Το ψέμα και η απογοήτευση που το συνόδευσε, βαφτίστηκε «αυταπάτη», μια κατηγορία ανθρώπων απέκτησαν… επάγγελμα χωρίς όμως να έχουν κάποια συγκεκριμένη ιδιότητα, πολλοί βαφτίστηκαν δημοσιογράφοι, δημοσιογράφοι έγιναν πολιτικοί, πολιτικοί έγιναν επιχειρηματίες και όλο αυτό το ανομοιογενές πλήθος κινείται ανάμεσά μας και οι συμπεριφορές τους μεταδίδονται σαν ιός που διαβρώνει και εξοντώνει αργά – αργά , χωρίς στην αρχή να δίνει συμπτώματα. Ύπουλα και τελεσίδικα
Το διαδίκτυο είναι η γνώση που παρέχεται «ανέξοδα» και βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί πολλές φορές όταν δεν ξέρεις τι διαβάζεις και πως να το ερμηνεύσεις, διασταυρώσεις, ελέγξεις, κινδυνεύεις να βρεθείς στο βαθύ σκοτάδι της παραπληροφόρησης - αυτό που δημιουργεί μουτζαχεντίν, ανθρώπους έτοιμους να «πάρουν κεφάλια» αν δεν συμφωνείς μ αυτό που πιστεύουν.
Μου έκανε εντύπωση που μια ανάρτηση, μιας βαριάς τραυματισμένης κοπέλας, που νοσηλεύεται εδώ και μήνες στο νοσοκομείο, της Μίνας Αρναούτη, είχε από κάτω «θαυμαστές» του αδικοχαμένου Παντελίδη, που την καταριόταν να πεθάνει, την έβριζαν χυδαία. Έτσι.. με μένος… Επιθετικά σαν σφαλιάρα που κάνει το κεφάλι σου να γυρίζει σαν την … κουκλίτσα του Σατανά. Μανία, λύσσα άγρια για κάτι που δεν αφορούσε καν τη δική τους ζωή, αλλά τη ζωή των άλλων όπως και τον… πόνο των άλλων!
Το διαδίκτυο δημιούργησε και μια βολική συνήθεια. Ο,τι κυκλοφορεί σε έντυπο… αντιγράφεται, αναπαράγεται, προωθείται. Οι επαγγελματίες αναφέρουν πηγή και συντάκτη, οι υπόλοιποι, που δηλώνουν δημοσιογράφοι αλλά είναι επαγγελματίες …εθελοντές, απλώς παίρνουν τη δουλειά των άλλων και την οικειοποιούνται.
Αυτή τη στιγμή τρία μεγάλα περιοδικά, το ΟΚ!, το HELLO και το EΓΩ, βλέποντας το αναγνωστικό κοινό να …μεταναστεύει για άλλους τόπους, αποφάσισαν να απαγορεύσουν την αναπαραγωγή προκειμένου να προστατέψουν την ύπαρξή τους και τις δουλειές ανθρώπων που εργάζονται σε αυτά.
Ο τηλεοπτικός σταθμός ΑΝΤ1, με τη σειρά του, απαγόρευσε στα κανάλια να προβαίνουν σε αναπαραγωγή μέρους του προγράμματός του, εκτός κι αν καταβάλλουν το τίμημα σε ευρώ, προκειμένου να προστατεύσει τα προϊόντα του, αλλά και τα πρόσωπά του, από άσκοπη αναπαραγωγή και φυσικά από «ξέσκισμα» σε σχολιαστικές εκπομπές. Η απαγόρευση δεν αφορά στο διαδίκτυο μιας και στα επιτυχημένα sites αυτή τη στιγμή μπαίνουν περισσότεροι visitors από όσοι τηλεθεατές βλέπουν μια πετυχημένη εκπομπή.
Κάποια κανάλια ετοιμάζονται να ακολουθήσουν την πρακτική του ΑΝΤ1 και ξαφνικά στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όπου είσαι ότι δηλώσεις και μπορείς άνετα να πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, το δίκιο γίνεται πρακτική απαγόρευσης, το σωστό γίνεται εξώδικο καθώς κανείς δεν μπορεί να συζητήσει, να συμφωνήσει και πάνω απ όλα να τηρήσει τα συμφωνηθέντα.
Έχω περιέργεια να δω πως θα εξελιχθεί όλο αυτό. Θα βοηθήσει προς το καλύτερο ή θα ξεφτίσει όπως τόσα και τόσα σ' αυτήν την χώρα- επιμένω στο θέμα της χώρας- όπου πριν από το Πάσχα κινδυνεύαμε από τους πρόσφυγες που θα αλλοίωναν τον πληθυσμό και τώρα δεν ακούμε τίποτα για Ελληνικό, λιμάνι Πειραιά, Ειδομένη. Εξαφανίστηκαν οι πρόσφυγες; Όχι εκεί είναι, μπορείτε να περάσετε να τους δείτε. Απλώς έφυγαν οι κάμερες.
Το «παιχνίδι» στον χώρο των ΜΜΕ είναι σκληρότερο και από αγώνα κατς. Μόνο που εδώ, ανεβαίνει στο ρινγκ ο επαγγελματίας, έχει το δικαίωμα να ανέβει και ο ανίδεος που απλώς ονειρευόταν να «παίξει». Και ο ανίδεος είναι πάντα βολικός. Εξυπηρετεί. Είναι αυτός που θα «περάσει» μια είδηση, θα «εξυπηρετήσει» ώστε στη συνέχεια να ευνοηθεί με το ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ. Και δυστυχώς πολλά γραφεία Τύπου παίζουν το παιχνίδι των ανθρώπων αυτών.
Ειδήσεις που δημοσιεύονται χωρίς να διασταυρώνονται απλώς γιατί θα κάνουν «κλικαρίσματα». Παπαρατσικά που «στήνονται» από ανθρώπους που έχουν πάψει να είναι στη δημοσιότητα αλλά δεν παύει να είναι στο στενό κύκλο του PRman που «ταΐζει» το κάθε περιοδικό. Συνεντεύξεις που εξαντλούνται σ' ερωτήσεις για το αν οι γκέι έχουν δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά, ο Σάκης να τραγουδά Θεοδωράκη κι αν ψήνεται το ψάρι και από τις δύο πλευρές. Πένες που στέλνουν τα κείμενα για έλεγχο στον μάνατζερ καλλιτεχνών και «καλλιτεχνών». Και αυτά στο χώρο του μη σοβαρού, δηλαδή του Lifestyle. Γιατί στο χώρο του πολιτικού ρεπορτάζ απλώς γίνονται… εγκλήματα. Δημοσιογράφοι που παραδέχονται ατιμώρητα ότι γνώριζαν για το μνημόνιο που έρχεται και δεν το είπαν, άλλοι που το είπαν μόνο στο μαξιλάρι τους και στη συνέχεια έγιναν ευρωβουλευτές.
Κάθε νόμισμα λοιπόν έχει δύο πλευρές. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν προστατεύσαμε την «είδηση». Δεν προστατεύσαμε την δουλειά μας και συνεχίζουμε να μην την προστατεύουμε καθώς κινδυνεύει πρωτίστως από εμάς τους ίδιους και τη «συνήθεια» χρόνων και φυσικά στη συνέχεια από τους … εχθρικούς «άλλους».
Ναι, ζούμε σε μια εποχή που το δίκιο μοιράζεται όπως και το άδικο. Που το σωστό μπορεί να είναι το λάθος που φόρεσε άλλη ζακέτα. Μια εποχή που δεν ξέρεις που να στραφείς για να ρωτήσεις κι αν αυτό που θα σου πουν είναι αλήθεια. Μια εποχή που πρέπει να τριπλοτσεκάρεις καθετί που ακούς και δημοσιεύεις, αν δεν θέλεις να παίζεις «παιχνίδια» . Και δυστυχώς ακόμη και τότε κινδυνεύεις…
Δυσκολεύομαι με τις απαγορεύσεις σ' αυτή τη ζωή. Δυσκολευόμουν και με τη λέξη «υπομονή». Υπάκουσα σε πολλές απαγορεύσεις με «βαριά καρδιά» κι έμαθα να κάνω υπομονή. Δεν θεωρώ ότι πάντα αυτό ήταν το σωστό, όμως το έκανα γιατί «έπρεπε».
Καταλαβαίνω όμως πως σε μια εποχή που τα πάντα είναι ρευστά, κάποιοι θέλουν να οριοθετήσουν τα σύνορά τους για να μείνουν έξω οι «Εισβολείς». Όμως πρωτίστως αυτό που πρέπει είναι να τσεκάρουν μήπως το «κακό» βρίσκεται εντός των συνόρων. Νομίζω.
Ίσως πάλι και να κάνω λάθος. Ποιος ξέρει. Ο χρόνος θα δείξει και τελικά αυτός θα καθορίσει.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
