Φέτος δεν θα το κάνω. Έχω ανάγκη να μιλήσω για το καλοκαίρι που μου έλειψε, μιας και το περυσινό καλοκαίρι δούλευα… Το καλοκαίρι που ημερολογιακά έχει έρθει, αλλά οι παραξενιές του καιρού το κρατάει μακριά μας… Το καλοκαίρι, που αυτή τη στιγμή το περιμένω για να κατεβάσω τους «διακόπτες» μου, και να νιώσω ήρεμη κοιτώντας τη θάλασσα.
Πάντα τα καλοκαίρια μου είχαν θάλασσα. Έχω μνήμες από το πρώτο πρώτο καλοκαίρι, τις πρώτες οικογενειακές διακοπές, με μένα και τον αδερφό μου να καθόμαστε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, τους γονείς μου μπροστά και στο ραδιόφωνο να παίζει το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου: ντουέτο Χατζης-Μαρινέλα "σύνορα η αγαπη δε γνωρίζει "... Κι ύστερα από ένα ατέλειωτο -έτσι μου φαινόταν τότε- ταξίδι προς την Χαλκιδική, απλωνόταν μπροστά μου ένας παράδεισος.
Τότε δεν υπήρχαν πολλές ξαπλώστρες στις παραλίες, αλλά κάθε οικογένεια είχε τη δική της ομπρέλα και βοηθούσαμε όλοι μαζί να τη στήσουμε μέσα στην άμμο, να απλώσουμε τις ψάθες, να βάλουμε μικρές πέτρες στις γωνίες της πετσέτας να μην μας την πάρει ο αέρας. Τότε δεν ψάχναμε για ξαπλώστρα μπροστά στη θάλασσα, ούτε μας ενοχλούσε η άμμος που κολλούσε στα πόδια. Το αντίθετο. Βουτούσαμε στη θάλασσα, δεν βγαίναμε αν δεν μούλιαζε το δέρμα μας, και μετά κυλιόμασταν στην άμμο φτιάχνοντας μικρά σπίτια ή φανταστικά κέικ και γλυκά μαζί με τη μαμά μου…
Τα καλοκαίρια μου είχαν πάντα γεύση από φρούτα και μυρωδιά καρύδας. Στις πρώτες διακοπές με τις φίλες μου στη Σαντορίνη -πλέον οι παραλίες είχαν γεμίσει ξαπλώστρες και οι οικογένειες με τις ομπρέλες έβρισκαν χώρο μόνο στην άκρη της παραλίας- θυμάμαι να καθόμαστε σε ξαπλώστρες που τις γυρνούσαμε να κοιτάνε προς τη θάλασσα, και να τρώμε ροδάκινα, βερίκοκα και καρπούζι. Τότε δεν είχαμε το μυαλό μας σε διατροφές, σε προγραμματισμένα γεύματα… Μπορεί να περνούσε ολόκληρη ημέρα κι εμείς να τρώγαμε μόνο φρούτα. Μας αρκούσε να είμαστε δίπλα στη θάλασσα, να λέμε όλα εκείνα τα κοριτσίστικα που γελούσαμε ασταμάτητα και να έχουμε τα αντηλιακά μας με άρωμα καρύδας. Όταν σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές, μοιάζει σαν να μην είχαμε προβλήματα, σαν να μην μας επηρέαζαν τα αρνητικά, σαν να ήταν ο κόσμος όλος δικός μας και φτιαγμένος για εμάς. Πότε άραγε σταμάτησε ο κόσμος να μας ανήκει;
Αυτό το καλοκαίρι θέλω να ζήσω και φέτος. Ένα καλοκαίρι με τις δικές μου μυρωδιές, τις γνώριμες εικόνες μου, τις γεύσεις που αγαπώ… Ένα καλοκαίρι που θα έχω δίπλα μου τον σύντροφό μου, και δε θα με ενοχλεί καμία άμμος, κανένας αέρας, καμία φωνή, τίποτα αρνητικό. Ένα καλοκαίρι, που θα νιώθω και πάλι πως ο κόσμος φτιάχτηκε μόνο για εμάς…
Σας φιλώ πολύ γλυκά!
Κατερίνα Καινούργιου
Θυμήσου εδώ όλα τα προηγούμενα blog posts.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
