Follow us

Mαθήματα Ποίησης: Μέρος 8ο: Να πέφτεις στα γόνατα, είναι δείγμα πολιτισμού.

Γι’ αυτό έλα φως και υψώσου και γονάτισε Τον ίσκιο σου γωνιά να δω Κώστας Γ. Παπαγεωργίου

Will Smith with Jaden Smith

Ελάχιστες εικόνες έχω από την μεταβρεφική μου ηλικία. Εκεί γύρω στα 2 με 3 εννοώ. Άλλωστε οι άνθρωποι δεν μπορούν να δημιουργήσουν αναμνήσεις πριν την ηλικία των τριών ετών λέει. Όπως έγραφε και ο Ορχάν Παμούκ στη βιβλιάρα του Ιστανμπούλ το 2003 και πρόσφατα επιβεβαίωσε το επιστημονικό έντυπο Psychological Science «Όπως τις πρώτες “αναμνήσεις” από τότε που ήμαστε μωρά, τις οποίες ακούγοντας τες από τους άλλους οικειοποιούμαστε με πολύ κέφι, κι αργότερα, σίγουροι γι' αυτές, τις διηγούμαστε στους άλλους, με την ψευδαίσθηση ότι έχουμε αρχίσει να τις θυμόμαστε, έτσι, έπειτα από λίγο καιρό, όσα λένε οι άλλοι για τα διάφορα πράγματα που κάναμε στη ζωή μας έχουν περισσότερη σημασία από τις ίδιες τις αναμνήσεις μας.»

Επιστρέφοντας λοιπόν στα των μωρουδιακών αναμνήσεων, μου 'χει μείνει, που λες, χαραγμένη μια σκηνή η οποία έχει καταγραφεί και στα πρακτικά κάποιου άλμπουμ φωτογραφιών. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται κάποτε η ανθρωπότης εκεί “ανέβαζε” τις φώτος της. Το λοιπόν, σε εκείνη τη σκηνή είμαι με ένα βρακί Μινέρβα άσπρο που έχει φτάσει ως τα γόνατα από το μουσκίδι. Συνήθιζα να κάθομαι στο χείλος των μώλων και να σκύβω για να δω τα ψαράκια. Οπότε… μπλουμ, πάρ' τον μέσα το δικό σου και στα καπάκια πάρε και τον πατέρα του από πίσω ωσάν Μιτς Μπιουκάναν να τον σώζει από βέβαιο πνιγμό. Στο ένα μέτρο βέβαια, αλλά δεν έχει καμία σημασία.

Είναι που λες αυτή η σκηνή με εμένα όρθιο και μπαϊλντισμένο να κοιτάζω ανφάς το φακό και από πίσω ο φάδερ γονατιστός —φορώντας μόνο ένα κοντό μπεζ σορτσάκι και μαλλί α λα Τόνυ Σφήνος— να προσπαθεί, ξεκαρδισμένος από το γελοίο θέαμα μου, να με ταΐσει ένα τσαμπί σταφύλι.

Όλοι έχουμε μια ανάλογη φώτο με κάποιον μεγάλο να στέκεται στα γόνατα και έναν μικρό όρθιο καμαρωτό μπροστά του. Πόσο σπουδαία σκηνή αν αναλογιστείς τα μεγέθη: Ο άλκιμος ενήλικας που γονατίζει για να ταΐσει-αναδείξει τον αδύναμο μπόμπιρα. Να χαμηλώνει ο μεγάλος για να μπορέσει να επικοινωνήσει από την ίδια βάση με τον μικρό. Και ο μικρός να δέχεται αυτοστιγμεί, ένα γενναίο μάθημα ισοπολιτείας και ισονομίας. Να κατανοήσει, έστω και υποσυνείδητα, ότι το να γονατίζεις δεν υποδηλώνει αυτομάτως υποταγή όπως δείχνουν στις ταινίες. Σημαίνει αλληλεγγύη και αγάπη και ταπεινοφροσύνη. Σημαίνει πολιτισμός. Αυτός δηλαδή που μας διαχωρίζει από τη δαρβινιστική λογική του νόμου της ζούγκλας που θέλει τον ισχυρό να επικρατεί και να επιβιώνει έναντι των αδυνάτων. Μέχρι βέβαια να βρεθεί ένας πιο ισχυρός θηρευτής να τον καταβροχθίσει.

Είναι επιτακτική ανάγκη (που γράφαμε και στην έκθεση πανελληνίων) να επενδύουμε στον πολιτισμό. Να μη χρειαστεί ποτέ ούτε ο μεγάλος να αφανιστεί από κάποιον μεγαλύτερο.

Πάρε ασ' ούμε τον Σούπερμαν. Πανίσχυρος έτσι; πετάει με ταχύτητα φωτός και σώζει κόσμο που πέφτει από ουρανοξύστες ή γλιτώνει τον πλανήτη από διαστημικούς κακούς που επιβουλεύονται την ευημερία του (sic) και έχει και τη γυναικάρα τη Λόις (άσχετο). Και κοίτα τώρα πως όλα συνδέονται μεταξύ τους. Ο κυρ Σούπερμαν είναι εξωγήινης προέλευσης. Δεν είναι μεταλλαγμένος άνθρωπος σαν τους X-Men. Είναι άλιεν ρε παιδί μου. Εξωγήινος. Ξένος. Αλλοδαπός. Και τι ξένος; πρόσφυγόπουλο από τον πλανήτη Κρύπτον αφού ο μπάρμπας του αποφάσισε να σφετεριστεί το θρόνο του πατέρα του με τη μάνα του να τον στριμώχνει, μωρό κιόλας, σε κάψουλα η οποία εντέλει κατέληξε να πέσει στη γη. Και κοίτα να δεις τώρα ε; Αυτό το προσφυγόπουλο, με τις υπερδυνάμεις, το μεγάλωσε μια απλή οικογένεια χωριατών σαν να ήταν δικό της και εκείνο το μωρό μεγάλωσε και ένιωσε την θαλπωρή, την αγάπη και την αποδοχή. Ε, τι περίμενες; Στον κανονικό κόσμο δεν τα μαντρώνουμε τα μωράκια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε τα πνίγουμε στις θάλασσες επειδή είναι «λαθραίοι» άκουσον άκουσον.

Στον κανονικό τον κόσμο πολιτισμός σημαίνει η απτή απόδειξη του πως συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους ανεξαρτήτως εγγενών χαρακτηριστικών.

Και δη όταν βρίσκονται σε ανάγκη. Γι' αυτό και ο Σούπερμαν μεγάλωσε και πήρε το μέρος των καλών και σώζει ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο. Γιατί μεγάλωσε σαν γήινος και ένιωσε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να αγκαλιάζεσαι και να γίνεσαι αποδεκτός κι ας μην είσαι αυτόχθονας. Κατ' επέκταση, να τι συμβαίνει αν αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό και μίσος οποιονδήποτε «πας μη Έλλην» που έρχεται στη χώρα μας για να επιβιώσει; Χάνουμε. Χάνουμε ανθρώπους αξιόλογους, χάνουμε επιστήμονες, χάνουμε παιδαγωγούς, χάνουμε μηχανικούς, χάνουμε νέες οπτικές του κόσμου και της ζωής, χάνουμε σαν κοινωνία που αντί να αξιοποιούμε τέτοιους ανθρώπους για να πάμε όλοι μαζί ένα βήμα πιο μπροστά, τους στιβάζουμε σαν τα γουρούνια σε συρματοπλέγματα.

Το χωριό Ριάτσε της γειτονικής μας Ιταλίας είναι ένα λαμπρό παράδειγμα όπου όταν οι πρόσφυγες δεν αντιμετωπίστηκαν ως φανατικοί τζιχαντιστές που «θέλουν να μας εξισλαμίσουν και να αλλοιώσουν τον μπολιτιζμό μας», ευδοκίμησε τόσο ο τόπος που τους φιλοξένησε όσο και η ντόπια κοινωνία. Συγκεκριμένα διαβάζουμε στο Βήμα: «Οι μετανάστες έδωσαν νέα ζωή, και πνοή στην τοπική οικονομία. Οι άντρες δούλεψαν στην οικοδομή, οι γυναίκες στην ραπτική και την χειροτεχνία. Άνοιξαν οι δουλειές και για τους Ιταλούς κατοίκους, ανακαινίστηκαν σπίτια που νοικιάζονται τώρα στους τουρίστες, άνοιξαν ταβέρνες με κουρδική κουζίνα, και το σχολείο γέμισε πάλι με παιδιά. Οι ντόπιοι παραδέχονται ότι η καλή θέληση προς τους μετανάστες συνδέεται εν μέρει με τις επιδοτήσεις της κυβέρνησης, που δίνει 25-30 ευρώ ανά μετανάστη την ημέρα – και με τις δουλειές που δημιουργούν στις υπηρεσίες κοινωνικής αρωγής. "Πολλοί άνθρωποι εδώ είναι άνεργοι, οπότε αυτό σημαίνει δουλειές και για εμάς", λέει η Μόνικα Αουντίνο, Ιταλίδα κάτοικος του Ριάτσε».

Σούπερμαν και Ριάτσε λένε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα: ότι όλοι εν δυνάμει μπορούμε να γίνουμε μεγάλοι αν μας φερθούν σωστά. Αν κάποιος εγκύψει πάνω μας, «γονατίσει» για να μας αξιώσει με την μεγαθυμία του. Να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση και να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για να ευδοκιμήσουμε και να γίνουμε καλύτεροι. Να βρούμε πρόσφορο έδαφος για να γίνουμε γαμάτοι όπως εκείνα τα παλικάρια των οποίων οι γονείς ήρθαν ταπεινοί και καταφρονεμένοι από τη Νιγηρία και με τη βοήθεια των συμμαθητών και των δασκάλων τους βάζουν πλέον τα πιο περίτεχνα καλάθια του κόσμου.

Je suis Αντετοκούνμπο!

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr

Διαβάστε Ακόμα