Τα παιδιά μουγκάθηκαν. Τα πρόσωπά τους έγιναν ξαφνικά θλιμμένα και κλειστά.
- Τώρα έχουμε ένα πολύ ωραίο αυτοκίνητο, μίλησε τελικά κάποιο. Το Σάββατο, όταν έχουν καιρό ο μπαμπάς και η μαμά, το πλένουνε. Όταν είμαι καλό παιδί, μου επιτρέπουν να τους βοηθήσω. Όταν μεγαλώσω θα πάρω και ’γω ένα τέτοιο.
- Εγώ όμως, είπε ένα κοριτσάκι, μπορώ να πηγαίνω κάθε μέρα σινεμά, φτάνει να θέλω. Κι αυτό για να ξέρουν πως βρίσκομαι σε σίγουρα χέρια, γιατί εκείνοι δεν έχουν δυστυχώς καιρό. Κι αφού έμεινε για λίγο σιωπηλό πρόσθεσε: Μα δεν θέλω να βρίσκομαι σε σίγουρα χέρια. Γι’ αυτό και έρχομαι κρυφά εδώ πέρα και μαζεύω τα λεφτά μου. Όταν θα έχω μαζέψει αρκετά, θα βγάλω ένα εισιτήριο και θα πάω να βρω τους επτά νάνους.
- Είσαι βλάκας! φώναξε ένα άλλο παιδί. Δεν υπάρχουνε καν!
- Κι όμως υπάρχουν! Επέμεινε πεισματωμένο το κοριτσάκι. Αφού το είδα ακόμα και σε διαφήμιση γραφείου ταξιδιών.
- Έχω κιόλας έντεκα δίσκους με παραμύθια, δήλωσε ένα αγοράκι. Μπορώ να τους ακούω όσες φορές θέλω. Κάποτε μου τα έλεγε το βράδυ ο πατέρας μου, όταν γύριζε από τη δουλειά. Ήταν πολύ όμορφα. Τώρα όμως δεν είναι στο σπίτι ποτέ. Ή είναι κουρασμένος και δεν έχει όρεξη.
Χρόνος. Εκείνος ο γέρος, που, φεύγει τώρα. Εκείνος ο γιατρός που επουλώνει ερωτικές -και όχι μόνο- πληγές. Εκείνος ο δάσκαλος, που, σκοτώνει τους μαθητές του. Εκείνος ο πολυάσχολος τύπος που, το παίζει δύσκολος και μας κάνει να κολλάμε μαζί του. Εκείνος που, δεν είναι πια διαθέσιμος.
Το απόσπασμα που «άνοιξε» το σημερινό κείμενο, ανήκει στη «Μόμο», ή αλλιώς το κορίτσι που σύμφωνα με την πένα του Μίχαελ Έντε, «κέρδισε τους κλέφτες του χρόνου κι έφερε πίσω στους ανθρώπους τον κλεμμένο τους χρόνο». Ή αλλιώς, πρόκειται για ένα κομμάτι από το αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο.
Στον κόσμο της Μόμο, όλα ήταν όμορφα. Μπορεί να μην είχαν την ομορφιά που σε θαμπώνει από το κάλλος, αλλά είχαν εκείνην που σε ηρεμεί, μέσα από τη γαλήνη που αποπνέει. Η ίδια, δεν είχε δικό της σπίτι, ούτε γονείς για να την περιμένουν και να την αγαπούν. Όμως είχε φίλους. Άτομα που τη νοιάζονταν. Άτομα που την πρόσεχαν. Και, ήταν σε θέση να το κάνουν αυτό διότι οι ίδιοι, διέθεταν περίσσια από αυτό –το σημαντικό της ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Μια μέρα όμως, ο Έντε έβαλε στη ζωή τους μερικές χιλιάδες γκρίζους κύριους. Κύριους που με τα μεγάλα τους πούρα κάπνιζαν τις υποσχέσεις που έδιναν στους -μέχρι τότε- χαρούμενους φίλους της Μόμο.
Τους έταξαν χρόνο. Μάλιστα, χρόνο. Τους είπαν, μάλιστα, ότι όσο πιο πολύ δουλεύουν τόσο περισσότερο χρόνο θα ήταν σε θέση να εξοικονομήσουν. Ναι, τους μίλησαν για οικονομία. Και, ναι. Έφτιαξαν τράπεζες αποθήκευσης χρόνου.
Και κάπως έτσι, η γειτονιά της Μόμο έγινε ολόκληρη ένας καπνός από πούρα. Από πολυτελή αυτοκίνητα. Από σκυθρωπούς και απογοητευμένους ανθρώπους. Απογοητευμένους από την απόδοσή τους. Ξαφνικά, οι άνθρωποι που δεν ήθελαν τίποτα, τώρα ήθελαν περισσότερα. Και περισσότερα. Και περισσότερα.
Ακόμη και οι μικροί φίλοι της Μόμο θαμπώθηκαν από τα παιχνίδια και τα φαντασμαγορικά σόου. Όλοι, εκτός από εκείνο το μικρό κορίτσι. Εκείνο το μικρό κορίτσι, που όχι μόνο δεν είχε τίποτα, αλλά δε δέχθηκε και τίποτα όταν μία παρέα γκρίζων κυρίων της πρότεινε τα πάντα.
Με αυτό το βιβλίο κάθε φορά, χάνομαι. Πνίγομαι. Απορώ. Πόσοι από εμάς είναι σήμερα στη θέση της Μόμο, αλήθεια; Και κυρίως, πόσοι από εμάς χάθηκαν μέσα σε ουτοπικές απολαύσεις και χαρμολυπημένες οάσεις. Πόσοι αλήθεια, είμαστε ευτυχισμένοι επειδή έχουμε φίλους, οικογένεια. Και πόσοι επειδή έχουμε αμάξια, λεφτά. Πόσοι έχουμε μάθει αλήθεια, να συνδυάζουμε την καλή ζωή με την καλή ψυχή.
Θα μου πείτε, ποια είμαι εγώ για να απορρίψω την κενότητα ενός ανθρώπου, και, κυρίως, την ανάγκη του να γεμίσει τον κόσμο του με πράγματα κι όχι με συναισθήματα. Θα απαντήσω ότι είμαι εκείνη που δεν λέει ποτέ τι θέλει για να μην αναγκάσει τα άτομα που είναι δίπλα της να πιεστούν για να της το προσφέρουν. Γιατί νιώθει τόση ευγνωμοσύνη που τα έχει. Γιατί φοβάται ότι μπορεί εκείνα να αντικατασταθούν από μία ωραία τσάντα. Γιατί τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί ψάχνοντας για το τέλειο δώρο, να χάσει χρόνο.
Ποιοτικό χρόνο. Χρόνο που δε θες να κοιτάξεις το ρολόι. Χρόνο που χτυπάς το κεφάλι σου όταν καταλάβεις, αιώνες μετά, ότι τον έχασες -αναζητώντας κάτι καινούριο ή κάτι παλιό. Χρόνο που δεν έζησες γιατί δεν ήσουν έτοιμος - πίστεψέ με, ποτέ δεν θα είσαι.
Χρόνο με τα παιδιά ή τα αδέρφια σου. Χρόνο με τους γονείς ή τους παππούδες σου - ναι, εκείνες τις φορές που βαριόσουν να κάτσεις στο οικογενειακό τραπέζι και να γκρινιάξεις που λέτε τα ίδια και τα ίδια. Χρόνο που έκαψες για να δουλέψεις και να γίνεις μεγάλος - έγινες, λοιπόν, τι κατάλαβες; Χρόνο που σπατάλησες κρατώντας ένα μπουκάλι αλκοόλ ή ένα ταψί παστίτσιο.
Δε θα κλείσω με το τετριμμένο: «Η ζωή είναι εκεί έξω». Ούτε θα το παραλλάξω λέγοντας ότι: «Η ζωή είναι πέρα από τους δείκτες του ρολογιού σου». Θα γράψω ότι η «ζωή ξεκινά εκεί, που το ρολόι σταματά». Αυτές τις γιορτές, χαρίστε ποιοτικό χρόνο σε ανθρώπους που συμμερίζεστε την ίδια τύχη: έχετε ο ένας τον άλλο. Προσπεράστε το 2013 -από αριστερά- με ένα «συγνώμη», ένα «σ’ αγαπώ», ένα «σε ευχαριστώ, που είσαι δίπλα μου». Γίνετε η Μόμο. Και προστατέψτε τις σχέσεις σας με τους δικούς σας ανθρώπους από την κλέφτρα του χρόνου - απληστία λέγεται.
Καλή Χρονιά!
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Πλεϊμομπίλ: «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα» από τον Αντώνη Τζαβάρα
Τα Μικρά Κρατούμενα Μιας Ζωής Γεμάτης Πολλαπλασιασμούς: «Κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Να Ανοίγουν Ή Όχι Τα Μαγαζιά Όλες Τις Κυριακές Του Χρόνου;:«Γιατί να είναι η πιο καταθλιπτική μέρα της βδομάδας;» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Και Ξαφνικά: Δύο Συνεντεύξεις Με Λόγο Ύπαρξης: «Μελέτη και Καπουτζίδης σαν όαση μέσα στην έρημο της ελληνικής TV» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
