α) να τη βρούμε (γιατί ήταν πάντα άφαντη, εξαφανισμένη και αλλού).
β) να της μιλήσουμε (γιατί έκλεινε το τηλέφωνο στο δευτερόλεπτο με κάθε πιθανή δικαιολογία –μια φορά μου είχε πει «κάνω κακά μου»).
γ) να την πείσουμε (συνήθως αυτό δεν ήταν δύσκολο έτσι και η γραμμή έμενε ανοιχτή –έπρεπε απλά να βρεις να πεις κάτι πρωτότυπο στην ερώτησή της «Και γιατί να το κάνω τώρα εγώ αυτό;»).
δ) να κανονίσουμε ραντεβού (το οποίο άλλαζε τουλάχιστον δυο-τρεις φορές, με τους πιο ακριβούς φωτογράφους και στιλίστες εκείνης της αλαζονικά φουσκωμένης εποχής να χρεώνουν υπέρογκα ακυρωτικά).
ε) να περιμένουμε υπομονετικά να εμφανιστεί, ώρες μετά το προκαθορισμένο ραντεβού, με ένα «ω γαμ@τι μου, δεν με έπαιρνε ο ύπνος», που το έλεγε με τόση γοητεία και ερωτική νωχέλεια, που ήθελες να σπεύσεις να της φέρεις αμέσως κι ένα Ponstan.
στ) να ανατρέπουμε το συμφωνημένο concept τελευταία στιγμή γιατί «δεν το νιώθω» και να κάνει τη σκηνοθεσία του εαυτού της κατά πως την είχε δει εκείνη τη μέρα (μια φορά μας είπε ότι ήθελε να φωτογραφηθεί με περούκα ξανθιά σαν τη Μέριλιν. Όταν είδε τις φωτογραφίες, θεώρησε -και σωστά- πως η ξανθιά περούκα με την επιδερμίδα της στο χρώμα της ελιάς ήταν σαν να έπαιζε στα Κόκκινα Φανάρια. Κι έτσι έβαλε βέτο και ταφόπλακα στην ίδια της την ιδέα).
ζ) να φεύγει θιγμένη/ενοχλημένη/στραβωμένη στη μέση και να την κυνηγάμε να τη φέρουμε πίσω.
η) να κάνουμε τελικά μια φανταστική φωτογράφιση, γιατί η ίδια είναι φανταστική, αλλά να γυρίζουμε στα σπίτια μας πιωμένοι και κουρέλια, ξεσπώντας στην γκόμενα, τη σύζυγο, τον γκόμενο, τη γάτα, ο καθένας σε ό,τι τον περίμενε τέλος πάντων…
Ποτέ, όμως, δεν θεώρησα πως είναι κακό κορίτσι –όπως άλλα- ή ότι ήθελε εξαρχής κι επίτηδες να παιδέψει εμάς τους επαγγελματίες με τον ίδιο τρόπο που σίγουρα παιδεύει τους άντρες που την ερωτεύονται -και καλά τους κάνει. Με τα χρόνια και αφού την είδα να αφήνει πίσω της την τηλεόραση για το θέατρο, το Mega για τον Κωνσταντίνο Ρήγο, τον πάμπλουτο σύντροφό της για τον εκ θέσεως και πεποιθήσεως alternative δημοσιογράφο Φώτη Βαλλάτο, σιγουρεύτηκα ότι απλά ήταν και τότε και τώρα μπερδεμένη, μετέωρη ανάμεσα στη σέξι εικόνα της προς τα έξω και το ευαίσθητο μέσα της, που μόνο αυτή το γνωρίζει.
Κι αυτή η ασυνεννοησία της, που πολλοί συζητούσαν τότε πως ήταν «κάψιμο» από την πολλή την έκθεση μετά το «Κάτι Τρέχει με τους Δίπλα», δεν ήταν μάλλον παρά ενοχή σχετικά με αυτό που κατέληγε με τα πολλά τα παρακαλετά μας να κάνει (το σέξι, το ημίγυμνο, το Nitro), ενώ μέσα της άλλο λαχταρούσε. Η Δήμητρα Ματσούκα δεν ήταν «δαιμονισμένο κορμί», όπως θα μπορούσε να είναι ο τίτλος (και μπορεί και να ήταν, δεν θυμάμαι) κάθε αντρικού περιοδικού στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Σίγουρα, όμως, πάλευε με τους δαίμονές της και ευτυχώς κατά καιρούς νικούσε.
Και έγινα σιγά σιγά φαν της, παρακολουθώντας δειλά και με σηκωμένο φρύδι τις «διορθωτικές» κινήσεις που της εξασφάλισαν καλλιτεχνικό άλλοθι, αν και ίσως να την άφησαν ταπί. Πόσο φανταστική ήταν, για παράδειγμα, στον Τιτανικό του Κωνσταντίνου Ρήγου το 2009 στο φεστιβάλ Αθηνών –ένα αριστούργημα!. Και ύστερα όλο και πιο ζεστά χειροκροτούσα. Και υποσυνείδητα το θεωρούσα προσόν για κάθε μη εμπορική παράσταση να έχει μια Δήμητρα Ματσούκα να υποκρίνεται απολαυστικά με αυτή τη μανιέρα της ξανθιάς, ενώ είναι απόλυτα μελαχρινή.
Και την επικροτούσα στις παρέες και τη στήριζα (όχι πως είχε την ανάγκη μου) γιατί θεωρώ ότι είναι μεγάλη μαγκιά να κάνεις αυτό που (νομίζεις ότι) θέλεις και να μη σε νοιάζουν ούτε τα λεφτά, ούτε η ασφάλεια, ούτε αυτό το κάτι παραπάνω που γενικά παίρνεις αν βγάλεις να πουλήσεις με θράσος τα κάλλη σου στην αγορά του Αλχαλίλι.
Μ’ άρεσε πολύ που δεν έβαζε τα μπριγιάν και τα lifting μιας τακτοποιημένης συζύγου, αλλά ένα ζέρσει φόρεμα, ώριμη γυναίκα πια κι όχι εκείνο το κορίτσι που λέγαμε πριν, έχοντας τα μαλλιά της natural κι όχι σαν τις περούκες από extensions που της έβαζαν στα εξώφυλλα. Και έλαμπε ακόμη και στο σκοτάδι, μια ψηλή μεσογειακή καλλονή που γελούσε όμορφα και με την καρδιά της στο Salon de Bricolage.
Προχθές είδα τυχαία κάτι πρόσφατες παπαράτσι φωτογραφίες της ξανά με τον Γιάννη Φιξ. Και άθελά μου σκέφτηκα «Οκ… Κάποτε πριν λίγο καιρό θα ήταν μοντέρνο να μιλάς σε μια ευφυή παρέα με διεστραμμένο χιούμορ για μια γυναίκα που υπήρξε η απόλυτη φαντασίωση του Έλληνα κάγκουρα (με καραόκε ή χωρίς) και ύστερα έγινε η αγαπημένη των εναλλακτικών κουλτουριάρηδων γιατί έφερνε μια ερωτική μελαγχολία και μια καλλιτεχνική ονείρωξη σε κάθε κείμενο που διάβαζε. Τώρα, νομίζω, δεν είναι πια».
Και είπα να γράψω κάτι τελευταίο για τη Δήμητρα Ματσούκα, ένα κομμάτι σαν τελεία.
Μέχρι να με εκπλήξει ξανά. Όπως κάνουν συνήθως οι σταρ.
Ο Δημήτρης Τσακούμης στο twitter και το instagram:
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο
παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Με Βέρα Η Ελένη... Και Ο Μάικλ Τζάκσον Zει! από την Κάλλια Καστάνη
Το Lifestyle Ποτέ Δεν Πεθαίνει: «Η διαδρομή από το Prada στο nada» από τη Βάσω Παπαγιαννακοπούλου
Γιάννα Αγγελοπούλου: Τελικά Είναι Γήινη: «Η γυναίκα που ο κόσμος λατρεύει να μισεί» από τον Διονύση Θανάσουλα
Τα Δάκρυα Της Μενεγάκη, Η Αγανάκτηση Του Λιάγκα Και Τα Spam Της Αλήθειας: «Τέλος εποχής» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Τα MAD Video Music Awards Και Οι Βαρετοί Καλλιτέχνες: «Όσα μου τη σπάνε στα VMA και... η φετινή ιεροσυλία» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
