτυχία.

Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.

https://www.facebook.com/constantinos.antonatos

http://instagram.com/sirconstantino