Για να μπορούμε ν’ ακούμε τα παιδιά μας, χρειάζεται να τους δώσουμε το μήνυμα ότι αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα που βρίσκονται πίσω απ’ αυτό που λένε, ακόμα και πίσω απ’ αυτό που δεν εκφράζουν με λόγια.
Τα παιδιά ήταν μόνα. Η μητέρα τους είχε φύγει από νωρίς το πρωί και τα είχε αφήσει στη Μαρίνα, μια νέα 18 χρόνων, την οποία έπαιρνε κάποιες φορές για λίγες ώρες προκειμένου να τα προσέχει με αντάλλαγμα μερικά νομίσματα.
Η Ελεονώρα Μελέτη διανύει μία από τις πιο ευτυχισμένες φάσεις της ζωής της, ωστόσο δεν φαίνεται να αφήνει στην άκρη καμία από τις καθημερινές της ασχολίες.
Όλοι γεννιόμαστε με συναισθήματα. Δεν είναι, όμως, όλα προεγκατεστημένα στο μυαλό μας. Τα παιδιά γεννιούνται με συναισθηματικές αντιδράσεις, όπως το κλάμα, η απογοήτευση, η πείνα κι ο πόνος. Μαθαίνουν, όμως και πολλά άλλα συναισθήματα, καθώς μεγαλώνουν.
Πρόκειται για μια κλασική ερώτηση τύπου «το αυγό ή η κότα»: Το παιδί δεν κοιμάται αρκετά εξαιτίας των προβλημάτων συμπεριφοράς – ιδιαίτερα την ώρα που ετοιμάζεται για ύπνο ή το παιδί παρουσιάζει προβληματική συμπεριφορά επειδή δεν κοιμάται αρκετά;
Μαμά έγινε εδώ και λίγες ώρες η Φανή Χαλκιά.
Η Κωνσταντίνα Σπυροπούλου πήγε στο θέατρο και συνοδευόταν από τη μαμά της!
Μήπως σήμερα τα παιδιά είναι περισσότερο κακομαθημένα σε σχέση με προηγούμενες γενιές; Μήπως θέλουμε να δώσουμε στο παιδί μας μια «πλούσια» ζωή, αλλά φοβόμαστε μήπως το μετατρέψουμε σε κακομαθημένο εγωιστή; Μπορούμε να βρούμε τη χρυσή τομή!
Τα παιδιά δίνουν χαρά, σκοπό και νόημα στην ζωή μας. Φέρνουν χαμόγελο, αισιοδοξία και ευδιάθετη συμπεριφορά. Και όταν τους δοθεί η ευκαιρία, θα μας διδάξουν και πολύτιμα μαθήματα ζωής.
Το να είσαι γονιός δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κυρίως, δύσκολη κι επίπονη, θα την έλεγα. Ναι, χίλιες χαρές θα λάβεις απ’ τα παιδιά σου κι άλλα χίλια δυο πράγματα θα διδαχθείς από αυτά μα αυτό είναι το εύκολο και το ευχάριστο κομμάτι.
Μάνα σημαίνει να βρίσκεσαι στα όρια της τρέλας τουλάχιστον για ένα μικρό διάστημα κάθε μέρα. Σημαίνει να είσαι ο ώριμος ενήλικας στα ξεσπάσματα θυμού, στις ασθένειες, στις προκλήσεις και τις συνεχείς ανάγκες. Νόμιζα ότι μεγάλωσα με αρκετά ώριμο και λογικό τρόπο μέχρι που απέκτησα παιδιά. Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν πάντα έτοιμη να είμαι ο ενήλικας του σπιτιού!