Όμως, τι παίχτηκε;
Η πρεμιέρα με άφησε κάπως ενθουσιασμένο. Είναι σαν να γυρνάει στο σπίτι ο μεγάλος σου αδελφός μετά από 3 χρόνια. Τρελαίνεσαι από χαρά που τον έχεις ξανά στο δίπλα δωμάτιο, ξεχνώντας για λίγο πόσα είναι τα ελαττώματά του. Ήταν, λοιπόν, ο ενθουσιασμός του ανταμώματος με το πιο επιτυχημένο πρόγραμμα των τελευταίων ετών. Και κυρίως το πιο πολυσυζητημένο.
Και άρχισαν τα αγωνίσματα, οι αγωνίες, οι βαθμολογίες. Αλλά, για στάσου... Δεν ήταν το ίδιο. Καταρχάς δεν υπήρχαν πραγματικοί Διάσημοι, όπως στο πρώτο. Δεν είχες κανένα αίσθημα κλειδαρότρυπας που σου αποκάλυπτε αθέατες πλευρές πραγματικά αναγνωρίσιμων ανθρώπων. Εδώ είχαμε κάτι μισερό, κάτι στο περίπου. Κάποιοι που ΟΚ, γνωστοί ήταν, αλλά διάσημοι με ΤΙΠΟΤΑ.
Και λίγες μέρες μετά ΕΥΤΥΧΩΣ έκανε την εμφάνισή της, αυτή, η μία και μοναδική πρωταγωνίστρια: η Κωνσταντίνα Σπυροπούλου. Εκείνες τις μέρες ένιωσα, που λέτε, κάτι από την περυσινή μανία. Έβλεπα τα τρέιλερ και πραγματικά με ένοιαζε τι θα γίνει. Αν θα βγάλει τα αγωνίσματα, αν θα τη ψηφίσουν, αν θα βγει η καλύτερη, αν θα πει καμία κακία. Γενικά, με ένοιαζε.
Τη στιγμή, λοιπόν, που όλα κυλούσαν αρμονικά και γαλήνια, έχοντας επιτέλους ένα και μοναδικό πρόσωπο να με παθιάζει με την όλη φάση, την έδιωξαν. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Κάπως έτσι είχα αισθανθεί όταν οι ΟΝΕ έχασαν τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου. Για κάτσε, τι θα βλέπουμε τώρα; Ποιοι είναι αυτοί οι ημιάγνωστοι άνθρωποι που χτυπιούνται μες στις λάσπες; Γιατί να το δω εγώ αυτό; Κάθε βράδυ, επί τέσσερις ώρες; Και κάπως έτσι, άρχισα τις απιστίες.
Μεγάλη μου ερωμένη αυτή τη σεζόν ήταν το MasterChef. Μπορεί το περυσινό να μην το είδα ΟΥΤΕ ΜΕΡΑ, αλλά φέτος με κέρδισε με άνεση. Κάτι η εκπληκτικά φιλόδοξη φάτσα του Τιμολέοντα, κάτι ο Σελίμ και ο... Χαράμπελος, κάτι η Μάγκυ και οι φαρμακερές ατάκες της, κυρίως το hating απέναντι στον Τζώρτζη. Με κέρδισαν όλα και πραγματικά δεν έχασα επεισόδιο από εκείνη τη μέρα, ενώ στην αρχή ούτε που με ένοιαζε.
Μετά είδα τα πάντα, λίγο Hells Kitchen, αλλά πέρασε και δεν άγγιξε. Αρκετό Ράδιο Αρβύλα που είναι ένα διαμάντι ακόμα και μετά από δέκα χρόνια, ξένες ταινίες, είδα μέχρι και την επανάληψη του MasterChef (μαγικό τέχνασμα να ξαναπαίζει στη 1 τη νύχτα) ενώ είχα δει και την πρώτη μετάδοση λίγες ώρες νωρίτερα. Γενικά, είδα οτιδήποτε μου άρεσε, αρκεί να μην ήταν Survivor. Να μη μιλήσω πόσο δεν με ένοιαζε η είσοδος του Λιανού – οριακά παίζει να έχω δει τρία αποσπάσματα που αναγνωρίζω τη φωνή του και ψάχνω τον Τανιμανίδη.
Σε άλλα νέα, ήρθε μια στιγμή που κατάλαβα πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Δεν αρκεί να λέγεσαι Survivor για να σε δω, θέλω και τον Ντάνο. Και αν δεν μπορείς να έχεις τον ίδιο, ας έχεις έναν με το αντίστοιχο γκελ στον κόσμο.
Δυστυχώς, δεν θα με έχετε παρέα από εδώ και πέρα στον καναπέ. Ευτυχώς να λέτε που αρχίζει το Game Of Love γιατί το πράγμα θα καταντούσε πραγματικά ανυπόφορο χωρίς MasterChef.
Sorry.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου είναι στη διάθεσή σας.
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://www.snapchat.com/add/SirConstantino
http://instagram.com/sirconstantino