Follow us

BackPackStories: #5: Και αν όλα αυτά δεν αλλάξουν ποτέ πια;

Αυτό το κείμενο δεν είναι φωτογραφικό post, αλλά σίγουρα θα μπορούσε.

BackPackStories

Σήμερα είναι 5 Μαΐου. Έξι χρόνια μετά τη Marfin. Θυμάστε; 3 ενήλικες νεκροί, ένα αγέννητο παιδί και ένα έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο. Έτσι απλά. Το χειρότερο όλων είναι ότι πολλοί ισχυρίζονται πως αυτοί οι άνθρωποι κάηκαν ως απεργοσπάστες αφενός, αφετέρου γιατί τα πυροσβεστικά οχήματα δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν το κτήριο λόγω της διαδήλωσης. Μιας διαμαρτυρίας ανθρώπων που διαδήλωναν για τη διασφάλιση μιας ποιότητας ζωής, αν το καλοσκεφτείς. Γιατί τι αξία έχει η ίδια η ζωή, αν δεν κλείσεις τη Σταδίου στο όνομα της ιδεολογίας και των διεκδικήσεων;


Είδα χθες το βράδυ τη συνέντευξη του Σάκη Ρουβά στα «42'» και την Εύα Αντωνοπούλου. Και κάπως σκεφτόμουν όλα αυτά που έχουν γίνει σε αντιπαράθεση με αυτά που έλεγε ο Σάκης. Πραγματικά, αν εφαρμόζαμε το 60% όλων όσων είπε ο Ρουβάς στην εκπομπή, θα αντιλαμβανόμασταν πώς είναι η καλύτερη εκδοχή της κοινωνίας μας. Αν πρώτοι εμείς δεν αντιληφθούμε τα λάθη που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα πάει τίποτα μπροστά.

Μετά συνάντησα και τη γνωστή διαδικτυακή βλακεία σε όλο της το μεγαλείο. «Σατιρικά» μα πάντα ύπουλα πολιτικοποιημένα sites παρουσίαζαν ως γραφικό τον Σάκη Ρουβά, επειδή τόλμησε να πει ότι προβληματίστηκε όταν ο Τσίπρας ανακοίνωσε την απόφασή του περί δημοψηφίσματος. ΟΚ, ο Σάκης ήταν γραφικός ενώ όλοι οι υπόλοιποι συνεχίζαμε να πίνουμε ένα Mojito στο θερινό Davos του Μάρδα.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί είμαστε στην Ελλάδα του τίποτα. Στην Ελλάδα που μας αφορά περισσότερο να ξεσκίσουμε ένα πρόσωπο που συμβολίζει την παλιακιά showbiz των '90s και των '00s, παρά να πούμε ανοιχτά τη γνώμη μας για το τι διάολο συμβαίνει στη ζωή μας. Είμαστε σε μια χώρα που παλεύει να σταθεί στα πόδια της, ενώ οι αντιξοότητες είναι εκατοντάδες στον καθημερινό βίο μας.

Φαντάζομαι ότι όλοι θέλουμε μια καλύτερη Ελλάδα, μια καλύτερη ζωή βασικά. Και τι κάνουμε γι' αυτό; Χωρίς να πράττουμε τίποτα για το αύριο, συντηρούμε μια καθημερινότητα με εφόδια από τα κελάρια, καθώς προσπαθούμε να επιβάλουμε τη γνώμη μας χωρίς να είμαστε διαθέσιμοι να ακούσουμε τον αντίλογο. Δυστυχώς για αυτά που ζούμε, ευτυχώς για μένα και τη χρησιμότητα της σκέψης μου, εδώ και πολλά χρόνια διερωτώμαι γιατί πρέπει να καταστρέψουμε ό,τι απέμεινε. Και εκεί εντοπίζω τη βασικότερη διαφωνία μου με άλλους ανθρώπους των καιρών μου. Υπάρχει μια μανία να υποβαθμιστεί ό,τι αποθεωνόταν μέχρι χθες. Και όλο αυτό το φιλελέ που μας διακατέχει, τα τελευταία χρόνια, βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο Έλληνας στη μανία του να αποτινάξει αυτά που ο ίδιος έκανε προσπαθεί να κρατήσει ό,τι ωραίο βίωσε, ενώ παράλληλα θα ρίξει στην πυρά όλα αυτά που τον βοήθησαν να τα βιώσει. Έτσι είναι όμως η κοινωνία. Μια κενή κοινωνία, που δεν μπορεί να ανατρέξει στο παρελθόν, να δει τα σωστά, να δει τα λάθη, να συγκρίνει και να βγάλει συμπεράσματα. Στοχοποιήθηκε η καλή ζωή και η καλλιτεχνία, όταν δεν ακυρώνει το χθες. Αμφισβητήθηκε ακόμα και η χρησιμότητα της Ευρωπαΐκής προοπτικής, παρουσιάζοντάς την όχι σαν αναγκαία οικονομική συμφωνία, αλλά σαν εθελοντική υποδούλωση. Χωρίς να εξετάζουμε τίποτα, έτσι σαν οδοστρωτήρας, αποφασίσαμε ότι μπορούμε μόνοι μας και χωρίς κανένα άλλο. Προσποιηθήκαμε ότι δεν έχουμε ανάγκη τη Σένγκεν και το ευρώ – τι κι αν είμαστε η πιο νησιωτική και τουριστική χώρα της νότιας Ευρώπης; Και πήραμε για παράδειγμα τη Βενεζουέλα (!) που σήμερα βιώνει ιστορικά τις πιο δύσκολες στιγμές της. Εμείς αυτή την απόφαση πήραμε, άσχετα αν οι κορυφαίοι του πολιτικού τόπου είδαν ότι δεν τους βγαίνει το έργο και τελικά υπέγραψαν και εξακολουθούν να υπογράφουν, προφασιζόμενοι πως είναι με το πιστόλι στον κρόταφο, ό,τι και αν τους ζητηθεί.

Το βράδυ που σκοτώθηκε ο Γρηγορόπουλος ήμουν κι εγώ σχεδόν παιδί. 20 χρονών. Και έκανα βόλτα στην Αθήνα. Και ζούσα μέχρι τότε σε μια άλλη Αθήνα. Από το 2008 μέχρι το 2016 είδα να γίνονται στην χώρα μου όσα δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα συμβούν. Όσα διδάχθηκα για την Ελλάδα της ανάπτυξης δεν υπήρχαν. Γιατί η μάζα αποφάσισε πως η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να έχει σφυγμό φυσικό και να αποκτήσει τεχνητή υποστήριξη. Και αν αποκτά πού και πού δικό της, να τον σπαταλά ισχυριζόμενη πως πρέπει να επαναστατήσει απέναντι σε όλους.

Από εκείνο τον Δεκέμβριο δεν ξαναείδα ποτέ την Αθήνα όπως ήταν. Από την εποχή της Ντόρας ή του Αβραμόπουλου, φτάσαμε να καίγεται το δέντρο στο Σύνταγμα, πρόσφυγες να μένουν με το «έτσι θέλω» στην πλατεία Συντάγματος διεκδικώντας άσυλο, δολοφονίες στο όνομα των ιδεολογιών και η λέξη «φασισμός» να βρίσκεται ξανά και ξανά σε καθημερινούς διαλόγους. Με αποκορύφωμα πέρυσι, που η Ελλάδα έφτασε στα όρια του διχασμού για ένα δημοψήφισμα χωρίς σαφές ερώτημα. Όλα ένα ψέμα, ένα τέρμα, μία πόλη δίχως ρεύμα.

Αν άφηνες ελεύθερο τον μέσο ημιμαθή Έλληνα, θα σου έλεγε «ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ. Πίσω στην Ελλάδα του 2004». Αν αυτό δεν ήταν πραγματικότητα, θα ήταν σύνθημα προεκλογικής καμπάνιας στο «Κωνσταντίνου & Ελένης». Κολλημένοι στην ημιμάθειά μας, νομίζουμε ότι η δραχμή θα γυρίσει και μαζί της θα επιστρέψουμε στην εποχή του Σημίτη και του Καραμανλή. Ακόμα και τώρα, ο μέσος Έλληνας δεν καταλαβαίνει πως η Ελλάδα του '04 ήταν το αποτέλεσμα δεκάδων «ΝΑΙ» από την αντίπερα όχθη που εκμεταλλευόταν και ανεχόταν την ασίγαστη απληστία του Έλληνα που ήθελε κι άλλα κι άλλα κι άλλα. LOL

Και αν όλα αυτά που ζούμε σήμερα δεν αλλάξουν ποτέ; Και αν γίνουν χειρότερα; Και αν ο Έλληνας δεν βάλει ποτέ μυαλό, δεν γίνει ποτέ Ευρωπαίος πολίτης και δεν αντιληφθεί ποτέ τις ευθύνες των πράξεών του; Αν αυτό που ζούμε σήμερα είναι η καλύτερη εκδοχή του αύριο; Τολμώ να πω ότι είναι και πιθανό και μου προκαλεί μόνο φόβο. Δεν θα πρέπει να το μάθουμε και να προσπαθήσουμε να προσπαθήσουμε τουλάχιστον για κάτι καλύτερο από αυτό;

Όλα αυτά στα γράφω, επειδή πέρασαν έξι χρόνια από το αδιανόητο έγκλημα της Marfin και ποτέ δεν συνειδητοποίησε κανείς ότι εκείνη τη μέρα τα θύματα έγιναν εγκληματικοί θύτες. Και εμείς έξι χρόνια τώρα κοιτάμε το δέντρο, αγνοώντας επιδεικτικά το δάσος που όχι μόνο υπάρχει αλλά καίγεται και δίπλα στην πόρτα μας.

Πώς 10 εκατομμύρια εν δυνάμει ενεργοί πολίτες βρεθήκαμε να τρώμε αμάσητα ό,τι μας πασάρει το συστηματικό ψέμα; Πώς γίνεται να μην τολμάμε να πούμε ότι αυτό που ζούμε είναι απλά ένα κακό σενάριο; Και εφόσον το κακό σενάριο έγινε πραγματικότητα, πώς γίνεται να επιτρέπουμε να δέχεται bullying κάθε γνώμη που δεν συμφωνεί με τους νεοφιλελέ επαναστάτες; Αυτό είναι που πρέπει να δουλέψουμε.

Αν ο κάθε ένας από εμάς πει στον διπλανό του «Συγγνώμη, δεν με ενδιαφέρει αν συμφωνείς ή διαφωνείς, αλλά απαιτώ να σεβαστείς πως έχω δικαίωμα να έχω γνώμη και να την εκφράζω» ήδη θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς μια καλύτερη κοινωνία σκεπτόμενων πολιτών. Και τότε, πίστεψέ με, κανένας Ρουβάς δεν θα φαντάζει... λαοπλάνος. Μια απόφαση είναι. Ας την πάρουμε και ας προσπαθήσουμε να γίνουμε τουλάχιστον ένα σύνολο ανθρώπων που δεν απειλεί τον διπλανό του στην πρώτη υποψία διαφωνίας.

Κ.

Ακολούθησε τον SirConstantino στα social media:

https://www.facebook.com/constantinos.antonatos

https://www.snapchat.com/add/SirConstantino

http://instagram.com/sirconstantino

https://twitter.com/SirConstantino

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr

Διαβάστε Ακόμα