*Aide-mémoire: συντομευμένο κείμενο που επιτρέπει σε κάποιον να έχει μια γενική εικόνα ορισμένων γνώσεων
Κάθε Παρασκευή θα έλεγε κανείς ότι είμαι υπό την επήρεια του "Maestro". Αυτήν την εβδομάδα όμως το πράγμα ανέβηκε επίπεδο. Το επεισόδιο του Αντίνοου Αλμπάνη, του καλύτερου ηθοποιού της γενιάς του κατά τη γνώμη μου που μας σύστησε η τηλεόραση, τα τελευταία (αρκετά πια) χρόνια, ήταν αυτό που με έκανε να κολλήσω για τα καλά. Ο Αντίνοος Αλμπάνης είναι αυτό που χρειάζεται -σύμφωνα με το δικό μου "μέτρο"- ένας άνθρωπος σήμερα για να κάνει σημαντική επιτυχία στον χώρο αυτό. Είναι λαμπερός, φωτογενής, εξαιρετικά ταλαντούχος και έχει προσωπικότητα ίση με το ταλέντο του. Ορισμένες φορές οι παρεμβάσεις του στα social media ή οι δημόσιες δηλώσεις του είναι εξίσου ηχηρές με το ταλέντο του στην υποκριτική. Και αυτό τον κάνει ολοκληρωμένη προσωπικότητα στον επαγγελματικό στίβο που συμμετέχει. Και για αυτό, το επεισόδιο που έγραψε πάνω του ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ήταν ένα από τα καλύτερα που είδαμε φέτος στο "Maestro".
Από την άλλη, μια τέτοια σειρά με κάνει περήφανο ως θεατή και ως δημοσιογράφο. Επί τη ευκαιρία, σκεφτόμουν τις προάλλες πως την ιδιότητα του θεατή δεν μπορεί να μου την αφαιρέσει κανείς, είμαι. Την ιδιότητα του επαγγελματία σε ένα είδος όμως μάλλον κάποιοι θεωρούν πως την έχουν ως πνευματική ιδιοκτησία και την περιφέρουν ως πολύτιμο franchise για να την δώσουν ως σκυτάλη σε κάποιον της αρεσκείας τους. Ακούμε συνέχεια αν ο καθένας μπορεί να εργαστεί ως κάτι, ρωτώντας άλλους αν του δίνουν το δικαίωμα. Ποιος είναι όμως ικανός να πει τον άλλο δημοσιογράφο, παρουσιαστή, ηθοποιό ή ό,τι άλλο σκαρφιστεί να γίνει; Κανείς. Ίσως η αγορά, κυρίως ο χρόνος. Υπό αυτή την έννοια άλλωστε, η Madonna δεν θα είχε γίνει ποτέ σταρ, δεν θα είχε αλλάξει ποτέ τη μουσική βιομηχανία, δεν θα τη μνημόνευαν τρεις γενιές. Ναι φωνές καλύτερες υπήρχαν, αλλά εκείνη έκανε επιτυχία. Να προσέξουμε λοιπόν πόσο εύκολα λέμε ότι ο άλλος "δεν είναι άξιος να..." είναι οτιδήποτε θελήσει. Αλλιώς μπορεί εμείς να μην είμαστε άξιοι να είμαστε αυτό που είμαστε, πολλώ δε μάλλον αυτό που θέλουμε να "περάσουμε" ότι είμαστε. I am what I am, που έλεγε και ο υπερ-ταλαντούχος Τάκης Ζαχαράτος πριν λίγα χρόνια στις παραστασάρες του.
Πέρα από το φτηνό κουτσομπολιό και τις κορώνες σε πρωινάδικα, που σταδιακά έχω αρχίσει και βάζω στο mute, παρακολουθώντας (για ψυχαγωγία) μόνο Τσιμτσιλή, λίγο Μελέτη, άντε και Μπάρκα, υπάρχουν και οι σοβαρές περιπτώσεις διπλών ιδιοτήτων.
Για παράδειγμα, βράδυ Πέμπτης βρέθηκα στον "Σταυρό του Νότου" για να παρακολουθήσω την Κατερίνα Παπουτσάκη να τα λέει "τραγουδιστά". Μα τι γυναίκα είναι αυτή, τι ταλέντο στη φωνή και τι ταλέντο στην επικοινωνία με τον κόσμο. Μη σας πω ότι τον αυτοσαρκασμό που διαθέτει πάνω στη σκηνή του "Σταυρού", αν τον έβγαζε και στις συνεντεύξεις της θα μιλούσαμε για έναν άλλον άνθρωπο. Ωστόσο, και με την Κατερίνα Παπουτσάκη που γνωρίζουμε, τη γλυκιά και μετρημένη, εγώ τα πάω πολύ καλά ως θεατής και πήγα με πολύ καλή διάθεση να τη δω. Και κυριολεκτικά εντυπωσιάστηκα. Να πάτε να τη δείτε, τις Πέμπτες!
Μιας και πήγα στη μουσική, μέσω ηθοποιών και "Maestro", μού κόλλησε το κομμάτι που ερμήνευσε ο Ορέστης Χαλκιάς στη σειρά. Πολύ εύκολα ενημερώθηκα (να 'ναι καλά τα αντανακλαστικά της Panik) πως είναι σε μουσική και στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα και το έχει ερμηνεύσει πριν λίγα χρόνια η Μόνικα.
Μετά από λίγο κατάλαβα πως ούτε η Μόνικα το είχε πει πρώτη. Το original ήταν του Κωνσταντίνου Βήτα σε συνεργασία με τον Γιάννη Παλαμίδα.
Σκεφτείτε λοιπόν πως πέρασαν τρεις εκτελέσεις για να το μάθω εγώ -και πολύς ακόμα κόσμος- και να το λατρέψω. Σκεφτείτε πόσες ιδιότητες απέκτησε αυτή η δημιουργία μέχρι να μας "αγγίξει". Και εμείς ακόμα ψάχνουμε δικαιώματα στους ανθρώπους και κρίνουμε ποιότητες και... ταυτότητες. Τι γελοιότητες που μας ενδιαφέρουν και νομίζετε πως θα κάτσουμε να τις ακούσουμε.
Αυτό το κείμενο με οδηγεί μόνο του από θέμα σε θέμα. Αναφέρθηκα στην Panik και θυμήθηκα πως βράδυ Τετάρτης τα έσπασε ο Χρήστος Μάστορας και οι "ΜΕΛISSES" στο πάρτι για την πολυπλατινένια απονομή τους. Τι ωραίο πράγμα να βλέπεις πραγματικά ταλαντούχους ανθρώπους να απολαμβάνουν σε μια γιορτή το αποτέλεσμα των ονείρων τους. Congrats!
Τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω είναι πως τα πράγματα δεν είναι όπως μας έχουν πείσει να τα βλέπουμε. Αλλιώς θα ήμαστε δέντρα που δεν μπορούν να κινηθούν. Οι άνθρωποι, οι ιδιότητες, τα ταλέντα έχουν πάντα δύο εκδοχές. Την πεπατημένη και την άλλη, την πειραγμένη. Μπορούμε να είμαστε και τα δύο. Αλλιώς θα μέναμε στη γλάστρα μας, θα ανθίζαμε όπως ακριβώς μας πότισαν να κάνουμε, και μετά θα μαραινόμαστε. Αυτό όμως δεν είναι ούτε καλλιτεχνία, ούτε πάθος για μια δουλειά. Είναι δημοσιοϋπαλληλίκι.
Υ.Γ. Ελάχιστες φορές με έχει κάνει ένας τηλεοπτικός ήρωας να ταυτιστώ τόσο. O τηλεοπτικός Μιχάλης, ο γιατρός που υποδύεται ο Αντίνοος Αλμπάνης, μιλώντας για τον εαυτό του είπε: "Δεν μου επιτρέπεται η ένταση, η στεναχώρια. Ρυθμίζω τη ζωή μου τόσο όσο αντέχω. Ζω με αυτό, πειθαρχώ". Όταν η αγαπημένη του, η Σοφία (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου) του είπε πως του μιλάει σοβαρά, εκείνος απάντησε "Εγώ δεν θέλω να μιλήσω σοβαρά, μαζί σου πια δεν θέλω να μιλάω σοβαρά". Είναι υπέροχο στις μέρες μας να καταλάβουμε πως υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που έχουν βρει την ισορροπία ανάμεσα σε μια όμορφη ζωή και "τυχερά αστέρια" που ακολουθούν για να φωτίζονται. Από τις σύγχρονες σειρές -αυτή τη στιγμή μόνο ο "Maestro" είναι τέτοια- μαθαίνουμε καλύτερα τις νέες "φυλές" της κοινωνίας μας. Ανοίξτε μάτια και αυτιά. Αντίνοε, τα κατάφερες. Αποτύπωσες υπέροχα τον ήρωά σου. Και εγώ ευτυχώς ήμουν γκρούπι σου και ήμουν παρών για να ακούσω όσα είχε να πει ο Μιχάλης με προσοχή.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/constantinosantonatos
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
