Εχει αποδείξεις η αγάπη; Δεν έχει, δεν είναι «προϊόν» να το αγοράσεις, να στο τυλίξουν στο ταμείο και να το πάρεις να φύγεις. Γι’ αυτό δεν έχει αποδείξεις. Γιατί δεν το αγοράζεις.
Περιμένοντας στην ουρά του ταμείου ενός καταστήματος, ακούω συνομιλία δύο γυναικών, ακριβώς μπροστά μου. Δεν είχαν και καμία διάθεση να μην ακουστούν, το αντίθετο θα έλεγα.
Τις καταλαβαίνεις από την στάση του σώματος. Όταν περιμένουν στο αυτοκίνητο σφίγγουν με χαμένο βλέμμα καμπουριάζοντας στο τιμόνι ενώ δεν ξέρω πως, αλλά νιώθεις το σφίξιμο στο στομάχι τους μέσα από τα ρούχα που συνήθως σακουλιάζουν πάνω τους.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο επιστρέφαμε οικογενειακώς από την Σπάρτη, όπου είχαμε πάει για τριήμερο. Στην Εθνική Οδό, η κίνηση αρκετή με καλή ροή όμως. Η ταχύτητα που μπορούσαμε να αναπτύξουμε δεν ήταν πάνω από εκατό χιλιόμετρα την ώρα.
Κάποτε, προ κρίσης, για πολλούς ήταν αδιανόητο τον Αύγουστο να μην φύγουμε όλοι για κάποιον προορισμό. Θάλασσα ή βουνό δεν είχε σημασία. Το πλάνο έλεγε απλά διακοπές.
Πριν γίνω μάνα, η μητέρα μου, όπως κάθε μητέρα να υποθέσω, έλεγε διάφορα τα οποία από το ένα αυτί έμπαιναν, από το άλλο έβγαιναν.
Δεν ξέρω εάν το έχετε αντιληφθεί ή αξιολογήσει, αλλά οι γονείς είμαστε καταπιεσμένα όντα (με τι φόντα θα καταπιέζαμε άλλωστε τα παιδιά μας εάν εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζαμε την καταπίεση από πρώτο χέρι;). Και δεν είναι μόνο τα παιδιά μας που μας καταπιέζουν (βάζουν κι αυτά το χεράκι τους θαυμάσια).
Κοριτσάκι, γύρω στα 9, η κόρη μιας γνωστής μου. Είμαστε στο σπίτι τους, καλεσμένοι για φαγητό με τον σύζυγό μου. Η μικρή είναι καθισμένη στον καναπέ και παλεύει με μια ζωγραφική και εμείς οι μεγάλοι στην τραπεζαρία.
Όταν ο γιος μου ήταν μικρός, η καλύτερη ώρα της ημέρας ήταν στις 10:30 το πρωί. Θυμάμαι ότι εκείνη την ώρα άρχιζε μια παιδική σειρά με κάτι πολύχρωμα πλάσματα, στις κοιλιές των οποίων προβάλλονταν βιντεάκια.
Στα παρακάτω animation, χάρη στην ενσυναίσθηση, ο πρωταγωνιστής «νικάει» τους κακούς, αλλά κυρίως διορθώνει τα δικά του ελαττώματα. Η ανάπτυξη των δυνατοτήτων του χαρακτήρα και των δεξιοτήτων ζωής είναι απαραίτητη για τη γενική ανάπτυξη και την επιτυχία των παιδιών.
Παρατηρώ την κόρη μου να παίζει στη θάλασσα. Βλέπω τα γερά πόδια της, τα μακριά χέρια της, τον τρόπο που τινάζει τα μαλλιά της και θυμάμαι… Θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι που έκανε δυο βήματα και έπεφτε, που άπλωνε δυο μικρά χεράκια να με αγκαλιάσει, που φοβόταν το βράδυ, που λέγαμε παραμύθια.