Η παραπάνω φράση δεν είναι ούτε υποτιμητική ούτε σαρκαστική. Η κοσμάρα έχει φτάσει να αποτελεί βασικό πυλώνα της σύγχρονης κουλτούρας. Και -καλώς ή κακώς- η χώρα προέλευσής της είναι οι ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί είναι αυτοί που πρώτοι τοποθέτησαν τον εαυτό (τον κάθε εαυτό) στο κέντρο του σύμπαντος. Η αρχική τους ιδέα δεν ήταν κακή. Ούτε οι προθέσεις τους. Η μπάλα χάθηκε στην πορεία, όταν ταύτισαν το περίγραμμα του σύμπαντος με τα σύνορα των ΗΠΑ κι απ' τη στιγμή που αποδέχτηκαν τον εαυτό ως έχει. Ως ένα ακατέργαστο κράμα, δηλαδή, της προσωπικότητας και του χαρακτήρα, στο οποίο τα εγγενή ελαττώματα δεν είναι αναγκαίο ή αποβλητέο κακό, αλλά χαρακτηριστικά που οφείλεις να αγκαλιάσεις ή ακόμα και να αναδείξεις.
Στην προχθεσινή τελετή, ο ρόλος του βασικού promoter της κοσμάρας ανατέθηκε στον Τζάρεντ Λέτο. Ήταν αυτός που ανέβηκε στην πίστα κι αντί να ευχαριστήσει τη μαμά του ή τον κομμωτή του αφιέρωσε τη βραδιά στους ανθρώπους που βρίσκονται στη Βενεζουέλα και την Ουκρανία κι ενδεχομένως δεν μπόρεσαν να απολαύσουν τα φετινά Όσκαρ. Εννοείται ότι η δήλωσή του καταχειροκροτήθηκε, αφού για την πλειοψηφία των παρευρισκομένων στο KodakTheater, η βασική συνέπεια μιας μείζονος κοινωνικής αναταραχής ή ακόμα και της προοπτικής ενός πολέμου, είναι ότι άνθρωποι εκεί θα χάσουν τα Όσκαρ.
Κατά τ' άλλα, η φετινή τελετή ήταν αρκετά τίμια, κάπως βαρετή και -τουλάχιστον- είχε λίγο Πάολο Σορεντίνο και λίγη «Τέλεια Ομορφιά». Ο Σορεντίνο, ως τίμιος δημιουργός, ευχαρίστησε τον Φελίνι και τον Σκορσέζε, ως τίμιος Ναπολιτάνος ευχαρίστησε τον Ντιέγκο Μαραντόνα και νωρίτερα, ως τίμιος κινηματογραφικός σκηνοθέτης είχε φτιάξει μια ταινία που -ανάμεσα σε άλλα- σχολιάζει με ευφυή και προβοκατόρικο τρόπο την κοσμάρα. Την αφέλεια, τη ματαιότητα και τη θλίψη που ενέχει όλη αυτή η εκχώρηση συνείδησης στον εαυτό και στην ομφαλοσκοπία. Ο Σορεντίνο στην ταινία του αγκαλιάζει τρυφερά τις κοσμάρες, ακόμα κι αν ξέρει ότι στην πραγματικότητα δεν είναι παρά πληθωριστικοί μικρόκοσμοι, ανίκανοι να συνθέσουν ή να ενταχτούν σε πραγματικούς κόσμους. Αποτυπώνει τη ματαιοδοξία με ματαιοδοξία και γεμίζει το κενό με κενό. Η «Τέλεια Ομορφιά» είναι μια ομοιοπαθητική ταινία.
Επιπλέον, είναι μια πολύ όμορφη ταινία. Και πολύ ερωτική. Ο Σορεντίνο κινηματογραφεί τη Ρώμη σα να της κάνει έρωτα. Σαν να κάνει έρωτα στη γυναίκα που αγάπησε πριν από καιρό και ανεπιστρεπτί, επειδή βγάζει έναν πνιχτό ανεπαίσθητο ήχο κάθε βράδυ λίγο πριν την πάρει ο ύπνος ή επειδή περπατάει ρυθμικά, σαν να κάνει παρέλαση όταν είναι τσαντισμένη. Στο δικό του κόσμο οι άντρες ερωτεύονται τις γυναίκες επειδή ερωτεύονται τις ιδιοτροπίες τους. Και η απόλυτη ομορφιά υπάρχει, έστω κι αν είναι χαμένη από χρόνια.
Σε έναν εντελώς τίμιο κόσμο η ταινία του θα είχε βραβευθεί ως η «Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς», αλλά και το βραβείο της «Καλύτερης Ξένης Ταινίας» είναι OK. Επιβεβαιώνει, τουλάχιστον, την τιμιότητα της κοσμάρας των φετινών Όσκαρ.
Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1
Διάβασε ακόμη:
Από Πότε Η Νεαρή Ηλικία Έγινε Από Μόνη Της Ταλέντο; «Οι καρέκλες δεν χαρίζονται. Κάποιοι, απλώς, τις κερδίζουν» από τον Γιώργο Δέδε
Γιατί Αρέσει Τόσο Η Κατερίνα Καινούργιου;: «Μια ξανθιά που δεν κρύβεται πίσω από τις "φυσικές" μπούκλες της» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Ο Σάκης Μπουλάς Και Οι Εντιμότατοι Φίλοι Του: «Σάκη, σ' ευχαριστούμε. Καλό ταξίδι» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Ελεονώρα Μελέτη: «Me, Myself And I»: «Τι τρέχει με την Ελεονώρα;» από τον Νίκο Παρτσώλη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
