Από τα ψες κατατρύχομαι από μια έντονα αποδομιστική διάθεση ενώ προσπαθούσα να ενώσω τις τελίτσες των γεγονότων που μου έκαναν αίσθηση την εβδομάδα που μας πέρασε ξεκινώντας από την «ανατρεπτική» δημοπρασία του πίνακα του Banksy. «Πίνακας του Banksy ε;» μονολογείς και με το δίκιο σου. Καλέ, αυτός δεν είναι ο αντισυμβατικός ο καλλιτέχνης, ο ουάου ο τύπος που δεν αποκαλύπτει την ταυτότητα του, που κάνει αυτά τα εμπνευστικά murals (γκραφίτι δηλαδή) με κοινωνικό περιεχόμενο και τέτοια που πιάνουν τόπο στις δυτικές συνοικίες της υδρογείου; Αυτός έκανε πίνακα; Πόσο μάλλον και να δημοπρατείται;
Σημεία των καιρών ή των κερδών;
Ενεός και οργίλος ο δικός σου «όπα ρε μεγάλε, τι χαϊλίκια είναι αυτά ξαφνικά; Σε είχα για αντιδραστικό καλλιτέχνη και δε συμμαζεύεται». Ξενερώνω. Κάνω πως το αντιπαρέρχομαι. Τρώω ένα σουβλάκι.
Ανακαλύπτω μετέπειτα ότι είχε λέει βάλει καταστροφέα εγγράφων στην κορνίζα του πίνακα και τη στιγμή που το σφυράκι του δημοπράτη ελάλησε τρεις, φρρρρ… σερπαντίνα το έργο φίλος. Μονολογώ ενθουσιασμένος «Είσαι τσίφτης ρε Banksy. Φοβερο το κόλπο ρε μανμου. Τελικά, ναι, οι ιδέες δεν ξεπουλιούνται».
Και εκεί που πάω να γράψω το ωραίο μου το αρθράκι και είμαι έτοιμος να τον χρησιμοποιήσω σαν καμβά για να ζωγραφίσω τα δικά μου, τα περίεργα, τσακ μου λέει ο ίντερνετς ότι τελικά το κατεστραμμένο έργο τέχνης πλέον κοστίζει τα διπλάσια! Σοκ και δέος στο τετράγωνο. Το συναίσθημα της απρόσμενης αυτής ματαίωσης γίνεται δυσβάσταχτο.
Τότε είναι δε που συνειδητοποιώ ακαριαία, γιατί έχουμε τελικά τόσα διαφυγόντα μυαλά στα ξένα. Γιατί στα ξένα μανδάμ, τη σπουδάζουν διεξοδικά την «τέχνη» του μάρκετινγκ. Όχι παίζουμε. Γιατί κακά τα ψέματα, το να αναγάγεις το οτιδήποτε από μια πατέντα μέχρι ένα σκουπίδι (όπως κυριολεκτικά είναι πλέον ο πίνακας του Banksy) σε προσοδοφόρο αντικείμενο είναι αποτέλεσμα υψηλής «τέχνης». Πόσο μάλλον το να καπηλεύεσαι αξίες και ιδανικά για να κάνεις πιο ελκυστικό το προϊόν ή το σκουπίδι που θες να πλασάρεις. Έλα μου όμως που έχουμε διαβάσει καλά το μάθημα μας κύριε μου και έχουμε δει και ‘μεις τις σειρούλες μας στα νέτφλιξ και μάθαμε από πρώτο χέρι από τον κύριο Don Draper και το σινάφι του Mad Men αυτές τις αήθεις τεχνικές του σύγχρονου μάρκετινγκ. Δεν μας πιάνετε κότσο!
Και κάπως έτσι, κάτι τέτοιοι Bank-σιδες —η γιαγιά μου θα τους έλεγε μπαταχτσήδες των γαμάτων και των τεκνών— καταφέρνουν να μας ξενερώσουν. Θα μου πεις, τόσο ευπειθής είσαι ρε φίλε; Πολύ. Γουστάρω ρε παιδί μου να πιστεύω στην κόκκινη-καρδιά μπαλόνι που χάνει μέσα από τα χέρια του το κοριτσάκι του πίνακα με τους όποιους συμβολισμούς ενέχει και να στεναχωριέμαι όταν κάτι τόσο όμορφο μετατρέπεται από ορόσημο διαλεκτικής σε φαιδρή επίκληση στο συναίσθημα για να επαληθευτεί θλιβερά και πάλι η υπέρτατη αξία: Money money money, in a rich man's world. Η αυτοαναίρεση του καλλιτέχνη μετατρέπεται σε μια ακόμα προδοσία. Γιατί πως αλλιώς να βαφτίσεις αυτή την δίκαιη οργή που σε κατακλύζει όταν κάποιος που αγάπησες για το έργο του, που μίλησε βαθιά στα φυλλοκάρδια σου, που σε έκανε να πιστέψεις ότι η ψυχή μας δεν πουλιέται έναντι κανενός αντίτιμου, τελικά είναι ίδιος που την πουλάει; Και πανακρίβου, ήτοι πάνω από ένα μυριάκι.
Και εκεί που λέω θα βάλω λίγο My Style Rocks να δω μήπως μετά τον «Νομό Πελοποννήσου» τα υπέροχα κορίτσια αναδιάρθρωσουν εκ νέου τον Καλλικράτη, πέφτω πάνω στο βάηραλ βιντεάκι για το ινσπιρέησιοναλ λογύδριο του Καπουτζίδη στο Ελλάδα Έχεις Ταλέντο αναφορικά με τον εκφοβισμό, ελληνιστί μπούλινγκ, που ήταν το concept σε ένα χιπ χοπ κομμάτι εκκολαπτόμενου B. D. Foxmoor εκ Πατρέων. Ο Γιώργος ο Καπουτζίδης το λοιπόν έβγαλε έναν λόγο ωραίο και μεστό δίχως φαιδρούς μελοδραματισμούς τολμώ να πω καταδεικνύοντας το εν λόγω κοινωνικό πρόβλημα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να διαφωνήσω με το προκείμενο. Άλλωστε με τέτοιες αποσυνάγωγες λογικές γράφω τούτα τα μαθήματα ποίησης. Θα διαφωνήσω με τον Καπουτζίδη σε ένα λεπτό σημείο όμως.
Λέει σε κάποια αποστροφή του λόγου του ότι και εκείνος… ήταν ένα διαφορετικό παιδί. Ακόμα αναρωτιέμαι τι θα πει διαφορετικό παιδί; Δεν γνώρισα ποτέ διαφορετικά παιδιά στη ζωή μου. Δεν γνώρισα γιατί δεν υπάρχουν «διαφορετικά» ή «ιδιαίτερα» παιδιά. Υπάρχει μόνο έλλειμμα αντίληψης και πλεόνασμα μίσους.
Θα μου πεις «Σιγά, μην κολλάς σε λεπτομέρειες. Το νόημα το πιάσαμε». Κι όμως αυτό που θεωρείται «λεπτομέρεια» εγώ το ονομάζω σημειολογία και παίζει μεγάλο ρόλο γιατί αποδεικνύει εντέλει το βάθος της κοινωνικής διάβρωσης. Το να παραδέχεσαι ότι είσαι διαφορετικός, ότι δηλαδή το όποιο εγγενές ή ακόμα και επίκτητο σου χαρακτηριστικό σε διαχωρίζει από το σύνολο είναι σαν να δίνεις αυτομάτως πάτημα και έρεισμα στις αναχρονιστικές αντιλήψεις του κόσμου περί κανονικότητας. Είναι σαν να λες «Ήμουν από μικρός ελαττωματικός σύμφωνα πάντα με τις κοινωνικές επιταγές». Το πώς αποδελτιώθηκε ή μη η εν λόγω «διαφορετικότητα» σου είναι άλλη συζήτηση, εξίσου σοβαρή, αλλά όχι επί του προκειμένου. Εδώ με ενδιαφέρει ότι έστω και ασυνείδητα υιοθετείς την άποψη εκείνη που σε θέλει να είσαι διαφορετικός. Και για να το ενισχύσω ακόμα περισσότερο το επιχείρημα μου περί σημειολογίας ή σημασιολογίας αν θες, θα ψέξω και για κάτι ακόμα τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο Γιώργο Καπουτζίδη. Πριν από πέντε χρόνια περίπου στο Πρωϊνό του Αντ1 είναι ο ίδιος που παραδέχτηκε ότι δεν θέλει τους «λαθρομετανάστες». Για του λόγου το αληθές πήγαινε στο 6:00 και άκου μέχρι το τέλος.
https://www.youtube.com/watch?v=Zo_RHZiO4ZI&t=306s
Προσοχή: Απομονώνω τη συγκεκριμένη λέξη και δεν σχολιάζω το πώς αυτό ακούγεται αποκομμένο, διότι αν τσεκάρεις το βίντεο θα καταλάβεις ότι λέγεται εν τη ρύμη του λόγου δίχως να το βλέπει εθνικιστικά το ζήτημα. Τουναντίον, δεν τους θέλει όχι γιατί τον ενοχλούν αισθητικά που έλεγε ο ανερμάτιστος Σφακιανάκης ή επειδή φοβάται μην αλλοιώσουν το ελληνορθόδοξο dna μας, αλλά γιατί είναι ποταπό και απεχθές για οποιονδήποτε άνθρωπο να ταλαιπωρείται και να ζει υπό αυτές τις άθλιες συνθήκες. Η λέξη όμως «λαθραίος» για άνθρωπο είναι αισχρή. Δεν υπάρχει λαθραίος άνθρωπός, υπάρχει κατατρεγμένος από πολέμους άνθρωπος. Υπάρχει πεινασμένος και εξευτελισμένος από τις κακουχίες άνθρωπος. Όχι λαθραίος. Δεν τα λέω εγώ, ούτε ο Μπάμπης ο Σουγιάς, τα λένε οι νόμοι και οι νομικοί ότι δεν έχει υπόσταση ως ορισμός. Να δες εδώ:
http://elawyer.blogspot.com/2012/04/blog-post.html
Είναι μια ορολογία που κατά κόρον χρησιμοποιείται στις ακροδεξιές ρητορικές. Η σημειολογία και εδώ παίζει τεράστιο ρόλο γιατί όταν μια τέτοια λέξη εκστομίζεται από άνθρωπο αναγνωρίσιμο και με δηλωμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά τότε αυτομάτως επικυρώνεται ως σύννομη στις συνειδήσεις του κόσμου. Γι’ αυτό και δεν μου φάνηκε διόλου περίεργο που πριν λίγες μέρες η πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου της ΕΛΜΕ Λέσβου τάχθηκε υπέρ της χρήσης της εν λόγω λέξης» στην εκπαιδευτική διαδικασία. Εξέλιξη αποτρόπαια πραγματικά.
Βαθιά φιλοσοφημένη λοιπόν η παροιμία «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει».
Και τι απομένει; Να καταλήξω στην αστεία, αν δεν ήταν ζοφερή στο βάθος της, είδηση ότι συνελήφθη λέει ο ιδιοκτήτης του Da Capo στο Κολωνάκι για κλοπή ρεύματος από παρακείμενη πολυκατοικία; Και με Ρομ πατέντα καθώς μας ενημερώνει από το κοντρόλ έγκριτη φυλλάδα. Ε δεν το πιστεύω! Χτυπάνε το υγιές εντρεπρενέρσιπ της ημεδαπής με δόλιους τρόπους. Και αναρωτιέμαι είναι πιο έξυπνοι δηλαδή οι… Ρομά από τους «αυτόχθονες» συμπατριώτες μας που το ιχώρ ρέει στις αρχαιοελληνικοβυζαντινές φλέβες τους; Μυαλό οι «αυτόχθονες» δεν έχουν να πατεντάρουν μια ρευματοκλοπή τίμια και παστρικιά μωρε; Καταδέχονται να κλέψουν ιδέες από κάτι δευτέρας κατηγορίας συμπολίτες μας; Ήρθαν τα ντάτσουν από τα Λιόσια να μας πουν τι είναι ρευματοκλοπή; Οποίος ξεπεσμός για το χριστεπώνυμο έθνος μας!
«Και που'ναι το μάθημα ποίησης αυτή τη βδομάδα ρε φίλε;» ρωτάς με εύλογη απορία. Αυτή τη βδομάδα ήταν Μάθηματα Πίωσης. Παρατήστε με. Βάζω το τούρκικο μου στον Αντ1 να ηρεμήσω. Με συγχύσατε και αυτή τη βδομάδα, αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
