Λόμνοσοφ, Λένινγκραντ - μία εβδομηντάχρονη, ελεύθερη περιοχή. Ελεύθερη. Νικήτρια από την πολιορκία των Ναζί. Υπεύθυνη για την κατατρόπωση εκείνων που δεν είδαν ποτέ το λευκό, άσπρο.
27 Ιανουαρίου 2014. Οι Ρώσοι ντύθηκαν στα άσπρα και στα κόκκινα τιμώντας εκείνους που έπεσαν στα λευκά. Εκείνους που άντεξαν για να πεθάνουν οι δικοί τους, ελεύθεροι. Ελεύθεροι. Πόσο όμορφη λέξη. Και, πόσο άσχημα βαλμένη. Στριμωγμένη, ανάμεσα σε όρους και θυσίες. Μέσα σε πρέπει. Μέσα σε «όχι εγώ, αλλά εσύ».
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε στο μυαλό ένας κάποιος 70χρονος Ρώσος, που πιθανότατα έχει τώρα παιδιά, που πιθανότατα έχουν τώρα δικά τους παιδιά. Αυτός, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος που γεννήθηκε για να ζήσει την ελευθερία που κάποιοι άλλοι με πόνο και αυτοθυσία, αλλά με πίστη, πέθαναν για να του χαρίσουν. Αυτός είναι ο άνθρωπος που μπορεί σήμερα να είναι ακροδεξιός. Που μπορεί σήμερα να είναι ρατσιστής. Που μπορεί σήμερα να είναι φασίστας.
Πάγος. Λευκός.
Κομουν-ισμός. Σοσιαλ-ισμός. Φασ-ισμός. Καπιταλ-ισμός. Ανθρώπινος Οργαν-ισμός. Πώς γίνεται η ψυχή να έγινε ψήφος, αλήθεια. Πώς, ποιος και γιατί επέτρεψε να γίνει αυτό. Γιατί επιτρέψαμε να γίνει αυτό. Γιατί το επιτρέπουμε; Τόσες μάχες. Τόσοι νικητές. Τόσοι ηττημένοι. Όλοι βασανισμένοι. Όλοι χαμένοι.
Και, τελικά, ακόμη και σήμερα, δεν ξέρουμε ποιο είναι το σημείο μηδέν. Ποιο στο καλό είναι εκείνο το σημείο που μας αναγκάζει στον καθρέφτη μας να βλέπουμε μόνο ψυχή. Αυτή να στολίζουμε. Αυτή να φτύνουμε να μη τη ματιάσουμε. Αυτή να παρουσιάζουμε στον κάθε Άλλο που θα μπαίνει στη ζωή μας. Αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο: Το γεγονός ότι κάποτε χάθηκαν τόσες ψυχές για το τίποτα ή εκείνο που υποδηλώνει ότι κι εκείνες οι ψυχές ανακάλυψαν το μεγαλείο τους μόνο αφότου κάποιοι τους το πρόσβαλαν, τους το υπέταξαν, τους το πολιόρκησαν. Πραγματικά, φοβάμαι ότι είναι το δεύτερο. Τρέμω στην ιδέα ότι είναι ένας φαύλος κύκλος.
Όσο είναι μακριά, είμαστε ήρεμοι. Γελάμε. Πίνουμε. Ερωτευόμαστε. Όσο μας πλησιάζει, κάνουμε τους θιγμένους. Τους υπεράνω. Τους «Δεν ήμουν εγώ, ο δίπλα». Όταν μας πιάσει, ουρλιάζουμε, με χαμηλωμένη ένταση. Γιατί ο φασισμός, δεν θέλει φωνές. Γιατί ο φασισμός, θέλει μόνο κραυγές. Θέλει πόνο. Θέλει εκδίκηση. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι θα παραμείνουμε στον ίδιο καναπέ. Με το ίδιο τηλεκοντρόλ. Αλλά αντί για το τουρκικό σίριαλ, μία άλλη Εκδίκηση θα προβάλλεται στους δέκτες μας.
Γιατί, πράγματι, είμαστε εβδομήντα χρόνια μετά. Και πόλεμος με βομβαρδισμούς, όπλα και πεδία μάχης δεν πρόκειται να γίνει. Ο «Πατριώτης» Μελ Γκίμπσον γέρασε και η «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» έγινε πασέ. Αυτό είναι το πραγματικό μας πρόβλημα. Συμφωνούμε όλοι ότι αυτά είναι για την Paramount, άντε και για τη Village. Και εφησυχάζουμε. Τι στο καλό, 2014 έχουμε.
Σε εκείνους που αναζητούν το ανώτερο «καλό» έχω να κάνω μία ερώτηση και θα το εκτιμήσω πραγματικά αν λάβω μία οποιαδήποτε απάντηση - εξαιρείται το «Εμ, δεν ξέρω». Όταν ο άλλος δίπλα μας πνίγεται -τον πνίγουν, για την ακρίβεια- επειδή είναι διαφορετικός, κι εμείς κλαίμε επειδή από το «Dancing with the Stars» έφυγε η Κλέλια Πανταζή, εσείς δεν το θεωρείτε πόλεμο;
Ο Ουμπέρτο Έκο, πάντως, υποστηρίζει ότι «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση».
Ησαΐα, με τη νίκη!
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Στο Στόμα Φύκια: «Η αλήθεια για το Φαρμακονήσι» από τον Αντώνη Τζαβάρα
Αυτοί Είναι Οι Νικητές Του «The Voice»: «Ρέμος και Βανδή πηγαίνουν για τον μεγάλο τελικό» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
«Save Notis», Aδέρφια!: «Ο Νότης είναι για να τραγουδά και όχι για να μιλά» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Πού Τα Πουλάει Αυτά Η Μαρία Εκμεκτσίογλου;: «Από την Πόλη έρχομαι... (και στην κορφή κανέλα)» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
