Προσωπικά, θα σταθώ σε δύο: στην αίσθηση της ανάτασης και της κάπως παράταιρης αισιοδοξίας που σου αφήνει στο τέλος της, παρότι καθ' όλη τη διάρκειά της ακολουθεί μια μάλλον πικρή, χαρμολυπημένη διαδρομή. Και στο έργο, στο κείμενό της.
Το έργο, λοιπόν (το υπογράφει ο Γιάννης Καλαβριανός που σκηνοθετεί και την παράσταση), βασίζεται σε αφηγήσεις και μαρτυρίες ηλικιωμένων. Στις προσωπικές ιστορίες ανθρώπων -γιαγιάδων και παππούδων σήμερα- που πέρασαν τις ζωές τους ενόσω στο φόντο συνέβαινε η Ιστορία.
Είναι κάπως μοιρολατρική, αλλά εντελώς νεοελληνική και Βαλκάνια αυτή η αντίληψη. Ότι, δηλαδή, η Ιστορία συμβαίνει ερήμην. Ότι οι άνθρωποι, εκεί που οργώνουν τα χωράφια τους ή ερωτεύονται ή κάνουν παιδιά ή χωρίζουν ή κατουράνε ή μαστουρώνουν αμέριμνοι, δέχονται την αιφνιδιαστική και συνήθως ανεπιθύμητη επίσκεψη της Ιστορίας. Και τις περισσότερες φορές γίνονται τα αναλώσιμά της. Τα μπλάνκο, τα στυλό και οι λευκές Α4 πάνω στις οποίες κάποιοι άλλοι γράφουν την Ιστορία. Ή -ακομα χειρότερα κι ακόμα συνηθέστερα- το κρέας που κάποιοι άλλοι αλέθουν αμείλικτα, προκειμένου να ταϊσουν την Ιστορία με πολέμους, εξεγέρσεις, επαναστάσεις.
Μπορεί να είναι και ευρύτερη αυτή η αντίληψη. Μεσογειακή ή Ευρωπαϊκή ή συνολικότερη, το καταστάλαγμα της εμπειρίας των ταλαιπωρημένων ανθρώπων του παλιού κόσμου. Αλλά, τώρα τελευταία, κάθε φορά που τη βλέπω μπροστά μου, στο κεφάλι μου ανοίγει η κουρτίνα τρία κι αναβοσβήνει μια ατάκα του Τομ Γουέιτς. Μια απάντηση που είχε δώσει σε μια παλιά του συνέντευξη, όταν τον ρώτησαν γιατί μετά από έξι αρκετά επιτυχημένους «συμβατικούς» δίσκους, αποφάσισε να στριψει 180 μοίρες και να γράψει αυτήν την γκροτέσκα και ενίοτε ενοχλητική μουσική που τον έκανε τον Τομ Γουέιτς που ξέρουμε σήμερα. Ο Τομ, λοιπόν, απάντησε: «Γιατί δεν ήθελα να είμαι εκείνος ο τύπος που χτυπάει επίμονα, για πολλά χρόνια, την πλάτη της Ιστορίας κι όταν πλέον εκείνη γυρίζει να τον κοιτάξει, αυτός έχει ξεχάσει τι ήθελε να της πει».
Ο Τομ, όπως κάθε καλός ή κακός Αμερικανός, βλέπει την Ιστορία κάπως διαφορετικά. Βασικά, τη βλέπει. Είναι σαν να την έχει εκεί, μπροστά του, στη γειτονιά του. Η Ιστορία όχι απλώς δε συμβαίνει χωρίς αυτόν, αλλά αυτός είναι που κάνει την Ιστορία να συμβαίνει. Αρκεί, βέβαια, να έχει το θράσος να την τραβάει απ' το μανίκι ή να της χτυπάει το κουδούνι τόσο επίμονα, ώστε εκείνη να απηυδήσει και να του ανοίξει. Για τα δικά μας βιώματα, η αντίληψή του υπερβαίνει το λεπτό σύνορο που χωρίζει την αυτοπεποίθηση από την αφέλεια. Παρ' όλα αυτά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι έχει δίκιο σε ένα σημείο: η ιστορική μνήμη είναι αμφίδρομη. Προφανώς έχει σημασία το αν και το πώς θα σε θυμάται η ιστορία. Αλλά έχει σημασία και το πώς τη θυμάσαι εσύ («το παρελθόν είναι το πώς το λέμε, το πώς το αφηγούμαστε», λέει μια απ' τις γιαγιούλες στην παράσταση «Γιοι και Κόρες»).
Κυρίως, όμως, αυτό που έχει σημασία είναι, όταν βρεθείς ενώπιον της Ιστορίας, να θυμηθείς τι έχεις να της πεις. Γιατί -με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο- η Ιστορία θα συμβεί. Κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνει ήδη. Οπότε, καλού κακού άρχισε να προβάρεις τα λόγια που θέλεις να της απευθύνεις.
Info παράστασης:
«Γιοι και Κόρες», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά – Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου
Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου
Τραγούδι: Γιώργος Γλάστρας, Χριστίνα Μαξούρη
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Γλάστρας, Άννα Ελεφάντη, Αλεξία Μπεζίκη, Γιώργος Παπαπαύλου, σε διπλή διανομή η Μαρία Κοσκινά και η Στέφη Πουλοπούλου
Και λίγος (βροχερός) Τομ Γουέιτς:
Ο Αντώνης Τζαβάρας στo facebook: https://www.facebook.com/antonis.tzavaras.1
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Πρωινές Παρεκτροπές: «Ο Πέτρος, η Τζένη, η Σάσα και η αποτρίχωση» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
O Δημήτρης Ουγγαρέζος Θα Έπρεπε Να Είναι Θυμωμένος (Με Τον Εαυτό Του): «Γιατί κρατάει ακόμη τον ρόλο του κομπάρσου;» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Ομοφυλοφιλία, Αυτή Η Γνωστή – Άγνωστη: «Το κρεβάτι είναι σαν τον καφέ σου. Δεν με νοιάζει πώς τον πίνεις» από την Έρρικα Ρούσσου
Οι Φιλίες Της Showbiz|: «Αυτές οι αληθινές, οι ουσιαστικές, οι ανυπέρβλητες» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
